Απόψεις

Η Βίκυ Καγιά και ο Ιονέσκο

Βλέπαμε τους ηθοποιούς στη σκηνή να δυσφορούν και να κοιτούν προς το μέρος της. Ένας από τους δυο άντρες πρωταγωνιστές, μετά το διάλειμμα, σε κάποια από τις εναλλαγές των σκηνών, χτυπούσε παλαμάκια για να τον ακούσει και να σταματήσει. Τίποτε. Τώρα άρχιζε να βλέπει video στο youtube. Τρομάξαμε.

Την Κυριακή το βράδυ, έξω από το θέατρο Έκφραση, είχε σχηματιστεί η γνώριμη –κάθε φορά που μια παραγωγή του ανεβαίνει- ουρά. Δεν τρομάξαμε. Ήμασταν προετοιμασμένοι (και είχαμε κάνει και κράτηση). Στο ταμείο, όταν φτάσαμε, εξυπηρετούσαν οι γνωστές (από τα δελτία τύπου και τη συνολικότερη προώθηση της παράστασης «Το παιχνίδι της σφαγής») ασπρόμαυρες φιγούρες. Μία από τις δύο –εκείνη που εξαιρετικά και βουβά ερμήνευε τον θάνατο- κοιτούσε επίμονα και βλοσυρά τους θεατές όσο έπαιρναν το εισιτήριό τους. Πάλι δεν φοβηθήκαμε. Της είπαμε μάλιστα ότι δεν μας τρομάζει, γιατί έχουμε δει αρκετό Ιονέσκο. Little did we know, που λέμε και στο χωριό μας στα Γραμμενοχώρια.

Μέσα στην αίθουσα, τον ρόλο των ταξιθετών πάλι τον έπαιζαν άνθρωποι από την παράσταση, ο Θάνατος παρακολουθούσε τους θεατές να παίρνουν τη θέση τους, ξεχώριζε με το βλέμμα του δυο-τρεις. Καθίσαμε στη δεύτερη σειρά, πιάσαμε τον εαυτό μας να χαμογελά συχνά, καθώς πάντα μας αρέσει όταν ένα θέατρο γεμίζει κυρίως από νέους ανθρώπους που ενδεχομένως πρώτη φορά έρχονται σε επαφή με τον κόσμο και τον λόγο του Ιονέσκο. Η παράσταση ξεκίνησε, η μουσική εναλλασσόταν, οι σκηνές επίσης, ο φωτισμός άλλαζε, οι φιγούρες κινούνταν με ταχύτητα και ευελιξία πάνω στη σκηνή. Ακόμη νιώθαμε ατρόμητοι και προετοιμασμένοι, βέβαιοι ότι θα βλέπαμε κάτι καλό (γιατί ο Ιονέσκο δεν είναι ποτέ βόλτα στο πάρκο).

Στην άκρη της πρώτης σειράς ένα μικρό, παράταιρο φως διέκοπτε την προσήλωσή μας. Μία μεγάλη σε ηλικία γυναίκα κρατούσε το κινητό της στο ύψος των ματιών, τόσο κοντά στο πρόσωπο που ακόμη και πρωτάρης, κολλημένος στο τιμόνι, εκπαιδευόμενος οδηγός θα ζήλευε. Ήταν τόσο εξόφθαλμη η αδιαφορία της γι’ αυτό που συνέβαινε στη σκηνή και η ίδια τόσο κραυγαλέα απορροφημένη στις αναζητήσεις της στο internet, που το βρήκαμε εξαιρετικό σκηνοθετικό εύρημα! Ένα επιπλέον σχόλιο του σκηνοθέτη στον παράλογο και εξαντλητικά νομοτελειακό κόσμο του Ιονέσκο.

