Είχαμε καιρό να τον δούμε εδώ στα γραφεία μας τον αγαπημένο Σάββα Θεοδώρου. Κάπου-κάπου όμως, ενώ δεν έδινε το παρών στην εφημερίδα του -όπως αποκαλούσε πάντα τον Ηπειρωτικό Αγώνα σαν δική του εφημερίδα- τον συναντούσαμε στις στήλες του περιοδικού «Το Ζαγόρι» και είχαμε την επαφή μαζί του μέσα από τα γραπτά του.
Δεν θα ξεχάσουμε επίσης ποτέ εκείνες τις ωραίες συναθροίσεις με τον Άγγελο Κίτσο στο αγαπημένο και των δυο χωριό τους, το Μονοδένδρι. Θα τον θυμόμαστε πάντα ως τον ήσυχο συνεργάτη, τον ωραίο δάσκαλο, τον ανυστερόβουλο, τον προοδευτικό, που αγκάλιαζε με αγάπη και εκτίμηση τον σεμνό ιερωμένο τον παπά-Δημήτρη Παπακώστα, που τον αποκαλούσε συγχωριανό του, αφού ήταν για χρόνια ο ιερέας του χωριού του. Τα κείμενά του διαμάντια, η αγάπη του για τη συγγραφή τόσο μεγάλη, όσο και εκείνη με την οποία αγκάλιαζε τα παιδιά του κόσμου, τους μαθητές του, που ακόμη και σήμερα τον αναφέρουν ως παράδειγμα στα παιδιά και τα εγγόνια τους. Έφυγε ένας μεγάλος των γραμμάτων. Καλό ταξίδι, ακριβέ μας Σάββα.
Κυριακή στο αρχαιολογικό μουσείο
Ενώ η βροχή έπεφτε σιγανή, τραγουδιστή στις 12 το μεσημέρι της Κυριακής τα αφαιρετικά δέντρα του εικαστικού Πέρου Μπέχλη στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων υποδέχονταν τους Γιαννιώτες για μια διαφορετική εκδήλωση. Όσοι είχαν τις επιφυλάξεις τους για το πώς είναι δυνατόν να συνδυαστεί το κλαρίνο, η εικαστική τέχνη, η ποίηση, ο χορός και η κλασική μουσική, που βγαίνει μέσα από τα πλήκτρα ενός πιάνου, διαψεύστηκαν. Πραγματικά ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία για τα τοπικά δεδομένα, ανάλογη εκείνης που έχουμε απολαύσει σε παρόμοιους χώρους στο εξωτερικό. Ο διευθυντής του μουσείου Κώστας Σουέρεφ με τον επιγραμματικό, ποιητικό λόγο του εισήγαγε το κοινό σε όσα επρόκειτο να γίνουν. Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Γιώργος Νάκος διάβαζε ανάλογα λογοτεχνικά κείμενα. Κατά τη διάρκεια του εικοσάλεπτου, που διήρκεσε το χορευτικό δρώμενο, όλοι έμειναν σιωπηλοί ακούγοντας το κλαρίνο από τον δεξιοτέχνη Γιώργο Μπέλλο και τη Δήμητρα Ηγουμενίδη να τον συνοδεύει στο πιάνο. Συγχρόνως λάβαινε χώρα ο χορός, εμπνευσμένος από τα δέντρα του καλλιτέχνη σε χορογραφία της Διονυσίας Φειδοπούλου. Ήταν όμορφα.
Σωρεία εκδηλώσεων και καφές
Γίνονται τόσες πολιτιστικές εκδηλώσεις στα Γιάννενα που δεν ξέρει ο θεατής πού να πρωτοδιαλέξει να πάει. Και αυτό το Σαββατοκύριακο ήταν πλήρες. Οι θεατρικές παραστάσεις ήταν sold out, όπως συνηθίζουμε να τις χαρακτηρίζουμε σε…άπταιστα ελληνικά. Στην «Ουρανία». Στο θέατρο Έκφραση της οδού Αραβαντινού, στα «Κόκκινα φανάρια» από τους Αθεράπευτους στο θεατράκι της στοάς Ορφέα, δεν υπήρχαν θέσεις. Οι τελευταίοι είχαν και μεταμεσονύχτια παράσταση. Ο Ελληνογαλλικός Σύλλογος, με την προβολή της γαλλικής ταινίας του στα Ναυτάκια, ανακοίνωσε και την προσεχή εκδρομή του στην Πωγωνιανή. Το Δημοτικό Ωδείο οργάνωσε συναυλία στο Πνευματικό Κέντρο το Σάββατο. Και οι καφετέριες -να το πούμε κι αυτό- ήταν γεμάτες κόσμο. «Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να σαχλαμαρίζουν, πίνοντας καφέ κι όχι να προβληματίζονται», όπως χαρακτηριστικά μας απάντησε συμπολίτισσα, στην προτροπή μας να πάνε σε κάποια εκδήλωση.
Και… φακές στον Ελέφαντα
Μετά τις τόσες επιτυχίες με τις παραστάσεις του ΔΗΠΕΘΙ τελευταία, που τις οφείλουμε σε όλους τους συντελεστές του, αλλά κυρίως στην καλλιτεχνική διευθύντρια Ελένη Δημοπούλου, μας ήρθε ο «Ελέφας» του Κώστα Μποστατζόγλου. Ήρθε καπάκι ετούτη η παράσταση με την πολύ καλή επίσης «Μαμά! Το δωμάτιο των θαυμάτων». Το καλό θέατρο αυτή τη φορά έφτασε στα Γιάννενα από το Κρατικό Θέατρο Βόρειας Ελλάδας σε συνεργασία με το δικό μας. Το παρήγορο είναι ότι τα νέα φτάνουν γρήγορα από στόμα σε στόμα καμιά φορά, γι’ αυτό τον λόγο και η αίθουσα στο Καμπέρειο, όπου παίζεται το έργο, ήταν γεμάτη το Σάββατο το βράδυ. Υπάρχει και λαϊκή απογευματινή για αύριο. Να πάτε να δείτε αυτή την κωμωδία, θα γελάσετε, θα φάτε και θα πιείτε. Αν νηστεύετε κιόλας, θα φάτε φακές, που μαγειρεύονται επί σκηνής αχνιστές, θα πιείτε και τα τσιπουράκια σας σε τραπέζι, που στρώνεται ειδικά για τους θεατές.
Ένα δοχείο γεμάτο αποτσίγαρα
Προχθές περνούσαμε έξω από το 1ο Δημοτικό Σχολείο, το Καπλάνειο. Τη σκάλα είχαν πιάσει κάποια νεαρά άτομα, έτρωγαν, έπιναν, κουβέντιαζαν, αστειεύονταν, τραγουδούσαν. Ήταν μια ωραία εικόνα αυτή. Δεν ξέρω αν τα παιδιά αυτά γέμισαν με αποτσίγαρα τη μεγάλη ζαρντινιέρα, που βρίσκεται μπροστά στην είσοδο του ιστορικού σχολείου, κι αν πέταξαν στο εσωτερικό της στο βρεγμένο χώμα όλα τα αποφάγια τους. Το σίγουρο είναι ότι αν σήμερα περάσετε από το σημείο, θα δείτε με τα μάτια σας τις αμέτρητες γόπες. Κι όμως η ζαρντινιέρα θα μπορούσε να είναι γεμάτη πανσέδες και δεν είναι. Ας το κάνουν οι μαθητές του σχολείου και οι δάσκαλοι.
