Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά.
Σαν σήμερα, εορτή της Ζωοδόχου Πηγής, ημέρα που γιορτάζει η εκκλησία της Περιβλέπτου, γινόταν χαμός εκεί τα παλαιότερα χρόνια. Όλο το δασάκι γέμιζε με κόσμο, καθώς όλοι πήγαιναν να προσευχηθούν και, μετά τη λειτουργία, ξεχύνονταν στο βουνό. Τα κορίτσια με τα λαμπριάτικα ρούχα, καθώς τους δίνονταν ακόμη μια φορά η ευκαιρία μετά την Ανάσταση να στολιστούν, έριχναν κλεφτές ματιές στ’ αγόρια.
Ήταν μοναδικές στιγμές, που σήμερα δεν μπορεί να τις συναντήσει κανείς, παρά μοναχά ίσως σε πολύ μικρά μέρη. Κάτι ανάλογο συνάντησα μια φορά κατά τη διάρκεια του στολισμού του Επιταφίου στον περίβολο μιας μικρής εκκλησίας στη Σύρο, στα Χρούσα. Κορίτσια κι αγόρια με τα καλά τους ρούχα κυκλοφορούσαν στους δρόμους, που θύμιζαν περασμένες εποχές.
«Οι δώδεκα ένορκοι»
Και μιας που αναφέρθηκα στη Σύρο, να πω ότι ένιωσα μεγάλη χαρά, όταν είδα πάνω στη σκηνή του περίφημου θεάτρου Απόλλων, τη δεύτερη μέρα του Πάσχα, ένα δικό μας άνθρωπο, έναν σπουδαίο θεατράνθρωπο, που ήταν για χρόνια κοντά στον Κάρολο Κουν, τον Παντελή Παπαδόπουλο από τον Κατσικά. Ο Παντελής, από τα ιδρυτικά μέλη του Οργανισμού Ηπειρωτικού Θεάτρου και καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων στις αρχές του 2000, ερμηνεύει καταπληκτικά έναν από τους δώδεκα ενόρκους στο διαχρονικό έργο του Ρέτζιναλντ Ρόουζ με τον ομώνυμο τίτλο. Είναι σπουδαίο να παίζει ένας ηθοποιός στο εμβληματικό αυτό θέατρο της Ερμούπολης, αλλά και ένας θεατής να παρακολουθεί μια παράσταση σε μια θέση ανάμεσα από τα θαυμάσια θεωρεία του. Ο συγκεκριμένος είναι ένας εξαιρετικός θίασος, στον οποίο συμμετέχει και ο γιος του συμπατριώτη μας Τάσος Παπαδόπουλος ως ένας από τους ενόρκους. Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει.
Πρωτοφανή
Δυο αμιγώς ελληνικά περιστατικά ξεχώρισα στο αιγαιοπελαγίτικο νησί αυτές τις άγιες ημέρες που βρέθηκα εκεί και ένα τρίτο επίσης. Το πρώτο έχει σχέση με ασφαλή οδήγηση. Ένα αμάξι πολυτελέστατο, με αθηναϊκές πινακίδες, διέσχιζε το πλακόστρωτο δρομάκι της Ερμούπολης στα Βαπόρια. Ο θεριακλής οδηγός του κινούσε το όχημα με το ένα χέρι στο τιμόνι μόλις που το άγγιζε κρατώντας πούρο και με το άλλο έφερνε ένα μπουκάλι μπύρα στα χείλη του. Το δεύτερο συνέβη στην παραλία που φέρνει το όνομα «Κύματα». Ευτραφέστατος κύριος καταμαυρισμένος, ως φαίνεται από πολύωρη έκθεση στον ήλιο, περιέλουσε το σώμα του με αντηλιακό, κατανάλωσε μπροστά μας τεράστιο χάμπουργκερ και μπύρα κι έπεσε στη θάλασσα. Ο οδηγός θα μπορούσε να σκοτώσει άνθρωπο, ο δεύτερος ως ελληνάρας… κακό του κεφαλιού του.
Πίστη
Το τρίτο περιστατικό βρίσκεται στο άλλο άκρο και υποδηλώνει τη θρησκευτική πίστη των νησιωτών, τη διαπιστωμένη από μας πάμπολλες φορές. Ένας νεαρός Συριανός περνά με τη μηχανή του έξω από τον περικαλλή ναό του Αγίου Νικολάου. Στέκεται για ελάχιστα λεπτά. Υψώνει το δεξί του χέρι και κάνει τον σταυρό του. Ήταν μια εικόνα ενός νέου μηχανόβιου, που την ξεχώρισα.
