Αυτό σημαίνει πως το κράτος εισέπραξε από μένα χίλια ευρώ λιγότερα κι αυτό γιατί δεν υπάρχει πλέον το δεύτερο αυτοκίνητο, που, αν και ήταν χρήσιμο, δεν άντεχα οικονομικά να το έχω στην κατοχή μου. Και το κράτος θα εισπράττει λιγότερα χρήματα από μένα από δω και πέρα.
Σε μια πρώτη ανάγνωση θα πει κάποιος «μπράβο, καλά έκανες». Αλλά ας δούμε τις πραγματικές διαστάσεις του γεγονότος. Εγώ πληρώνω λιγότερο φόρο, το κράτος εισπράττει επίσης λιγότερο φόρο. Αν, όμως, η φορολογία μου με τα δυο αυτοκίνητα ήταν η ίδια με αυτή που είναι τώρα με το ένα, δείτε τι θα κέρδιζε το κράτος, αφού θα χρησιμοποιούσα και τα δυο. Τα τέλη κυκλοφορίας του, φόρο από την ασφάλισή του, φόρο από το σέρβις του, φόρο από το ΚΤΕΟ, φόρο από τα αναλώσιμα (π.χ. ελαστικά) και από οποιαδήποτε μικρή η μεγάλη βλάβη παρουσίαζε, φόρο από τα καύσιμα. Ενώ, δηλαδή, το κράτος μού μείωσε τον φόρο και εγώ χάρηκα, εκείνο δεν θα πρέπει να χάρηκε και τόσο, αν λάβει υπόψη του τι έχασε. Και αυτό δεν συνέβη μόνο σε μένα. Συνέβη σε πάρα πολλούς που είχαν πάνω από ένα αυτοκίνητο και αναγκάστηκαν να αποχωριστούν το άλλο ή τα άλλα.
Θα θυμάστε, φαντάζομαι, το μέγα θέμα με τα αυτοκίνητα των δυο χιλιάδων κυβικών και παραπάνω, τα οποία υπερφορολογήθηκαν στην αρχή της οικονομικής κρίσης και οι πάρα πολλοί κάτοχοι τα πούλησαν. Ποιος έχασε τελικά; Οι ιδιοκτήτες των αυτοκινήτων αυτών ή το κράτος; Ποιος έπαψε να πληρώνει τα αυξημένα τέλη, την αυξημένη κατανάλωση καυσίμου, την αυξημένη ασφάλιση; Ο ιδιοκτήτης της Πόρσε έγινε «ταξικός εχθρός» και όλοι οι κουφιοκέφαλοι χαίρονταν που τώρα πια δεν θα κυκλοφορεί με το πολυτελές αυτοκίνητο, που τώρα πια ο γείτονας αναγκάστηκε να πουλήσει το αυτοκίνητο των δυο χιλιάδων κυβικών και να πάρει μικρότερο. Τι καλά;
Η φορολαίλαπα, που ξεκίνησε το 2010 και συνεχίζεται μέχρι τώρα, έχει ως αποτέλεσμα τη μειωμένη εισροή χρημάτων στα κρατικά ταμεία, πολύ μικρότερη από εκείνη που θα ίσχυε αν η αντιμετώπιση της κρίσης ήταν διαφορετική. Αν η φορολογία ήταν σε λογικά πλαίσια, ή -να τολμήσω να πω- μειωμένη. Αν η είσπραξη του ΦΠΑ γινόταν αυτοσκοπός των κυβερνήσεων και η φορολογία εισοδήματος ήταν λογική.
Τίποτα όμως από αυτά δεν έγινε. Επιλέχτηκε η οδός της αρπαγής του χρήματος των πολιτών μέσω της εξοντωτικής φορολόγησης που έχει οδηγήσει πια, μετά από τόσα χρόνια, σε αυξήσεις τιμών των παροχών και των αγαθών για να πληρωθούν αυτοί οι φόροι και, όπου αυτό δεν συμβαίνει, σε μη έκδοση αποδείξεων ώστε οι τιμές να παραμείνουν στα επίπεδα, που μπορεί να ανταποκριθεί ο καταναλωτής. Ευφυέστατη πολιτική.
Και έτσι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, με αποφάσεις ανόητες σε όλους τους τομείς της οικονομίας -θυμηθείτε τον φόρο στο κρασί- φτάσαμε στο σήμερα που έχει προστεθεί ένα ακόμα λιθαράκι στην παράνοια της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής. Αυτό των επιδομάτων. Μιλήστε με τους λογιστές σας να σας πληροφορήσουν πόσοι παίρνουν επιδόματα και ζούνε μια χαρά, ενώ παράλληλα ασκούν και μια εργασία και εισπράττουν μαύρο χρήμα. Όχι, δεν βάζω σε κανένα περιθώριο τη φτώχεια και την ανέχεια, που καταδυναστεύουν ουκ ολίγους. Μόνο που αυτό γίνεται λόγω της εγκληματικής οικονομικής πολιτικής που εξακολουθεί να εφαρμόζεται. Με μια άλλη πολιτική, που δε θα ήταν κοντόφθαλμη και καιροσκοπική, ούτε φτώχεια θα υπήρχε, ούτε ανέχεια. Σκεφτείτε μόνο πως ο κάτοχος της Πόρσε έριχνε χρήματα στην αγορά.
