Τη βλέπεις νάρχεται και σου κόβεται η ανάσα, λες όχι, δεν γίνεται, δεν έρχεται για μένα, δεν έρχεται να μου πάρει τη θέση, για μένα αποκλείεται, θα με προσπεράσει, εγώ έδωσα γη και ύδωρ, πολύ ύδωρ και τα βάρη σήκωσα και παραπάνω από αυτό που μου αναλογούσε κι όλα τα έκανα διπλά και τριπλά, για να είμαι στο ψηφοδέλτιο. Ψαλμούς στον αρχηγό εγώ πρώτος, ανέβα κατέβα τα σκαλιά εγώ πρώτος, τρέξιμο στα χωριά, που βλέπουν αμάξι σπάνια, εγώ πρώτος, σκυλιά αψήφησα, βροχές και αστραπές αψήφησα, λάσπες, γαλότσες, τον ήλιο κατακέφαλα, εγώ εκεί, στα καφενεία, κέρασα, ξανακέρασα, ξεπαραδιάστηκα κι ενώ την έχω κάτι παραπάνω από σίγουρη τη θέση στο ψηφοδέλτιο, να’ την η σιχαμένη η μεταγραφή, που μόνο από τους τουριστικούς οδηγούς ξέρει πού βρισκόμαστε.
Κάθομαι χαμένος, διαλυμένος, απογοητευμένος, με την ουρά κάτω από τα σκέλια, το θυσιαστήριο αχνίζει και ο αρχηγός με το μαχαίρι στο χέρι γαργαλάει προκλητικά τις πατούσες μου. Να τα βάλω με τον αρχηγό και τους παρατρεχάμενους δεν με παίρνει, θα με κάνουν μια μπουκιά, να τα βάλω με το κόμμα γενικά και αόριστα αντιβαίνει με όσα υποστήριζα τύπου «εμένα το κόμμα με ενδιαφέρει και όχι το προσωπικό συμφέρον», έχω πει κι άλλα φανατικότερα και υπερβατικότερα. Η αδικία όμως με τρώει, με κατατρώει, κάθε μέρα το χάνω το μισό κιλό, λιώνω, με πιάνουν τα δάκρυα και μένα και τη σύζυγο όταν βλέπουμε την ωραία κάρτα μου, με τη χαμογελαστή οικογενειακή φωτογραφία και το αψεγάδιαστο δελτίο τύπου, που είχαμε ετοιμάσει για τις επερχόμενες εκλογές, το διαβάζω και μας λύνονται τα πόδια οικογενειακώς, ύπνος δε με κολλάει, γυρνάω σαν το κουβάρι όλη νύχτα και όταν με παίρνει για λίγο ο ύπνος πετάγομαι από τους εφιάλτες, η σιχαμένη η μεταγραφή που μου πήρε τη θέση να κυκλοφορεί μέσα στο σπίτι μου με μαγιό λουλουδάτο, αγκαλιά με τη γυναίκα μου, έτσι ξεδιάντροπα και τον αρχηγό με άσπρο σώβρακο και μπλε φανελάκι καταμεσής στο σαλόνι φαρδύς πλατύς, ξαπλωμένος στον καλό καναπέ να βλέπει ποδόσφαιρο στην τηλεόραση και να με τσιμπολογά. Πετάγομαι πάνω, ξυπνάω τη γυναίκα μου και καθόμαστε στο παράθυρο με τις νυχτικιές μέσα στα άγρια μεσάνυχτα και πίνουμε αμίλητοι. Σκέφτομαι διάφορα: να διοχετεύσω στα μίντια σχόλια πικρά και κουτσομπολιά πιπεράτα για τον βίο και την προσωπικότητα της σιχαμένης της μεταγραφής; Να γίνει ντόρος, να φάει τα μούτρα του, να τον εκδικηθώ; Έχω πολλά να πω, αλλά φοβάμαι μην αποκαλυφθούν όλα, μην με πουν μηχανορράφο…
Μπααα, μόνο μια λύση έχω, θα βγω προς τα έξω δυναμικά, ηρωικά, κομματικά, αξιοπρεπής και αεράτος, ούτε σχόλια, ούτε κουβέντα για την αδικία, αντίθετα θα την υποστηρίξω τη σιχαμένη τη μεταγραφή με κάθε τρόπο, θα εντυπωσιάσω τα πλήθη, τόσο, που κάτι θα’ χω να τσιμπήσω από τα κέρδη της νίκης κι αν σπάσει ο διάολος το πόδι του και δεν πάει καλά το κόμμα, κάτι θα τσιμπήσω από τα περισσέματα και την επόμενη φορά, ααα, την επόμενη φορά θα’ μαι με το πλεονέκτημα και με σύμμαχο τον άθλιο, που μου στέρησε την υποψηφιότητα… Εδώ που τα λέμε, σαν αδικημένος πάντα έχεις μεγαλύτερες πιθανότητες να διασωθείς…
