Η αλήθεια είναι ότι μεγάλοι καλλιτέχνες, που στη νιότη τους και την ακμή τους διέπρεψαν και ήταν στην κορυφή, στα στερνά τους συνηθίζουν να επανακυκλοφορούν παλιές μεγάλες επιτυχίες τους, καθώς καινούριες φαίνεται να μην έχουν. Γι’ αυτό και συχνά στις προθήκες –ας πούμε- δισκάδικων θα δείτε «the best of» αρκετών τραγουδιστών που κάποτε το άστρο τους έλαμπε φωτεινό και γέμιζαν στάδια, πλατείες και λοιπούς χώρους συναυλιών (και συναθροίσεων).
Αυτούς τους άλλοτε διάσημους καλλιτέχνες θυμηθήκαμε, καθώς διαβάζαμε τη λίστα με τους υποψήφιους ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και έπεσε το μάτι μας στον γιο του σπουδαίου (και διαπομπευμένου για χρόνια από το ίδιο του το κόμμα) αριστερού αγωνιστή Νίκου Πλουμπίδη και της κόρης του αγαπημένου και μοναδικού Μάνου Λοΐζου. Ο πρώτος έχει να επιδείξει μια επιστημονική κατάρτιση και έχει αναπτύξει και σχετική επαγγελματική δραστηριότητα. Η δεύτερη απολαμβάνει τη φήμη και τα χρήματα που της κληροδότησε ο πατέρας της και έτσι ανέξοδα μπορεί από την άνεση του πληκτρολογίου της (και του άπλετου χρόνου της, καθώς δεν έχει ανάγκη να τον σπαταλήσει σε βιοποριστικές μικρότητες) να παριστάνει την επαναστάτρια με τσιτάτα (στα όρια της απρέπειας και της ύβρεως, αλλά who cares?). Κάπου διαβάσαμε –μεταξύ άλλων ωραίων επαναστατικών, που φαίνεται τελευταία να διαγράφονται από τους λογαριασμούς της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης- ότι παλιότερα θεωρούσε αναγκαίο να ζητήσουν συγγνώμη τα θύματα της 17 Νοέμβρη από όλους εμάς. Τότε βέβαια που το έγραφε αβασάνιστα, δεν είχε προβλέψει ότι ενδεχομένως να ζητούσε αργότερα την ψήφο συγγενών τους αλλά και απλών συμπολιτών για να τους εκπροσωπήσει στην (κακιά) Ευρώπη.
Το ίδιο αβασάνιστα, πάντως, φάνηκε να το διορθώνει προχθές χαρακτηρίζοντας τα γραφόμενά της (αυτά που μένουν) ως γλωσσικό ατόπημα. Ότι της ξέφυγε, δηλαδή, το έγραψε (στον τοίχο της με μπογιά) κατά λάθος και εν συνεχεία το άφησε να βρίσκεται εκεί για αρκετό καιρό. Αλλά, οι ευρωπαϊκοί μισθοί είναι υψηλοί, τα έξοδα τρέχουν (τα μνημόνια τα αυξήσανε κι άλλο), τα πνευματικά δικαιώματα από τα τραγούδια του γονιού, πόσα απ’ αυτά να καλύψουν; Πώς το έλεγε ο μπαμπάς της; «Σχεδόν πενήντα χρόνια βάσανα και διωγμοί, τώρα στη μαύρη αρρώστια ανάξια πλερωμή». Έτσι το έλεγε και το έγραφε, νομίζω.
