Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο αναπληρωτής καθηγητής Ψυχιατρικής Πέτρος Πετρίκης, η παιδίατρος – συγγραφέας Φωτεινή Παπαδημητρίου και η ψυχίατρος Κατερίνα Βρατσίστα. Τη συζήτηση θα συντονίσει και θα διαβάσει αποσπάσματα η Πέπη Γκαραμπίνα.
Ο Πάνος Ζώης γεννήθηκε στα Γιάννενα το 1969. Σπούδασε Κτηνιατρική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εργάζεται ως κτηνίατρος ζώων συντροφιάς. Παράλληλα, έχει ασχοληθεί με την ποίηση, το θέατρο και τη λογοτεχνία.
Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά «Οδός Πανός» και «Ιδεόστατο». Έχει γράψει θεατρικά έργα, όπως το «Δείπνο με Ανανά» (βραβευμένο στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ερασιτεχνικού Θεάτρου Ορεστιάδας), το «Σκραμπλ – Τα Λευκά Τριαντάφυλλα» και το «Οικειοθελώς», το οποίο ολοκληρώθηκε στο εργαστήριο Θεατρικών Σπουδών του Χάρβαρντ στο Ναύπλιο.
Διηγήματά του έχουν συμπεριληφθεί στις συλλογές «11 Λέξεις» (εκδόσεις Καλέντης) και «7 Λέξεις» (εκδόσεις Μεταίχμιο), στο πλαίσιο του διαγωνισμού «Λόγω Τέχνης». Από το 2010, αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Ηπειρωτικός Αγών», όπου δημοσιεύονται και οι «Ιστορίες του Φακού».
Με τη συλλογή διηγημάτων «Το Πικάπ», με την οποία το Ισνάφι εγκαινιάζει την πρώτη του σειρά λογοτεχνίας, τα Ανοσιόπτερα, ο Πάνος Ζώης συστήνεται στον εκδοτικό χώρο, παρουσιάζοντας μια σειρά ιστοριών που συνδυάζουν ρεαλισμό, λυρισμό και αναπάντεχες αφηγηματικές διαδρομές.
Από το οπισθόφυλλο
Δεν κρατάτε στα χέρια σας μια συλλογή διηγημάτων, αλλά έναν αλλόφρονα σαρωτή ανθρώπων «κοινών», «συνηθισμένων» που διάγουν μια «τυπική», μια «ρουτινιάρικη» ζωή. Τι μπορεί να ενώνει έναν πρόσφυγα που κάποτε είχε κλέψει ένα πικάπ, μια νησιώτισσα που ετοιμάζει το μνημόσυνο του αδελφού της, έναν τύπο που προσπαθεί να μπει στο υποκατάστημα μιας τράπεζας και δεν βρίσκει το μπουτόν, ένα κοριτσάκι που μελετάει πιάνο και έναν οδηγό φορτηγού ψυγείου που μεταφέρει λαθρεπιβάτες; Τίποτε, εκτός από την επίφαση της κανονικότητας. Γραμμένο με διαβρωτικό χιούμορ και αυθάδικη ενσυναίσθηση, αυτό το βιβλίο διαπερνά κάθε στρώση ευσεβούς ατομικής αφήγησης περί μοναξιάς, φοβιών, καθημερινότητας, κοινωνικής ρητορικής και φτάνει εκεί όπου είμαστε όλοι ίδιοι, στο μεδούλι της ύπαρξης.
Είπαν για «Το Πικάπ»
«Εντυπωσιάζει τον αναγνώστη. Όχι για τη δράση των ηρώων και των ηρωίδων του, όχι για τα μηνύματα που εκπέμπει και τις ιδέες που προβάλλει, αλλά για το αφηγηματικό στιλ του συγγραφέα, για τον αινιγματικό τρόπο γραφής που δημιουργεί απορίες και ερωτηματικά, τα οποία δύσκολα λύνονται. Δεν συναντάμε συχνά τέτοιο είδος γραφής, που προϋποθέτει έμφυτο χάρισμα αλλά και συστηματική άσκηση ύφους….
…το βιβλίο του Πάνου Ζώη, αινιγματικό, ενίοτε σκοτεινό, κατάλληλο για παντοειδείς σκέψεις, με άντρες και γυναίκες που προβληματίζονται για τα πάντα, τον έρωτα, τη ζωή, την ύπαρξη, δημιουργεί άριστες εντυπώσεις»
Φίλιππος Φιλίππου, Fractal
«Συγκεντρώνει μικρές ιστορίες σκιτσάροντας εντυπωσιακά ολοκληρωμένα πρόσωπα, που μπορεί να μένουν στο διπλανό διαμέρισμα ή να συναντούμε στον δρόμο χωρίς να δίνουμε σημασία σε όσα κουβαλάνε.
Τα δυο μεγαλύτερα σε έκταση διηγήματα ξεχωρίζουν: ο μονόλογος του “Ο Αδελφός μου, ο Κοσμάς” είναι μια άσκηση γραφής πηγαίου λαϊκού ύφους από έναν γνώστη της παράδοσης του είδους- φαίνεται, ενώ “Το Πικάπ” αναπτύσσει την απόγνωση του αστικού κυνηγητού ενός ανθρώπου που αναγκάστηκε να γίνει αγρίμι».
Γιώργος Παππάς
