Είναι η εποχή των βαφτίσεων, καθώς ο καιρός βοηθάει. Το Σάββατο προς το βραδάκι μια βάφτιση στον Άγιο Νικόλαο Αγοράς τράβηξε το ενδιαφέρον. Όχι αυτό καθαυτό το μυστήριο, καθώς δεν το παρακολουθήσαμε, όσο η δεξίωση που έγινε μετά στο προαύλιο της εκκλησίας. Γέμισε χρώμα ροζ όλος ο χώρος, ζαχαρωτά και φωνές παιδιών, ευχές και γέλια. Στάθηκα για λίγο απ’ έξω. Από τα κάγκελα έριξα μια ματιά στο χαρούμενο πλήθος, προσπαθώντας να αναγνωρίσω κάποιο πρόσωπο. Ούτε ένα. Τα Γιάννενα δεν είναι πια γνώριμα ως προς τους ανθρώπους τους. Στον γυρισμό παρατηρήσαμε πως η εκκλησία βυθίστηκε και πάλι στη μοναξιά της. Μόνο ένα πλαστικό ποτήρι, που κάποιος παράτησε στο πρεβάζι, μαρτυρούσε το γεγονός. Ίσως να μην προερχόταν από καλεσμένο, αλλά από κάποιον περαστικό.
Το πάρκο με τα χειμωνιάτικα
Πιο κάτω το πάρκο απέναντι από το παλιό Χατζηκώστα, που πολλές φορές έχει σχολιασθεί από τη στήλη για διάφορους λόγους, πρωτίστως για το κακό κλάδεμα των δέντρων και πολλάκις για τα σκουπίδια του, είναι μέσα στην καλή χαρά. Πραγματικά έχει γίνει πολύ καλή δουλειά, αν κρίνουμε από τα δέντρα που φούντωσαν, προφανώς από το σωστό κλάδεμα. Στα παγκάκια του απολάμβαναν την ομορφιά του συμπολίτες και στο φρεσκοκουρεμένο γρασίδι έτρεχαν παιδιά. Καταγράφεται το γεγονός στα θετικά του δήμου.
Φωτισμένα παράθυρα
Κι ενώ από τη λίμνη έφταναν ως το Καπλάνειο οι φωνές ανθρώπων, που συμμετείχαν στη βαρκαρόλα το Σαββατόβραδο, ο μουσικός του δρόμου γέμιζε την ατμόσφαιρα με μουσική, που έβγαινε από το βιολί του, καθήμενος μπροστά από το σχολείο. Πεντακάθαρη η αυλή του αρχοντικού Πυρσινέλλα, όπως και ο πεζόδρομος της Παπάζογλου και οι ζαρντινιέρες του. Τα φωτισμένα παράθυρα του παραδοσιακού σπιτιού στην οδό Αραβαντινού πίσω από το αρχοντικό, που κατοικείται από οικογένεια φίλων, παλιών Γιαννιωτών, δίνουν μια όψη ζωντάνιας στον έρημο δρόμο. Οι φωτογραφίες που έχει δημοσιεύσει κατά καιρούς ο Η.Α. στη στήλη Άσπρο-Μαύρο προέρχονται από την εκλεκτή, σπάνια συλλογή των ενοίκων του κι είναι μια ευκαιρία να τους ευχαριστήσουμε. Είναι αξιέπαινοι εκείνοι που κρατούν ως κόρη οφθαλμού τις φωτογραφίες των προγόνων τους.
Άσπρο-Μαύρο
Έφυγε από τη ζωή ο διεθνής ελβετός φωτογράφος Ρόμπερτ Φρανκ, γνωστός για τις σπάνιες φωτογραφίες του, που έδωσαν μια εικόνα της Αμερικής σαν μελαγχολικό ποίημα, όπως έγραψε ο φίλος του συγγραφέας Τζακ Κέρουακ. Τις φωτογραφίες του, στις οποίες απαθανάτισε τις πιο παραστατικές -προφητικές για το μέλλον-σπαραχτικές εικόνες της χώρας στην οποία έζησε, τις συμπεριέλαβε σε ένα λεύκωμα που το ονόμασε «Αμερικάνοι». Καθώς επιμελούμαι χρόνια τώρα την καθημερινή στήλη «Ασπρο-μαύρο» της εφημερίδας, σκέφτομαι πόσες φωτογραφίες βρίσκονται θαμμένες στα μπαούλα των ανθρώπων και πάνε χαμένες. Φωτογραφίες, που μπορεί να περιγράφουν την ιστορία της περιοχής και ευρύτερα της Ελλάδας. Με την καινούρια τεχνολογία τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμη πιο πολύ για την τυπωμένη φωτογραφία. Το λυπηρό κι απογοητευτικό είναι ότι συχνά στα σκουπίδια βρίσκονται πεταμένες φωτογραφίες, που καμιά φορά αποτυπώνουν πρόσωπα επώνυμων σημαντικών ανθρώπων. Αλλά κι ας μην είναι επώνυμος ο άλλος, είναι κρίμα να βρίσκεται το πρόσωπό του στα απορρίμματα.
Πρόγονοι κι απόγονοι
Στη μια πλευρά του τοίχου του καθαρά παραδοσιακού νησιώτικου σπιτιού της Νινέτας Καμπέλη στην Ερμούπολη της Σύρου, ξεχώρισα μια παλιά φωτογραφία με σπάνια και περίτεχνη αντίκα για κορνίζα. Όταν τη ρώτησα ποιο είναι το ζευγάρι με τις υπέροχες ενδυμασίες εποχής που απεικονίζεται, μου αποκάλυψε πως τη φωτογραφία της δεκαετίας του 1920 τη μάζεψε από τα σκουπίδια της οδού Μάσχα. Την ξεκρέμασα και διάβασα την αφιέρωση πίσω: «Στην μαμά για να καμαρώνει τα παιδιά της». Το ζευγάρι, που εικάζεται ότι ήταν γόνοι αρχοντικής οικογένειας εφοπλιστών του νησιού, πεταμένο στα σκουπίδια. Αυτή ίσως θα είναι η τύχη πολλών παλιών φωτογραφιών τώρα, αλλά ακόμη περισσότερο στο πολύ κοντινό μέλλον.
Αεροφωτογραφία
Από την άλλη πλευρά σήμερα υπάρχει και η άλλη τέχνη η «αφ’ υψηλού», η τέχνη της αεροφωτογραφίας. Ο Φραγκίσκος Καμπέλης, ο γιος της Νινέτας, αγαπά τη φωτογραφία από ψηλά. Μας έδειξε τις αεροφωτογραφίες του, που περιέχουν θαυμάσιες εικόνες από το νησί του. Προσπαθεί να μιμηθεί τον ελβετό φωτογράφο Τζορτζ Γκέρστερ, που έφυγε από τη ζωή τον Φλεβάρη δίνοντας τις πιο εμβληματικές αεροφωτογραφίες στον κόσμο, εικόνες πρωτόγνωρες και αποκαλυπτικές. Μια καλή αεροφωτογραφία θέλει και συμμάχους για να επιτευχθεί, κατά τον φημισμένο φωτογράφο. Τον καιρό, τους ανέμους… Όπως για να δικαιολογήσει την ομορφιά τους, έλεγε πως κάποια θέματα είναι από μόνα τους φωτογενή.
