Και, τελικά, αφορά μόνο το ΚΙΝΑΛ αυτή η εσωκομματική εκλογική διαδικασία; Κάποιες σκέψεις πάνω σε αυτά τα ερωτήματα θα προσπαθήσω να αποτυπώσω σε αυτό το κείμενο.
Ξεκινώντας από το πρώτο ερώτημα παραθέτω απόσπασμα από την σχετική ανακοίνωση: «Η εκλογική διαδικασία της 5ης Δεκεμβρίου επιθυμούμε να αποτελέσει αφετηρία για την ανάκαμψη και ανασυγκρότηση της ευρύτερης δημοκρατικής παράταξης, ώστε να καταστεί ξανά κυρίαρχη πολιτική δύναμη και να πρωταγωνιστήσει και πάλι στην πολιτική ζωή του τόπου. Απευθύνουμε κάλεσμα μαζικής συμμετοχής σε όλα τα μέλη και τους φίλους του Κινήματος και σε όσους δημοκρατικούς πολίτες επιθυμούν με τη συμμετοχή τους να συμβάλλουν στην επιτυχία του επιχειρήματος, να προσέλθουν στα Εκλογικά Κέντρα…»
Είναι σαφές ότι καλούνται όλοι οι δημοκρατικοί πολίτες ανεξαρτήτως του αν είναι μέλη, ήταν ψηφοφόροι ή, ας πούμε, έχουν κάποια συμπάθεια στο ΚΙΝΑΛ ή όχι. Αρκεί να είναι «δημοκρατικοί πολίτες» είναι το ύστατο κριτήριο της πρόσκλησης. Βεβαίως δεν πρέπει να είναι μέλη άλλου κόμματος, όπως αναφέρουν αλλού και το οποίο είναι εύλογο, και να έχουν να διαθέσουν το ποσό των € 3.
Το ΚΙΝΑΛ πολύ σωστά επέλεξε να ανοιχτεί στην κοινωνία. Με τα πενιχρά ποσοστά και τη δυναμική που είχε πριν μπει στη διαδικασία αυτή, ορθώς έκρινε ότι το άνοιγμα είναι απαραίτητο για μια νέα προσπάθεια. Ένας αριθμός ψηφοφόρων μεγαλύτερος από αυτόν των προηγούμενων εκλογών του 2017, θα κριθεί ως επιτυχία, δεδομένων και των συνθηκών της πανδημίας. Βέβαια, και το ποσό που θα συγκεντρωθεί ουδόλως ευκαταφρόνητο θα είναι για τα έσοδα και τα ταμειακά διαθέσιμα του κόμματος!
Στο δεύτερο ερώτημα, πέρα από το πλαίσιο που έθεσε το κόμμα, θα έλεγα ότι «φίλοι» του ΚΙΝΑΛ δυνητικά είναι όλοι οι πολίτες που ιδεολογικά νιώθουν ν’ ανήκουν στο κέντρο, στην σοσιαλδημοκρατία -που ποτέ δεν είδαμε στην Ελλάδα-, είναι όλοι όσοι ασπάζονται τον προοδευτισμό στην πολιτική και κοινωνική ζωή με την έννοια της διαρκούς προόδου και εξέλιξης της κοινωνίας και των μελών της, είναι δηλαδή όλοι όσοι πιστεύουν στις μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς του κράτους αλλά και της πολιτικής οργάνωσης. Τα κόμματα, για παράδειγμα, είναι από αυτούς τους τομείς της πολιτικής που χρειάζονται εκσυγχρονισμό. Άλλα ξεχασμένα στη δεκαετία του 1980, άλλα στη δεκαετία του ’00 και άλλα στη δεκαετία του 1910…! Στην κατηγορία αυτή των «φίλων» είναι όλοι όσοι πιστεύουν ότι η πρόοδος και ασφάλεια της χώρας, είναι μόνο μέσα στον πυρήνα της ΕΕ και των δυτικών συμμαχιών. Ελπίζω ότι ερμήνευσα σωστά το ΚΙΝΑΛ κι αν κάνω λάθος ας με διορθώσουν.