Όμως, καθώς η παράσταση προχωρούσε, η κυρία δεν εγκατέλειπε το κινητό της. Αντίθετα, τώρα «γκούγκλαρε» το έργο στο διαδίκτυο, λίγα λεπτά μετά διάβαζε –πάντα κολλημένη πάνω στην οθόνη- για το τζιν παντελόνι –τελευταία λέξη της μόδας- που φορούσε η Βίκυ Καγιά σε κάποια εκπομπή. Στη συνέχεια άρχισε να κάνει like και να βάζει καρδούλες στις αναρτήσεις φίλων της στο facebook. Με τον ήχο σε μεγάλη ένταση. Βλέπαμε τους ηθοποιούς στη σκηνή να δυσφορούν και να κοιτούν προς το μέρος της. Ένας από τους δυο άντρες πρωταγωνιστές, μετά το διάλειμμα, σε κάποια από τις εναλλαγές των σκηνών, χτυπούσε παλαμάκια για να τον ακούσει και να σταματήσει. Τίποτε. Τώρα άρχιζε να βλέπει video στο youtube. Τρομάξαμε. Δεν ήταν (ακόμη και μια παρατραβηγμένη) πρόταση του σκηνοθέτη τελικά. Ήταν ένας «θεατής» με σοβαρό πρόβλημα διαχείρισης της εξάρτησής του από το κινητό και με παντελή έλλειψη ευγένειας και σεβασμού προς τον κόπο των παιδιών επί σκηνής και τους υπόλοιπους θεατές γύρω της, που ήθελαν να δουν την παράσταση, την οποία προφανώς δεν ήθελε να δει εκείνη.

Ο Χρήστος Χρήστου, σκηνοθέτης της κατά τ’ άλλα πολύ καλής παράστασης, έγραψε χθες βράδυ στο facebook, με αφορμή την απροκάλυπτα απαξιωτική συμπεριφορά της γυναίκας, ότι την επόμενη φορά που κάποιος θα χρησιμοποιήσει κινητό σε παράσταση, θα του το παίρνουν. Όχι, δεν συμφωνούμε. Και πέρσι, στην πρεμιέρα της Σκοτεινής Πέτρας, στην πρώτη σειρά παρακαλώ (μα τι την θέλουν την πρώτη σειρά, όταν δεν ξέρουν να βλέπουν θέατρο;), μία – δυο θέσεις πιο πέρα, ένας νεαρός άντρας κοιτούσε και ξανακοιτούσε το κινητό του, παρόλο που η συνοδός του συχνά τον σκουντούσε, για να σταματήσει. Την επόμενη φορά, λοιπόν, που κάποιος τόσο επίμονα και αναιδώς χρησιμοποιήσει το κινητό του, θα πρέπει να απομακρύνεται ο ίδιος από την αίθουσα. Γιατί προχθές βράδυ, οι περισσότεροι θεατές, που βρεθήκαμε ατυχώς κοντά της, δεν απολαύσαμε την παράσταση εξαιτίας της. Ίσως φταίμε κι εμείς που δεν της κάναμε παρατήρηση. Όμως πραγματικά,  μέχρι το τέλος πιστεύαμε ότι –δεν μπορεί- θα ανεβεί στη σκηνή μαζί με τους υπόλοιπους ηθοποιούς και τον σκηνοθέτη και θα κάνει μια υπόκλιση προς το κοινό. Ή ότι θα την πλησίαζε η βλοσυρή κοπέλα με το μαύρο καπέλο και τα μαύρα ρούχα και θα μας απάλλασσε από την παρουσία της. Τόσους πήρε πάνω στη σκηνή. Xάθηκε ο κόσμος να κατέβει και μια στιγμή κάτω να πάρει κι εκείνη;

Σχετικά άρθρα

«Ζακ ή η Υποταγή» για τρεις τελευταίες παραστάσεις

«Ζακ ή η Υποταγή» ανεβάζει το Θέατρο Actina

Αποστόλης Τζελέτας

Θέατρο Έκφραση- Υποδέχεται και πάλι τους σπουδαστές του

Ηπειρωτικός Αγών