Το εγκαταλελειμμένο περίπτερο βρίσκεται, εδώ και χρόνια, στη συμβολή των οδών Γεωργίου Παπανδρέου και Χατζηκώστα, σε ένα κεντρικό σημείο της πόλης, που οδηγεί στο τουριστικότερο μέρος της. Κανένας δεν φρόντισε μέχρι σήμερα για την απομάκρυνση του περιπτέρου και την απόδοση του χώρου στους πεζούς. Γ.Γ.
Απόψεις

Εργάζονται άοκνα

«Άσυλο ανιάτων Ιωαννίνων». Μπορεί να ήταν νωδός και ενενηκοντούτης, αλλά ακόμη στηριζόταν στα πόδια του, αν και με δυσκολία περπατούσε, όμως στο άσυλο δεν ήθελε να πάει γνωστός συμπολίτης, ο οποίος δεν είχε κανέναν να τον φροντίσει. Στο μυαλό του ο ίδιος -όπως και πολλοί άλλοι- συνδύαζε το ίδρυμα αυτό με την πιο άσχημη εικόνα.

Και ήταν έτσι εδώ και μερικά χρόνια. Όχι πως δεν ήταν καλή η νοσηλεία και τότε, αλλά το οίκημα ήταν χάλια. Ποιος είχε τη φαεινή ιδέα, όμως, να δώσει αυτό το όνομα «άσυλο», που είναι σαν να προδικάζει και το τέλος των τροφίμων του; Ας το ονόμαζε θεραπευτήριο ή ίδρυμα Κοινωνικής Πρόνοιας, όπως σήμερα.

Όλοι θα θυμόμαστε την κατάσταση που επικρατούσε στο παλιό ισόγειο κτίριο, που βρισκόταν στην συμβολή των οδών Αρύβα και Καψωμένου. Σήμερα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά πάνω στην όμορφη τοποθεσία της πόλης μας, την Πεντέλη με το περιαστικό δάσος. Σε ένα σύγχρονο κτίριο και στον καθαρό αέρα, με γιατρούς όλων των ειδικοτήτων, με εξειδικευμένο προσωπικό, που εργάζεται άοκνα, οι φιλοξενούμενοι αισθάνονται σαν στο σπίτι τους. Οι ασθενείς βιώνουν την ανίατη ασθένειά τους κάτω από αξιοπρεπείς συνθήκες. Ακόμη και οι πολύ καλές εκδηλώσεις, που οργανώνονται κάθε φορά, και αυτές οι γιορταστικές που έγιναν εκεί κατά το Σαββατοκύριακο, υποδηλώνουν μια εντελώς διαφορετική εικόνα του ιδρύματος. Όλοι οι εργαζόμενοι από τον πρώτο ως τον τελευταίο κάνουν τα αδύνατα δυνατά, για να απαλύνουν τον πόνο των 50, περίπου, ασθενών τους.

Χωρίς πεζοδρόμια

Και μιας που αναφερόμαστε στο ίδρυμα Νεομάρτυς Γεώργιος, όπως λέγεται το πρώην άσυλο, ας σημειώσουμε και μερικά χρήσιμα στοιχεία, ώστε να τα έχουν υπόψη τους οι αρμόδιοι. Αν θέλει κάποιος να πάει στο ίδρυμα για να επισκεφθεί δικό του άνθρωπο, πρέπει να έχει αυτοκίνητο, ή να πάρει ταξί, γιατί η αστική συγκοινωνία δεν φτάνει ως εκεί. Αν πάει με τα πόδια από τα Ζευγάρια και θελήσει να διασχίσει την οδό καπετάν Κλείδη, θα τα βρει δύσκολα, γιατί στην ουσία πεζοδρόμια δεν υπάρχουν και η κυκλοφοριακή κίνηση είναι πολύ μεγάλη. Επίσης, αριστερά και δεξιά ο δρόμος είναι γεμάτος σκουπίδια και η εικόνα αυτή δεν είναι καθόλου ωραία. Το δάσος με την ομορφιά του και τον φρέσκο αέρα, που προσφέρει ζωή στην πόλη, δεν το σεβόμαστε.

