Ερμιά παντού αυτό το καυτό μεσημέρι, ενώ οι ευωδιές από τις φλαμπουριές κυριαρχούν στην ατμόσφαιρα. Και μόνο η καμπάνα του χωριού ξυπνά το χωριό πού και πού με τους λυπητερούς της ήχους. Ειδοποιεί τους χωριανούς ότι μια συγχωριανή τους άφησε τον μάταιο κόσμο. Ήταν μια γυναίκα που τυραννήθηκε χρόνια πολλά από ένα πέσιμο, εποχές δύσκολες που δε γιατρεύονταν δύσκολα κατάγματα. Και τούτο γιατί συγκοινωνία δεν είχε το χωριό εκείνα τα χρόνια. Πάνω σε ένα αυτοσχέδιο ξύλινο φορείο τη μετέφεραν οι άνθρωποί της. Και τώρα η καμπάνα χτυπάει λυπητερά για να μαζευτούν όλοι να την ξεπροβοδίσουν.
Οι «Πλήρη Ντάξει» στην Ανδρομάχη
Το Λουζέτσι στάθηκε εμπόδιο να φτάσω ως τη Δωδώνη το ίδιο βράδυ, όπου γνωστοί και φίλοι απόλαυσαν μια μουσική βραδιά αλλιώτικη από τις άλλες. Σε έναν πολύ όμορφο χώρο, που έγινε με μεράκι και λέγεται «Ανδρομάχη», έστησε την μπάντα της η λαϊκή κομπανία «Πλήρη Ντάξει», που έχει δημιουργήσει από το 2012 εξαιρετικά κομμάτια εμπνευσμένα από τη λαϊκή μας παράδοση και το ρεμπέτικο. Αν γίνεται σήμερα ιδιαίτερη μνεία, είναι γιατί στην κομπανία συμμετέχει ένας δικός μας μουσικός με καταγωγή από Μελιγγούς Ιωαννίνων και Καστρί Θεσπρωτίας, ο Χρήστος Παππάς. Μαθητής του ωδείου Τσακάλωφ της Ασπασίας Ζέρβα, ο Χρήστος έχει δώσει το δικό του μουσικό στίγμα στη συντροφιά. Με την ίδια άνεση που παίζει το μπουζούκι, παίζει μπαγλαμά, τραγουδά, γράφει στίχους,. Δικό του κομμάτι «το Λευτεριώ», που τραγούδησε και ο Γιάννης Χαρούλης. Οι άλλοι εξαίρετοι συνοδοιπόροι του σ’ αυτό το μουσικό ταξίδι είναι οι Λευτέρης Τσικουρίδης (ο εμπνευστής), Μανώλης Πορφυράκης και Κατερίνα Δούκα.
Ο Λευτέρης από το Σίδνεϊ
Μια των προηγουμένων ημερών, την ώρα που η ημέρα έδινε τη θέση της στη νύχτα, έξω από τον περίβολο του ζαχαροπλαστείου «Διεθνές» στεκόταν όρθιος και κάπνιζε. Κρατούσε, μάλιστα, και πλαστικό ποτήρι με νερό για χρήση σταχτοδοχείου. Τότε άκουσα τη φωνή του να με καλεί κι απόρησα, που με αναγνώρισε μέσα στο θαμπό φως. Χάρηκα συγχρόνως για τον ως και σήμερα γοητευτικό παιδικό φίλο. Χρόνια εγκαταστημένος στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας, ο συγχωριανός Λευτέρης Παπαϊωάννου έμαθε να συμπεριφέρεται αναλόγως. Στη μακρινή χώρα όπου έζησε όλα τα χρόνια, δε θα μπορούσε να καπνίζει ούτε σε κλειστό, μα ούτε και σε ανοιχτό, περιορισμένο χώρο. Ούτε καν να διανοηθεί να πετάξει εκεί τη γόπα κάτω. Εκτός από τη συγκίνηση που μου προκάλεσε αυτό το απρόσμενο συναπάντημα, η πράξη αυτή είναι ένα εξίσου σημαντικό γεγονός που εισέπραξα αυτό το βράδυ. Μου είπε μάλιστα ότι, κατόπιν παρότρυνσης της γυναίκας του, έφυγε από το τραπέζι, αν και ήταν σε ανοιχτό χώρο, για να μην ενοχλεί τους άλλους ο καπνός του!
Ο Γιώργος από το Σούλι
Ο Γιώργος Τζοβάρας έφυγε, έτσι απλά, όπως φεύγουν τα αποδημητικά πουλιά από τον τόπο τους, για να ξαναγυρίσουν πάλι με την καλοσύνη. Έτσι κι εκείνος ο Σουλιώτης, που έλαχε ο κλήρος στην οικογένειά του να ζήσει στο παραθαλάσσιο χωριό, για μας πάντα θα γυρίζει στον τόπο που αγαπούσε. Θα τον βλέπουμε να βουτά στη θάλασσα του Μούρτου με το χάραμα κι ύστερα ξυπόλητος να ψάχνει στις ψαρόβαρκες για ψάρι φρέσκο, ψάρι που να σπαρταράει για τους πελάτες του μαγαζιού, το οποίο με κόπο έστησε ο πατέρας του ο Στέφανος. Όταν ήταν στην Αμερική, ονειρευόταν να έχει ένα αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού και να κάνει ταξίδια. Δυο μήνες τώρα γυρίζει σαν αερικό πάνω από θάλασσες και βουνοκορφές. Και σαν να μας κλείνει το μάτι, που εμείς είμαστε στο ψέμα κι εκείνος στην αλήθεια.
Έχουν το προνόμιο
Συνήθως, τα νέα παιδιά που εργάζονται στα διόδια στην Εγνατία Οδό Ιωαννίνων-Ηγουμενίτσας, είναι ευγενικά. Με τα τυπικά «καλό δρόμο» και τα συναφή, πορεύονται στο μεροκάματο. Αν τύχει τώρα και κάποια παρεκτροπή, όπως την Κυριακή το βράδυ με τον ευέξαπτο νεαρό να αμφισβητεί και να διαπληκτίζεται με οδηγό λεωφορείου, μέσα στο πρόγραμμα είναι και ο εκνευρισμός. Αλλά πρέπει να γνωρίζουν οι νέοι αυτοί ότι έχουν το προνόμιο να εργάζονται, σε αντίθεση με πολλούς άλλους στην ηλικία τους, που ψάχνουν με το τουφέκι να βρουν δουλειά.
Με το κινητό ανά χείρας
Αν δεν είσαι στο τιμόνι, σου δίνεται η ευκαιρία να παρατηρείς πολλά στο δρόμο σου. Δεν έχεις την έγνοια μήπως σε σταματήσει η τροχαία, ούτε αγωνία αν σε βρει λάστιχο στη μέση του πουθενά, δεν έχεις την έγνοια πού να παρκάρεις στο γυρισμό. Είχαμε έναν γνωστό που κατέγραφε τις μάρκες αυτοκινήτων, που συναντούσε στον δρόμο του. Προχθές τον σκέφθηκα όταν κατέγραφα στην Εγνατία Οδό τους οδηγούς που μιλούσαν στο κινητό. Ο αριθμός απογοητευτικός και απαγορευτικός.