Δεν αρκεί ο προβολέας
Ημέρες άγιες που είναι, δε θα ήθελα να αρχίσω με παράπονα, αλλά η στήλη έχει αυτό τον σκοπό. Να μεταφέρει μέσα από αυτή τις καταγγελίες των αναγνωστών και αυτό θα κάνει και τώρα, κι ας είναι γιορτές. Εξάλλου, είπαμε πως είναι μια ευκαιρία προεκλογική και ας ταραχτούν κάποια νερά και να γίνουν έργα.
Πίσω από το δημοτικό ωδείο ως τη γέφυρα της πλατείας, το σκοτάδι κυριαρχεί και οι πεζοί δυσκολεύονται να διασχίσουν τον δρόμο. Αντίθετα, η παρακείμενη όμορφη και περιποιημένη παιδική χαρά με τις λιβελούλες στα κάγκελα πλέει στο φως, αφού υπάρχει ένας ισχυρός προβολέας που τη φωτίζει πολύ καλά. Αλλά δε φτάνει αυτός για να φωτίσει και την παραπέρα περιοχή, στην οποία αναφερόμαστε. Καλό θα είναι να μεριμνήσει ο δήμος για τον φωτισμό.
Χώρος άθλησης
Υπάρχει ένα γηπεδάκι πίσω από το σούπερ-μάρκετ Παπαγεωργίου στην οδό Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Στην ουσία είναι ένα συγκρότημα, στο οποίο πηγαίνουν πάρα πολλοί συμπολίτες μας και γυμνάζονται. Είναι αλήθεια πως πολλές φορές έχουμε περάσει από αυτό το γήπεδο και βλέπουμε πολλά παιδιά και ενήλικες να αθλούνται. Φαίνεται όμως σαν να είναι λίγο παρατημένο, αφού ακόμη και η μία από τις δύο βρύσες του δε λειτουργεί. Ας δώσουν οι αρμόδιοι μεγαλύτερη σημασία σ’ αυτόν τον χώρο άθλησης, γιατί πολύς κόσμος τον χρειάζεται.
Μια σημαία γερμένη
Ένα από τα διασωθέντα ιστορικά μνημεία της πόλης είναι το αρχοντικό Μίσιου, που σήμερα στεγάζεται η υπηρεσία μνημείων και τεχνικών έργων Ηπείρου. Η αρχοντιά αυτού του σπιτιού των Μισιαίων θα μπορούσαμε να πούμε ότι διατηρείται ως σήμερα. Ο επισκέπτης, πατώντας το πόδι του στην είσοδό του, έχει την αίσθηση πως συμμετέχει σε μια από τις βεγγέρες που διοργανώνονταν στο αρχοντόσπιτο τα χρόνια εκείνα. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να το κρατούμε ως κόρη οφθαλμού, υπολογίζοντας ακόμη και το παραμικρό. Υπάρχει αναρτημένη μια σημαία σ’ αυτό, η οποία όμως είναι σαν να μην υπάρχει. Είναι καιρός τώρα, ισχυρίζονται οι περίοικοι, που φαίνεται ότι δημιουργήθηκε κάποιο πρόβλημα από τον δυνατό αέρα και μένει γερμένη προς τα κάτω, ίσως και σκισμένη. Καλό θα ήταν να φροντίσουν οι υπεύθυνοι να την αποκαταστήσουν.
Ο μαραμένος φοίνικας
Κλείνοντας, για έναν φοίνικα θα ήθελα να σας μιλήσω. Όχι για κάποιο δέντρο που βρίσκεται σε παραθαλάσσιο μέρος, ούτε σε κάποιο μακρινό εξωτικό νησί. Βρίσκεται στη δική μας πλατεία, είναι παράταιρος για το όλο περιβάλλον, καθώς μεγαλώνει σε ένα λεκανοπέδιο περιστοιχισμένο από βουνά, γι’ αυτό ίσως και δεν αντέχει τον καιρό και το ορεινό. Ο δικός μας φοίνικας, λοιπόν, μπροστά στο δικαστικό μέγαρο έχει μισοξεραθεί. Τέσσερα κλαδιά ξερά και τρία χλωρά. Ας τον φροντίσουν τον καημένο ή, αν δε γίνεται να σταθεί όρθιος, ας του δώσουν ένα τέλος, έστω και πικρό.