 Προς ενημέρωση των ερευνητών

«Τα κρυμμένα σεντούκια του Αλή πασά» το παιδικό βιβλίο, στις σελίδες του οποίου, όπως μας πληροφόρησαν αναγνώστες, η συγγραφέας Μαίρη Σάββα-Ρουμπάτη ανατρέχει στις πηγές της και στα αρχεία του Η.Α., για να καταγράψει τα ιστορικά γεγονότα, έφερε στο προσκήνιο ένα σημαντικό ζήτημα εδώ στην εφημερίδα. Επειδή είναι πολλοί οι ερευνητές και οι φοιτητές που ζητούν να μελετήσουν το ιστορικό αρχείο του -και δη τα χρόνια της πρώτης δεκαετίας του 1920- η αιτιολογημένη άρνησή μας δημιουργεί παρεξηγήσεις. Μόλις χθες ο ιστορικός Κώστας Κωστούλας κι ένας νέος αθλητικογράφος μας ζήτησαν να τους διαθέσουμε τα φύλλα προηγουμένων ετών. Επειδή, δυστυχώς, οι τόσο παλιές εκδόσεις δεν υπάρχουν ψηφιοποιημένες, παρά μόνον στη Βιβλιοθήκη Βουλής και στην Εθνική Βιβλιοθήκη, η φθορά του χρόνου έχει την αναπόφευκτη επίδρασή της στο χαρτί. Τις κάνει εύθραυστες τις σελίδες του και είναι κίνδυνος ακόμη και να τις γυρίζει κανείς. Να τους πληροφορήσουμε ότι από το 1960 ως σήμερα το αρχείο μας υπάρχει και στην Εταιρεία Ηπειρωτικών Μελετών.

Ως εδώ και μη παρέκει

Παραπονούνται οι κάτοικοι της Καλούτσιανης και της Κιάφας, γιατί ο χριστουγεννιάτικος διάκοσμος σταματάει στο Τζαμί Καλούτσιανης, που λογίζεται ως ιστορικό μνημείο, αλλά με την κατάντια του καθόλου δεν δείχνει μνημείο. Αναρωτιούνται μάλιστα αν, σύμφωνα με τους δημοτικούς μας άρχοντες, η πόλη σταματά στο σημείο αυτό. Όσο για την οδό Μπιζανίου τα τελευταία στολίδια φτάνουν ως το παρακείμενο φαρμακείο, λένε συγκεκριμένα. Λίγα φωτάκια βέβαια παραπάνω δεν θα έκαναν τη διαφορά, αλλά είναι μια αχτίνα αισιοδοξίας ο φωτισμός, έστω και τώρα που έρχονται γιορτές. Ιδιαίτερα θα έπρεπε να προσεχθούν τα μέρη, όπου συχνάζουν επισκέπτες, όπως είναι ο παραλίμνιος χώρος.

Πομφόλυγες

«Ο Δόµπολης κι ο Κάτσαρης τα δυο βουνά µαλώναν». Αντιδήµαρχος στις οµιλίες του αναφέρεται στην οδό Δοµπόλη προφέροντας λάθος το επώνυµο του εθνικού ευεργέτη, από τον οποίο πήρε το όνοµά του ο γνωστός δρόµος, καθώς το τόνιζε µία συλλαβή πιο πάνω από το ορθό, όπως άλλωστε κάνουν και άλλοι όταν προφέρουν το όνοµα του Κωνσταντίνου Κατσάρη. Πότε επιτέλους θα µάθουµε ποιοι ήταν οι δυο σπουδαίοι αυτοί άνθρωποι της Ηπείρου και θα µάθουµε να τονίζουµε σωστά τα ονόµατά τους;

Αν τοπικοί άρχοντες δεν γνωρίζουν τα ονόµατά τους, είναι πιθανόν να µην ξέρουν καν ποιοι είναι εκείνοι στους οποίους αναφέρονται. Μας λένε ορισµένοι λόγια επιδεικτικά και ποµπώδη, και δεν ξέρουν τα βασικά.

Με αριθμό πρωτοκόλλου

Ευγενέστατος ήταν ο υπάλληλος του δήμου, ο οποίος απάντησε στο τηλέφωνο, όταν τον κάλεσαν κάτοικοι της οδού Γύρα, για να του παραπονεθούν για τις λίαν επικίνδυνες λακκούβες, που υπάρχουν στον μικρό αυτό δρόμο και χρονίζουν. Μόνο που τους παρέπεμψε, πάντα ευγενικά και πρόθυμα, να κάνουν αίτηση στο εργοτάξιο στη Λιμνοπούλα, για να πάρει τη σειρά της η αίτηση –πιθανά και αριθμό πρωτοκόλλου- και μετά να τους φτιάξουν τον δρόμο!