Το καλοκαίρι είναι για πολλούς η αγαπημένη εποχή του χρόνου. Άλλοι πάλι, είτε λόγω της έντονης επίδρασης των ηπειρωτικών βουνών στη ιδιοσυγκρασία τους, είτε διότι δεν περνάνε τους τρεις καλοκαιρινούς μήνες σε μία ειδυλλιακή παραλία με ένα κοκτέιλ στο χέρι, δεν συμπαθούν ιδιαίτερα αυτή την περίοδο του χρόνου. Ας δούμε ποιες ταινίες έχει να προσφέρει ο παγκόσμιος κινηματογράφος που να ενισχύουν τη θέση των υποστηρικτών αυτής της δεύτερης άποψης.
The swimmer (1968), του Φρανκ Πέρι
The swimmer (1968), του Φρανκ ΠέριΠρωταγωνιστούν: Μπαρτ Λάνκαστερ, Κιμ Χάντερ, Τζάνετ Λάντγκαρντ
Σύμφωνα με τον πρωταγωνιστή της Μπαρτ Λάνκαστερ, αυτή είναι η καλύτερη ταινία της καριέρας του. Είχε επεισοδιακά γυρίσματα, καθώς λέγεται ότι ολοκληρώθηκε υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Σίντνεϊ Πόλακ, υπήρξε εμπορική αποτυχία στην εποχή της κι αγνοήθηκε επί σειρά ετών, πλην όμως τα τελευταία χρόνια αναφέρεται όλο και συχνότερα στα υποτιμημένα αριστουργήματα του αμερικανικού κινηματογράφου. Η υπόθεσή της αφορά έναν χρηματιστή, που, μετά από μία ψυχολογική κατάρρευση και τη νοσηλεία του σε ψυχιατρικό ίδρυμα, αποφασίζει κατά τη διάρκεια ενός πάρτι να γυρίσει στο σπίτι του, που βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά, κολυμπώντας στις πισίνες οι οποίες βρίσκονται σε αυτή την πορεία. Μία κατάμαυρη σουρεαλιστική κωμωδία, η οποία ισοπεδώνει την επίπλαστη ευδαιμονία της εποχής (εδώ που τα λέμε και κάθε εποχής) και δείχνει ότι δε χρειάζεσαι κοντινά πλάνα σε σκαμμένα πρόσωπα κι ασπρόμαυρη φωτογραφία για να παρουσιάσεις ένα αυθεντικό υπαρξιακό δράμα.
Η περιφρόνηση (1963), του Ζαν Λυκ Γκοντάρ
Πρωταγωνιστούν: Μπριζίτ Μπαρντό, Μισέλ Πικολί, Τζακ Πάλανς, Φριτς Λανγκ
Σε αντίθεση με την ταινία του Φρανκ Πέρι, η «Περιφρόνηση» του Ζαν Λυκ Γκοντάρ ανέκαθεν υπήρξε αγαπημένη επιλογή κριτικών και σινεφίλ κοινού. Και πώς να γίνει διαφορετικά, αφού ο φοβερά ταλαντούχος γάλλος σκηνοθέτης βρίσκεται στη μεγάλη του ακμή, το σενάριο βασίζεται σε βιβλίο του Αλμπέρτο Μοράβια κι επιστρατεύεται –εκτός από την εκθαμβωτική Μπριζίτ Μπαρντό και τους σπουδαίους Μισέλ Πικολί και Τζακ Πάλανς- το ίνδαλμα του Γκοντάρ και μυθικός σκηνοθέτης Φριτζ Λανγκ σε ρόλο ηθοποιού. Η σύγκρουση ενός σεναριογράφου με τον παραγωγό της ταινίας υπό το φως του μεσογειακού ήλιου, είναι το όχημα για να μιλήσει ο γάλλος σκηνοθέτης για τη διπλή φύση της τέχνης του κινηματογράφου, την καλλιτεχνική και την επιχειρηματική, αλλά και να προσφέρει ένα τυπικό δείγμα αυτού που σήμερα αποκαλούμε «meta», πολλά χρόνια πριν την εφεύρεση του όρου.
Παράξενα παιχνίδια (1997), του Μίκαελ Χάνεκε
Παράξενα παιχνίδια (1997), του Μίκαελ ΧάνεκεΠρωταγωνιστούν: Σούζαν Λόθαρ, Ούλριχ Μίε, Άρνο Φρις
Καταρχάς πρέπει να τονιστεί ότι μιλάμε για την ταινία του Χάνεκε επί αυστριακού εδάφους κι όχι για την αμερικάνικη εκδοχή της δέκα χρόνια αργότερα, στην οποία ουδείς κατάλαβε για ποιο λόγο συμμετείχε ο πολυβραβευμένος αυστριακός σκηνοθέτης. Μία οικογένεια κρατείται όμηρος κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών στο εξοχικό τους από δύο νεαρούς, οι οποίοι αρχίζουν μία σειρά σαδιστικών παιχνιδιών προς διασκέδασή τους. Ακόμη μία μελέτη για τη βία από τον Χάνεκε, ενισχυμένη από την πανταχού παρούσα στο έργο του ριζοσπαστική διάθεση, σε μία ταινία που καταφέρνει να γίνεται ταυτόχρονα αποκρουστική και διασκεδαστική.
Κάνε το σωστό (1989), Σπάικ Λη
Κάνε το σωστό (1989), Σπάικ ΛηΠρωταγωνιστούν: Ντάνι Αγιέλο, Σπάικ Λι, Ρόζι Περέζ, Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Τζον Τορτούρο, Όσι Ντέιβις
Θα ξεκινήσω με ένα γνωστό κουτσομπολιό, για να κρατήσω το ενδιαφέρον των αναγνωστών που υπάρχει κίνδυνος να φύγουν, ότι είναι η ταινία που ο Μπαράκ κι η Μισέλ Ομπάμα είδαν στο πρώτο τους ραντεβού. Ο Σπάικ Λη σκηνοθετεί με φοβερή ενέργεια τις αναταραχές που συμβαίνουν για φυλετικούς λόγους σε μία γειτονιά του Μπρούκλιν. Το σημαντικότερο στοιχείο του φιλμ είναι ότι, ενώ παίρνει ξεκάθαρη θέση στο ζήτημα, αποφεύγει τους διδακτικούς τόνους και τις αχρείαστες μεγαλοστομίες. Ταινία-σταθμός στο είδος της.
Η παρθένος του Αυγούστου (2019), του Χονάς Τρουέμπα
Η παρθένος του Αυγούστου (2019), του Χονάς ΤρουέμπαΠρωταγωνιστούν: Ιτσάσο Αράνα, Βίτο Σαντζ, Ιζαμπέλ Στοφέλ
Για το τέλος μία επιλογή πιο πρόσφατη και πιο συμβατική, χωρίς υψηλές καλλιτεχνικές απαιτήσεις κι εντάσεις που όμως βλέπεται αρκετά ευχάριστα. Η 33χρονη Εύα αποφασίζει να περάσει τον Αύγουστο στη Μαδρίτη και να μην επισκεφθεί κάποιο καλοκαιρινό θέρετρο, ξεκινώντας μία εσωτερική περιπέτεια μέσωμίας σειράς συναντήσεων. Γλυκόπικρη ταινία, τυπικό είδος του σύγχρονου ευρωπαϊκού κινηματογράφου, η οποία προβληματίζει χωρίς όμως να ενοχλεί.
