Τα αγόρια – Lauren Ace
(εικονογράφηση Jenny Lovlie – Key Books, για ηλικίες 3 +)
Η Lauren Ace μας παρουσιάζει τη διαδρομή τεσσάρων αγοριών από την πρώτη παιδική ηλικία ώς την ενηλικίωση, συλλαμβάνοντας τη λεπτή μετάβαση από τα μυστικά της παρέας στα πρωτόγνωρα διλήμματα της εφηβείας και, τελικά, στη στιγμή που καθένας τους επιστρέφει με δικά του παιδιά στον ίδιο, κοινό τόπο. Η αφήγηση εστιάζει στις μικρές πράξεις αφοσίωσης που συντηρούν τη φιλία παρά τις αποστάσεις, ενώ η εικονογράφηση της Jenny Lovlie γεμίζει τις σελίδες με παστέλ χρώματα και καθαρές γραμμές, υπογραμμίζοντας τόσο τις σιωπηλές ρωγμές όσο και τα στιγμιαία ξεσπάσματα χαράς.
Χωρίς να εξιδανικεύει, το βιβλίο αγγίζει τη μοναξιά, τη διαφορετικότητα των χαρακτήρων, ακόμη και τον προσωρινό χαμό ενός μέλους της παρέας· θέματα που εισάγονται με τρόπο κατανοητό σε προσχολική ηλικία και ταυτόχρονα προσφέρουν τροφή για συζήτηση σε μεγαλύτερα παιδιά. Η στροφή προς τη νεανική και ενήλικη ζωή αποδίδεται μέσα από διακριτικές λεπτομέρειες -ένα μουσικό όργανο, ένα ημερολόγιο ταξιδιού, ένα βλέμμα που υπαινίσσεται απόσταση- έτσι ώστε ο αναγνώστης να αναγνωρίζει πως οι δεσμοί αντέχουν ακόμη κι όταν οι δρόμοι αποκλίνουν.
Η γλώσσα παραμένει λιτή, σχεδόν ποιητική, δίνοντας χώρο στις εικόνες να αφηγηθούν όσα δεν λέγονται: σφιγμένα χέρια γύρω από ένα δέντρο, πανιά σκηνής που ανεμίζουν, ένας κοινός πάγκος πικνίκ που συμβολίζει τη συνέχεια των γενεών. Το αποτέλεσμα είναι ένα picture book που λειτουργεί ταυτόχρονα ως τρυφερή ιστορία για τους μικρούς αναγνώστες και ως υπενθύμιση προς τους ενήλικες ότι οι πρώτες φιλίες, όσο κι αν αλλάζουν μορφή, παραμένουν ρίζες βαθιά δεμένες με το ποιοι γινόμαστε.
Οι Άγκαθες – Kathleen Glasgow & Liz Lawson
(εκδόσεις Μεταίχμιο, μετάφραση Σοφία Τάπα)
Σε μια παραθαλάσσια κωμόπολη όπου τα μυστικά κυκλοφορούν πιο γρήγορα από τις φήμες, η εξαφάνιση της μαθήτριας Μπρουκ Ντόνοβαν πυροδοτεί μια καταιγίδα ενοχών, υποψιών και δολοφονικών εξηγήσεων. Πίσω από τα μπλε εξώφυλλα και τον δηλωμένα YA τίτλο, το δίδυμο Glasgow-Lawson στήνει ένα σκοτεινό whodunit που μοιάζει να συνομιλεί με το σύμπαν της Αγκάθα Κρίστι, αλλά με σύγχρονη ματιά στην τοξικότητα του σχολικού μικρόκοσμου.
Κινητήριος δύναμη του μυστηρίου είναι η απρόθυμη συμμαχία δύο αντιθέτων: της Άλις, άλλοτε βασίλισσας του δημοφιλούς κύκλου και πλέον παρίας μετά τη δική της ανεξήγητη εξαφάνιση, και της Άιρις, αθόρυβης αριστούχου που παλεύει να επιβιώσει στη σκιά της φτώχειας. Καθώς οι δυο τους ξεψαχνίζουν στοιχεία που η αστυνομία προσπερνά, το ερώτημα «ποιος το έκανε;» δίνει γρήγορα τη θέση του στο «ποιος έχει δικαίωμα να μιλήσει;»—και, τελικά, ποιος πιστεύεται όταν μιλά.
Πέρα από τις ανατροπές, το μυθιστόρημα ξεχωρίζει για τον τρόπο που φωτίζει τη θηλιά των κοινωνικών προσδοκιών γύρω από τα κορίτσια: σεξισμός, ταξικές διαφορές, δύναμη των φημών και σχολικό bullying γίνονται ισότιμοι αντίπαλοι του πραγματικού δολοφόνου. Το αποτέλεσμα είναι ένα YA μυστήριο που προσφέρει σασπένς, αλλά κυρίως αφήνει χώρο στη φωνή όσων συνήθως χάνονται πίσω από τις ετικέτες -μια ιστορία όπου η λύση δεν είναι μόνο η αποκάλυψη του ενόχου, αλλά και η επιμονή να ακουστούν εκείνοι που κανείς δεν ρωτά.
Σιωπή στο σκοτάδι: Όταν δεν χρειάζονται λέξεις για να αγαπήσεις
(αναθεωρημένη έκδοση – εκδόσεις Silk)
Δεκατέσσερα χρόνια μετά την πρώτη της εμφάνιση, η ιστορία επιστρέφει σε νέο, επιμελημένο κείμενο για να υπενθυμίσει πως, σε έναν κόσμο συνεχούς φλυαρίας, η αφωνία μπορεί να είναι εκκωφαντική. Ένα τολμηρό ψυχολογικό «πείραμα» φέρνει τη Λίζι και τον Κάιλ αντιμέτωπους σε απόλυτο σκοτάδι: χωρίς όραση, χωρίς φωνή, μόνο αφή. Η μοναδική τους συνάντηση αφήνει ως κληρονομιά μια ανομολόγητη ανάμνηση και ένα παιδί -σπόρο αλήθειας που μεγαλώνει στη σκιά της σιωπής.
Η Λίζι πορεύεται ως μητέρα που θυμάται με το σώμα, αλλά δεν μπορεί να μιλήσει για ό,τι συνέβη· ο Κάιλ συνεχίζει ανίδεος, δεμένος στα δικά του άγραφα τραύματα. Όταν, χρόνια μετά, οι ζωές τους διασταυρώνονται στο φως, οι αισθήσεις αναγνωρίζουν πιο γρήγορα απ’ ό,τι τα μάτια, και το ερώτημα γίνεται αν η αλήθεια θ’ αναδυθεί μέσα από την ίδια σιωπή που τη σκέπασε.
Η Μαρία Στεφάνου μοιράζει την αφήγηση ανάμεσα στους δύο ήρωες και στο περιβάλλον τους, συντηρώντας υψηλή συναισθηματική ένταση χωρίς βαρύγδουπες εξομολογήσεις. Με καθαρή, κινηματογραφική γραφή εξερευνά πόσο βαθιά χαράσσει ο φόβος, αλλά και πώς η αποδοχή -όχι ο δραματικός εξιλεωτικός λόγος -μεταμορφώνει το σκοτάδι σε χώρο επανένωσης. Το αποτέλεσμα είναι ένα ρομαντικό, μα και υπαρξιακό δράμα που υπενθυμίζει ότι κάποτε αρκεί ένα ψίχουλο φωτός, ένας ψίθυρος, για να σπάσει τη σιωπή και να αλλάξει ό,τι φαίνεται ανέκκλητο.
