«Το Μαντζάτο παρέσυρε τους Γιαννιώτες και τους φοιτητές σε ένα ταξίδι μουσικής, φλερτ και διασκέδασης» έγραφε ο Βαγγέλης Θεοδώρου στον Ηπειρωτικό Αγώνα του Σαββάτου, στις 22 Μαΐου 1999. Το ίδιο εκείνο βράδυ στο ιστορικό μπαρ των Ιωαννίνων δινόταν το «τελευταίο πάρτι» και από τη μεθεπομένη κιόλας το πρωί ξεκινούσε το γκρέμισμα της μονοκατοικίας που το φιλοξενούσε 13 χρόνια (και πιο πριν, την «Shelter»). Σήμερα στο ίδιο σημείο ορθώνεται μια ανώνυμη πολυκατοικία: Η αρχιτεκτονική ιστορία του σύγχρονου κέντρου των Ιωαννίνων, σε δύο καρέ.
Στο δισέλιδο αφιέρωμα της εφημερίδας συμμετείχαν και άλλοι, αλλά καθώς ξανακοιτώ τα κείμενα ξεχωρίζω το δικό του. Ο Βαγγέλης δούλεψε σχεδόν όλα τα χρόνια πίσω από το «κάτω» μπαρ, γεμίζοντας ποτήρια και κουνώντας τα φωτιστικά. «Μαζί περάσαμε και εμείς από την μετεφηβεία στην ωριμότητα» έγραφε. «Ερωτευτήκαμε, διασκεδάσαμε, κοινωνικοποιηθήκαμε. Ζήσαμε την πιο όμορφη περίοδο της νιότης μας, ανθρώπους στις πιο ειλικρινείς στιγμές τους. Μοιράστηκα μαζί τους τη χαρά και τον πόνο τους και ταξίδεψα με τα όνειρά τους. Είδα την ανανέωση του κόσμου μας: μερικοί από τους πελάτες περάσανε στην οικογενειακή ζωή, αλλά το μαγαζί συνέχισε να φιλοξενεί τα τελευταία χρόνια τα παιδιά τους. Ένιωσα την ικανοποίηση της αναγνώρισης από άγνωστους ανθρώπους που είχαν διαβεί το κατώφλι και με κέρασαν ένα ποτό σε μακρινά μέρη. Νιώθω σήμερα ότι ένα κομμάτι από τη ζωή μου σβήνει και στη θέση του μένει μια γλυκιά ανάμνηση».
Η θέση της μνήμης στη ζωή μας έχει εμπνεύσει τους περισσότερους ποιητές. Λέει, ας πούμε, ο υπέροχα μελαγχολικός Ναπολέων Λαπαθιώτης:
Το κάθε τι που πέρασε, για πάντα μ’ έχει σκλάβο
κι όσο γυρεύεις σήμερα, το χτες να μ’ αφανίσεις,
τόσο σε ‘κείνο θα γυρνώ και τόσο δε θα παύω
να ζω στις αναμνήσεις…
Αλλά την ίδια στιγμή, κάθε φορά που ένα κομμάτι της ζωής μας σβήνει και γίνεται ανάμνηση, είναι επιλογή μας αν θα βουλιάξουμε μέσα της ή θα κοιτάξουμε μπροστά.
