Στην εφημερίδα καθημερινά τηλεφωνεί ή έρχεται κόσμος και καταγγέλλει. Για τη λακκούβα έξω από το σπίτι του, τα πλακάκια της πλατείας που έχουν σπάσει, τα δέντρα που δεν έπρεπε να κλαδευτούν όπως κλαδεύτηκαν, τον αδέσποτο σκύλο που τον αγριοκοίταξε κ.λπ.
Οι περισσότερες διαμαρτυρίες έχουν λογική βάση, σπάνια έχουν επινοηθεί, αφήστε που τις περισσότερες φορές μπορούν να εξακριβωθούν. Μπορεί να έχουν μια υπερβολή, άλλοτε να εκφράζουν ανησυχία περισσότερο από θυμό, αλλά σπάνια είναι εντελώς αβάσιμες.
Μεταξύ άλλων, κάποιοι τηλεφωνούν για να καταγγείλουν τη φραστική επίθεση του δέχτηκαν από κάποιον συμπολίτη τους, κυρίως δημόσιο πρόσωπο ή σε δημόσιο πόστο. Αυτές οι καταγγελίες είναι οι πιο δύσκολες, καθώς δεν μπορούν να αποδειχθούν. Ωστόσο, η ιδέα του «κόκκινου κουμπιού», που είχε σκεφτεί και υλοποιήσει ο αδερφός μου πριν από κάμποσα χρόνια, φαίνεται να πιάνει τόπο. Το «κόκκινο κουμπί» είναι εκείνο που πατάμε, όταν η καταγγελία αρχίζει να βάζει νερά και δεν έχει κανένα νόημα να ασχοληθούμε μαζί της περαιτέρω. Κόκκινο κουμπί πατάς, όταν ένας καθόλα φιλήσυχος πολίτης, πηγαίνει με περισσή ευγένεια σε ένα γραφείο του ΙΚΑ, ζητά με ζηλευτή διακριτικότητα ένα έγγραφο και ο υπάλληλος απέναντί του αρχίζει ξαφνικά να του βρίζει τη μάνα και τον πατέρα. Υπάρχει ένα μεγάλο κενό στην ιστορία, ανάμεσα στην υποδειγματική συμπεριφορά του αφηγητή και τα καντήλια του εξαγριωμένου εργαζόμενου. Κόκκινο κουμπί πατάς, όταν ένας συμπολίτης έρχεται να καταγγείλει τον αδερφό του, επειδή του έφαγε πέντε μέτρα από το χωράφι. Καταλαβαίνετε.
Χθες τηλεφώνησε μία πολύ ήρεμη και ευγενική κυρία, θέλοντας να καταγγείλει τον δεσπότη, που δεν της επέτρεψε να κοινωνήσει, γιατί εκείνη –and we quote- «στριμωχνόταν». Περιγράφει το περιστατικό. Ασφαλώς και αυτή τη φορά η συμπεριφορά της καταγγέλλουσας, όπως η ίδια την παρουσίαζε, ήταν άψογη. Δεν ήταν και για κόκκινο κουμπί, αλλά ήταν κι από κείνα τα επεισόδια, που αν δεν είσαι μπροστά, δεν μπορείς να ξέρεις με βεβαιότητα τι συνέβη. Υπάρχει, όμως, τρόπος να ζυγίσεις την κατάσταση και να εκτιμήσεις αν ο άνθρωπος με τον οποίο συνομιλείς είναι ψύχραιμος και δεν αντιδρά άσχημα, όταν «στριμώχνεται», πράγμα που, αν συμβαίνει, η καταγγελία είναι αίολη. Δεν είναι συνειδητός. Είναι αυτονόητος. Έτσι λοιπόν, είπαμε το προφανές: «θα πρέπει να ρωτήσουμε και τον δεσπότη, πριν αναδείξουμε το θέμα». Η ευγενική και ψύχραιμη ως τα τώρα κυρία, απαντά (με τη χαρακτηριστική μετάπτωση του πληθυντικού αριθμού σε ενικό): «μωρέ, δεν πας να πάρεις και τον μητροπολίτη Αθήνας!», βγάζοντάς μας από την αμφιβολία και τον κόπο. Κόκκινο κουμπί.
