Ο κ. Τσίπρας το τόλμησε, έστω και κουτσουρεμένα. Οριακή η ψήφιση του άρθρου 3 του Συντάγματος ως αναθεωρητέο για μια υποψία έστω θρησκευτικής ουδετερότητας. Όπως τόλμη ήταν και η συμφωνία των Πρεσπών. Δεν ξέρουμε τι θα γίνει τελικά. Έγινε πάντως μια αρχή. Κάποιοι μίλησαν για μία μικρή νίκη του κοσμικού κράτους με την οριακή υπερψήφιση της κυβερνητικής πρότασης περί θρησκευτικής ουδετερότητας του κράτους. Δεν είναι έτσι. Δεν πρόκειται για μάχη. Αν το πολιτικό σύστημα της χώρας λειτουργούσε –που δεν λειτουργεί- έπρεπε να βρεθεί λύση από χρόνια μετά από σοβαρή συζήτηση, με επιχειρήματα χωρίς ακρότητες. Το κοσμικό κράτος, όπως σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, είναι προ των πυλών, αλλά πού να βρεθεί τόλμη και πολιτική βούληση για κάτι τολμηρό για τη χώρα μας; Οι τολμηρές αποφάσεις θέλουν και τολμηρούς πολιτικούς, οι οποίοι σήμερα είναι είδος ουσιώδες εν ανεπαρκεία.
Οι πολιτικοί αποδείχθηκε, και σε αρκετά άλλα σοβαρότερα ζητήματα, ότι, όντες μικροί, δεν μπορούν να δουν κατάματα τις σύγχρονες προκλήσεις. Δυστυχώς στη χώρα μας τέτοια θέματα δεν λύνονται με συνεννόηση, όπως θα έπρεπε, και με καλή θέληση από όλες τις πλευρές. Ενώ υπάρχουν εκατέρωθεν και καλές προθέσεις, συνετές απόψεις, κυριαρχούν από ορισμένες πλευρές, ένθεν κακείθεν, ο φανατισμός, η μισαλλοδοξία αλλά και οι πολιτικές σκοπιμότητες από ορισμένους που δεν βλέπουν τίποτε άλλο παρά μόνο το δάχτυλό τους και κρύβουν την ένδεια επιχειρημάτων πίσω απ’ αυτό. Οι άνθρωποι της Εκκλησίας (δεσποτάδες, θεωρητικοί, θεολόγοι) επιτέλους πρέπει να βάλουν το χέρι επί των «τύπων των ήλων». Κάποιους -θέλουμε να πιστεύουμε λίγους- ίσως τους ενδιαφέρει περισσότερο το μισθολογικό και ο δημοσιοϋπαλληλικός χαρακτήρας. Ο θρησκευόμενος λαός όμως, στην πλειοψηφία του, τους θέλει θρησκευτικούς ταγούς, οδηγούς του ποιμνίου που δεν θα το παρασέρνουν από εδώ και από εκεί δίκην αμνοεριφίων. Υπάρχουν αξιόλογοι και συνετοί ιεράρχες. Να μην κυριαρχήσουν οι φωνές της μισαλλοδοξίας.
Το σχετικό άρθρο συμπληρώνεται από την εξής ερμηνευτική δήλωση: «Ο όρος επικρατούσα θρησκεία δεν αποτελεί αναγνώριση επίσημης κρατικής θρησκείας και δεν επιφέρει καμία δυσμενή συνέπεια σε βάρος άλλων θρησκευμάτων και γενικότερα στην απόλαυση του δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας». Ασφαλώς δεν αλλάζει το προοίμιο του Συντάγματος. Παραμένει ίδιο: «Εις το Όνομα της Αγίας και της Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος». Όχι στο όνομα του ελληνικού λαού, όπως θα έπρεπε και όπως εκδίδονται και οι αποφάσεις των δικαστηρίων. Όλα δηλαδή τα άλλα παραμένουν ως έχουν. Για όλους εμάς τους άλλους, που, χωρίς να αποβάλουμε το θρησκευτικό συναίσθημα, δεν μας απασχολεί ιδιαίτερα το ζήτημα, έχουμε άλλα θέματα που μας απασχολούν, θεωρούμε ότι έγινε μια αρχή. Ας ξεφύγουμε επιτέλους από τις δεσμεύσεις ενός παρελθόντος, το οποίο σήμερα είναι -πώς να το κάνουμε – αναχρονιστικό. Όποιος θέλει να ακολουθήσει αυτό το παρελθόν, είναι ελεύθερος να το ακολουθήσει. Όλοι στη αράδα. Ακόμη και οι ιερωμένοι. Ας προχωρήσουν όμως αμφότερες οι πλευρές ακόμη παραπέρα με συνεννόηση ανεξάρτητα από αντιπαλότητες και λοιπές σκοπιμότητες.
