Ευρωπαίος επίτροπος, στις αρχές του μήνα, επιτέθηκε στον κ. Πολάκη για το γεγονός πως αγνοεί τον αντικαπνιστικό νόμο –που υποχρεούται να εφαρμόζει- μιας και ο υπουργός μας καπνίζει και ντουμανιάζει κλειστούς χώρους. Ο ευρωπαίος επίτροπος αναρωτήθηκε πώς είναι δυνατόν ένας υπουργός να είναι υπεύθυνος για την υγεία πολιτών, όταν ο ίδιος αγνοεί νόμο που προασπίζει αυτή την υγεία. Ο υπουργός μας απάντησε στον επίτροπο γενναία και λεβέντικα, όπως αρμόζει σε υπουργό μιας χώρας, που κατοικείται από γενναίους και λεβέντες και τους ψηφίζει κιόλας, δηλαδή επικροτεί τέτοιες συμπεριφορές και αντιδράσεις, όταν οι άλλοι τούς μαλώνουν.
Ο κ. Πολάκης δεν έκανε κάτι παράξενο ή αποτρόπαιο καπνίζοντας σε κλειστό και δημόσιο χώρο. Έκανε αυτό που κάνουν πολλοί συνάδελφοί του και από άλλα κόμματα, αλλά κυρίως έκανε αυτό που κάνουν πάρα πολλοί Έλληνες, είτε τον ψηφίζουν, είτε όχι. Παρανόμησε, όπως παρανομούμε όλοι μας. Στα μάτια του «ξένου» αυτό δεν φαντάζει φυσιολογικό. Είναι παρανομία και θα πρέπει να τιμωρείται. Άλλωστε προβλέπεται και από σχετικό νόμο του ελληνικού κράτους. Θα έπρεπε, δηλαδή, να παυθεί ο κ. Πολάκης από υπουργός Υγείας και να του επιβληθεί το πρόστιμο, που προβλέπεται από τον νόμο. Δεν έγινε τίποτα από τα δυο.
Έτσι, η εικόνα που διαμορφώνεται στα μάτια των πολιτών είναι πως μπορεί να καπνίζεις όπου θέλεις χωρίς καμιά επίπτωση και έρχεται αυτή η εικόνα να ενισχύσει την από πάρα πολλά χρόνια διαμορφωμένη αντίληψη της πλειοψηφίας που λέει πως «κάνω ό,τι μου καπνίσει και λογαριασμό δεν δίνω», αντίληψη που δεν αφορά μόνο στο κάπνισμα.
Διευρύνοντας την νοοτροπία αυτή, παρκάρουμε όπου θέλουμε, θίγουμε όποιον δεν μας αρέσει, πλακώνουμε στο ξύλο όποιον τολμήσει και μας αμφισβητήσει. Γιατί εδώ είναι η ουσία. Στην αμφισβήτηση της συμπεριφοράς μας, ειδικά όταν αυτή είναι δημόσια. Δεν γνωρίζω πολλούς να αποδέχονται την κριτική, τη σκληρή κριτική, ακόμα κι αν αυτή βασίζεται σε αποδεδειγμένα παραβατική συμπεριφορά που τιμωρείται από νόμο. Δεν γνωρίζω πολλούς που, σε μια παρατήρηση να μην καπνίζουν όπου θέλουν ή να μην κάνουν γενικά ό,τι θέλουν, θα αντιδράσουν με καθαρό μυαλό και θα αποδεχτούν το λάθος τους. Κι αυτό γιατί «ο Έλληνας δεν κάνει λάθη». Σε τέτοιες περιπτώσεις η συνήθης αντίδραση είναι η επίθεση. Ο παράνομος επιτίθεται και την ίδια στιγμή παραθέτει και πλήθος άλλων παρανομιών που κάνουν οι άλλοι, μα ποτέ ο ίδιος. Έτσι αν τον παρατηρήσεις για το παράνομο κάπνισμα, θα σου πει για τις παράνομες σοφίτες, για τα λαδώματα, για το κύκλωμα στο ποδόσφαιρο, για τα παιδιά που πεθαίνουν στον κόσμο. Ξαφνικά, εκεί που φυσάει το καπνό του σε χώρο με παιδιά ή δεν σταματά σε διάβαση για να δώσει προτεραιότητα σε πεζούς, βγάζει μια εντυπωσιακή ευαισθησία για τα δεινά του κόσμου που σε κάνει να αναρωτιέσαι πού την είχε κρυμμένη.
Η υπεκφυγή με τη μέθοδο «σου πετάω στη μούρη δέκα προβλήματα για να κάνω το δικό μου ασήμαντο», είναι ευρέως διαδεδομένη. Την έχουμε συναντήσει όλοι μας και ουκ ολίγοι από εμάς την εφαρμόζουμε κιόλας. Έτσι μάθαμε και έτσι πορευόμαστε, μιας και είμαστε λαός με μεγάλη άρνηση στις αλλαγές από τη στιγμή που πιστεύουμε πως πίσω από μια αλλαγή κρύβονται θεωρίες συνωμοσίας.
Ο κ. Πολάκης είναι ένας από εμάς. Είναι αυτός που βλέπουμε, όταν κοιτάζουμε το πρόσωπό μας στον καθρέφτη και μας αρέσει αυτό που βλέπουμε. Καταδικάστηκε πρόσφατα για εξύβριση, αλλά πόσοι και πόσοι δεν έχουν καταδικαστεί σ’ αυτή τη χώρα για το ίδιο αδίκημα; Αυτό που μένει στο μυαλό του καταδικασθέντα είναι πως το «κομμάτι του» το έκανε, πως τους «τα’ πε χύμα και σταράτα», πως παρέμεινε πιστός στις «αρχές» του. Σ’ αυτά που έχει μάθει και που δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ.
