Στην πόλη οι άνθρωποι που αγαπούν το θέατρο και άλλαξαν τη ζωή τους για να το υπηρετήσουν, φτιάχνουν γωνιές καλαίσθητες, ζεστές, σαν εκείνες που συναντούσαμε πριν χρόνια στις επισκέψεις μας στην Αθήνα και λέγαμε «να, μια τέτοια θεατρική σκηνή δε θα μπορούσαμε να έχουμε και στα Γιάννενα»;
Μετά την Έκφραση (νυν Κύκλο) και την ολική επαναφορά του Καμπέρειου στα θεατρικά πράγματα πριν μερικά χρόνια, κι άλλοι θεατρικοί χώροι άρχισαν να φτιάχνονται. Σε καιρούς πολύ δύσκολους, με την πανδημία να μας κλείνει στα σπίτια μας και να μας καθηλώνει, η Actina είχε προλάβει να φτιάξει το δικό της στην Άννης Κομνηνής, η Θεατρική Συμπαιγνία όμως το «έχτισε» εξ ολοκλήρου και το άνοιξε για να μας υποδεχτεί στα χρόνια του κορωνοϊού. Τη Σταχτοπούτα της δεν μπορέσαμε να τη δούμε, βρεθήκαμε όμως προχθές στην αίθουσα 125 στο ΚΕΠΑΒΙ για να παρακολουθήσουμε το «Metropol 1938», μια θεατρική διασκευή του σπουδαίου έργου του Στέφαν Τσβάιχ «Σκακιστική Νουβέλα» με τον Βασίλη Σιάφη σε σκηνοθεσία Γιολάντας Καπέρδα.
Αν και σχετικά μακριά (όχι πολύ για όσους περπατάμε -ένα τέταρτο από το κέντρο της πόλης) και σε συγκρότημα που χάνεσαι όσες φορές κι αν βρεθείς στον λαβύρινθο που φτιάχνουν οι αίθουσες, οι διάδρομοι και οι όροφοί του, αξίζει κανείς να επισκεφτεί την «Αίθουσα 125» της Θεατρικής Συμπαιγνίας μόνο και μόνο για να απολαύσει την πραγματικά πολύ καλή δουλειά, που έχουν κάνει οι άνθρωποί της με τη διαρρύθμιση του χώρου και τη μικρή θεατρική σκηνή χωρητικότητας περίπου 120 θεατών. Λιτή, ζεστή, καλαίσθητη με πολύ άνετα καθίσματα, στα οποία δε δυσφορείς, ούτε ασφυκτιάς και μπορείς να παρακολουθήσεις άνετα μια μεγάλης διάρκειας παράσταση, έχει αξιοποιήσει στο έπακρο όλο τον ομολογουμένως περιορισμένο χώρο, ενώ ο επισκέπτης, όπου κι αν καθίσει, βλέπει ολόκληρη τη σκηνή, χωρίς να ενοχλείται από τους μπροστινούς του.
Το «Metropol 1938» -ή αλλιώς «Σκακιστική Νουβέλα»- του Τσβάιχ είναι ένα βαθύ, εσωτερικό κείμενο, που δύσκολα μεταφέρεται στη σκηνή, χωρίς να καταπιεί στη δίνη του τον ερμηνευτή του. Αν προσεγγιστεί επιπόλαια και βιαστικά, χωρίς την απαιτούμενη εμβάθυνση (για την ακρίβεια βουτιά) στην ταραγμένη ψυχή του συγγραφέα του, εύκολα μπορεί να καταλήξει σε μια ερμηνεία συναισθηματικά μονωμένη ή φτιαχτή και υπερβολική. Στη δουλειά του Βασίλη Σιάφη και της Γιολάντας Καπέρδα αυτό ευτυχώς αποφεύχθηκε. Εκτός από την αξιοπρεπή και μετρημένη όπου έπρεπε ερμηνεία του μονολόγου από τον πρώτο και την ευρηματική σκηνοθεσία της δεύτερης, καταλυτικό ρόλο στην ουσιαστική απόδοση του κειμένου έπαιξε και η μουσική που συμπρωταγωνιστούσε, και πιο συγκεκριμένα το Trio Musarti, δηλαδή η Φένια Τσαρσιλή στο πιάνο, ο Κωνσταντίνος Λεοντάρης στο βιολί και η Σοφία Πατσιούρα στο ακορντεόν. Απέριττο το σκηνικό, με μια υποψία σκακιέρας στο πάτωμα της σκηνής, έδενε εντυπωσιακά με το video projection που επιμελήθηκε ο Κωστής Εμμανουηλίδης και το οποίο αφηγούταν την ιστορία μέσα στην ιστορία –μια εκπληκτική ιδέα που υπηρέτησε δραματουργικά το κείμενο, χωρίς να το κακοποιεί ή να το αλλοιώνει– κάθε άλλο το ανέδειξε ακόμη περισσότερο.
Ο πρώτος κύκλος παραστάσεων του «Metropol 1938» τελειώνει αυτό το Σάββατο. Θα επιστρέψει όμως αργότερα. Η διαδρομή ως το ΚΕΠΑΒΙ δεν είναι μεγάλη, ο Τσβάιχ είναι αναντίρρητα ένας από τους πολύ σπουδαίους, οι περιγραφές του κλονισμένου ψυχισμού των ηρώων του συγκλονιστικές, η «Αίθουσα 125» φιλόξενη και καλαίσθητη. Αυτή τη φορά θα έχει και κρασί –ένας μικρός, προσωρινός αποχαιρετισμός μέχρι την επόμενη αντάμωση. Να πάτε.
