Πολλά ακούστηκαν, για την κατάσταση όμως της λίμνης κουβέντα, με εξαίρεση έναν- δυο ομιλητές. Είχα ξαναβρεθεί σε παρόμοιες συζητήσεις αλλά τώρα συνειδητοποίησα πόσο μακριά βρίσκονται οι δημοτικοί μας σύμβουλοι από το πραγματικό πρόβλημα.
Και εξηγούμαι: Οι περιφερειακές χρήσεις στη λίμνη, για τις οποίες γινόταν η κύρια κουβέντα στο δημοτικό συμβούλιο με αφορμή το Π.Δ., είναι αδιαμφισβήτητο πως επηρεάζουν το οικοσύστημα και είναι αναγνωρισμένη η ανάγκη και να οριοθετούνται και να ελέγχονται. Τα ζητήματα αυτά θα ήταν πράγματι προτεραιότητα, αν είχαμε μια λίμνη υγιή (το γράφω έτσι απλά για να συνεννοούμαστε). Όμως σήμερα έχουμε μια λίμνη υποβαθμισμένη, που χρόνο με τον χρόνο υποβαθμίζεται όλο και περισσότερο. Δεν είναι προσωπική η εκτίμηση αυτή, είναι εκτίμηση όλων σχεδόν των επιστημόνων, που ασχολήθηκαν ή ασχολούνται με τη λίμνη. Ήταν, θυμάμαι, το 1980 που πρώτη από όλους μίλησε για το πρόβλημα του ευτροφισμού η Βάσω Θεοχάρη. Από τότε έχουν περάσει 38 ολόκληρα χρόνια, χρόνια δυστυχώς που για τη λίμνη χάθηκαν…
Δεν υπάρχει μελέτη για τη λίμνη που να μην καταγράφει τα μεγάλα προβλήματα και τους κινδύνους που απειλούν το οικοσύστημά της. Δεν υπάρχει μελέτη που να μην προτείνει μέτρα για την ίδια τη λίμνη. Τα μέτρα αυτά δεν είναι κάτι καινούργιο, είναι μέτρα γνωστά, που πάρθηκαν από δήμους σε άλλες λίμνες με τα ίδια προβλήματα με τη δική μας. Αποκατάσταση του φυσικού τοπίου της λίμνης (πράγμα για το οποίο μίλησα σε άλλο πρόσφατο άρθρο), δηλαδή αποκατάσταση του αυτοκαθαρισμού, έλεγχο των ανεπιθύμητων εισροών και διευθέτηση του ιζήματος. Αυτά τα μέτρα θα έπρεπε να αναδεικνύονται πρωτίστως στο νέο Προεδρικό Διάταγμα και παράλληλα να διευθετούνται βεβαίως και οι περιφερειακές χρήσεις. Όσα μέτρα και να ληφθούν για την περιφέρεια της λίμνης, αγνοώντας και μην επεμβαίνοντας στον ίδιο τον ζωτικό χώρο της, θα είναι δράσεις χωρίς αποτέλεσμα. Τα περιφερειακά μέτρα έχουν νόημα μόνο αν είναι συμπληρωματικά των μέτρων και των δράσεων, που αφορούν άμεσα την ίδια τη λίμνη, τον πυθμένα της, τον αυτοκαθαρισμό της, τον έλεγχο των εισροών.
Λέω λοιπόν πως -δεν μπορεί- κάτι περίεργο συμβαίνει και το δημοτικό συμβούλιο δεν αντιλαμβάνεται και δεν θέτει το βασικό, το μείζον πρόβλημα και καταλήγω πως οι δημοτικοί σύμβουλοι μάλλον ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ότι τα πράγματα είναι ακραία. Να μην γνωρίζουν άραγε ότι το ίζημα αυξάνεται σταθερά και απειλεί εκ των έσω τη λίμνη; Πως ίσως σε περίοδο ανομβρίας (που σίγουρα θα έρθει) θα δούμε τον πυθμένα σημειακά να ανεβαίνει στην επιφάνεια, την παραλιακή ζώνη της λίμνης να αποκαλύπτεται σε πλάτος μεγαλύτερο από πενήντα μέτρα και τη μυρωδιά της σαπίλας να απλώνεται στην πόλη; Σενάριο επιστημονικής φαντασίας; Όχι βέβαια!
Όσοι από τους δημοτικούς συμβούλους θεωρούν απίθανα τέτοια ενδεχόμενα οφείλουν να κάνουν τον κόπο να ρωτήσουν, να ενημερωθούν, να πάνε μια μέρα στη λίμνη να δουν πού έχει φτάσει το ίζημα, να δουν την καταστροφή του φυσικού τοπίου, να διαπιστώσουν την αδυναμία αυτοκαθαρισμού της, να ρωτήσουν τι ψάρια πιάνουν πια οι ψαράδες, να δουν τις αυθαιρεσίες, τις βρωμιές, τον υδάτινο σκουπιδότοπο, να μάθουν τι σημαίνει βιοποικιλότητα, να μάθουν για τις ανεπιθύμητες εισροές και το ίζημα και τι επιφέρουν αυτά στο οικοσύστημα, να μπουν με νύχια και με δόντια στο πρόβλημα και όχι να δίνουν απλόχερα υποσχέσεις και φρούδες ελπίδες στους κατοίκους.
Προφανώς και υπάρχουν συμφέροντα, αλλά και αυτά όμως τα συμφέροντα, μικρά ή μεγάλα, δεν έχουν καμία προοπτική αν η λίμνη καταρρεύσει. Αυτοί που δρουν σήμερα για ίδιον όφελος, πρώτοι από όλους, θα έπρεπε να ζητούν μέτρα για την προστασία και την αποκατάσταση της λίμνης. Ούτως ή άλλως, σε επίπεδο πολιτικής ευθύνης το θέμα είναι αποκλειστικά και μόνο του δήμου. Ο δήμος οφείλει να σηκώσει το βάρος της όλης κατάστασης και να θέσει τις προτεραιότητες. Ας δείξει έμπρακτα το ενδιαφέρον του, ας μπει μπροστά στη μάχη για τη σωτηρία της λίμνης, θα μπορούσε και άμεσα ίσως να εκταμιεύσει ένα μέρος των χρημάτων που έχει στην άκρη για τον έλεγχο του ιζήματος ή την αποκατάσταση του αυτοκαθαρισμού. Η προστασία της λίμνης δεν είναι επιλογή. Είναι υποχρέωση.