Το τρίτο ερώτημα είναι και το πιο σημαντικό. Ζούμε σε μια χώρα που «σέρνεται» κοινωνικά, οικονομικά, πολιτισμικά εδώ και δεκαετίες. Την κρατούν σε αυτή την καθυστέρηση πολλαπλές δυνάμεις, εμφανείς και αφανείς. Για να μην παρεξηγηθώ, όλες είναι εσωτερικές, δικές μας. Χωρίς διαφορετική διαχείριση από εμάς, χωρίς αλλαγή κατεύθυνσης, χωρίς διαφορετική σκέψη και παράδειγμα, η κατάσταση δεν θα αλλάξει. Η χώρα μένει όλο και πιο πίσω στον διεθνή ανταγωνισμό και την εξέλιξη. Μας δίνεται η δυνατότητα κάθε τέσσερα χρόνια να πηγαίνουμε στις κάλπες για να εκλέξουμε την βουλευτική και κυβερνητική μας εκπροσώπηση, αυτές τις εκπροσωπήσεις που αποφασίζουν για το παρόν και το μέλλον της χώρας. Οι ανάγκες όμως της χώρας για το παρόν και το μέλλον της είναι τόσο επιτακτικές, που ζητούν συχνότερο έλεγχο της πολιτικής εκπροσώπησης. Κάθε ευκαιρία που μας δίνεται δεν πρέπει να την αφήνουμε να πηγαίνει χαμένη. Να διεκπεραιώνεται «ως συνήθως».
Οι εκλογές στο ΚΙΝΑΛ είναι μια τέτοια ευκαιρία για τους πολίτες που περιέγραψα. Το ΚΙΝΑΛ είναι και θα είναι κόμμα που εκπροσωπείται στη Βουλή. Σήμερα έχουμε μια ισχυρή κοινοβουλευτικά και δημοσκοπικά κυβέρνηση και ταυτόχρονα μια αναιμική έως ανύπαρκτη αντιπολίτευση. Θα θέλαμε το ΚΙΝΑΛ που θα προκύψει να ασκεί σαφώς καλύτερα τα αντιπολιτευτικά του καθήκοντα. Δεν λειτουργεί σωστά η δημοκρατία χωρίς σοβαρή αντιπολίτευση και δεν μπορούμε να περιμένουμε κάτι καλό από αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι επόμενες εκλογές θα γίνουν με την απλή αναλογική. Δεν αναμένεται να προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Είναι πολύ πιθανό το ΚΙΝΑΛ να (χρειαστεί να) συνδράμει στον σχηματισμό κυβέρνησης με ένα από τα δύο ισχυρά κόμματα (θα είναι μεγάλη έκπληξη να έρθει δεύτερο στις εκλογές). Σε αυτή την περίπτωση είναι πολύ σημαντικό το ΚΙΝΑΛ να ισορροπήσει με τον παραγωγικότερο τρόπο τις πολιτικές και την διαχείριση της νέας κυβέρνησης.
Είτε στην αντιπολίτευση, είτε στην κυβέρνηση, η χώρα έχει ανάγκη ένα σοβαρό και υπεύθυνο ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ.
Η ΝΔ το 2016 έγινε ένα κόμμα λιγότερο λαϊκιστικό, περισσότερο προοδευτικό, (και τελικά κυβερνητικό) απ’ ότι θα ήταν αν δεν πήγαιναν χιλιάδες μη μέλη -ακόμη και μη ψηφοφόροι- της ΝΔ να συνδράμουν στην εκλογή του Κυρ. Μητσοτάκη ως Προέδρου και στην θέση του ήταν ένας εκ των Μεϊμαράκη, Γεωργιάδη και Τζιτζικώστα (για να τους θυμηθούμε).
Για όλους αυτούς τους λόγους, όλοι εμείς οι «δημοκρατικοί» πολίτες, δεν θα πρέπει να εμπιστευτούμε την εκλογή Προέδρου αποκλειστικά στα μέλη του ΚΙΝΑΛ. Γιατί, τελικά, δεν αφορά μόνο το ΚΙΝΑΛ, αλλά κυρίως και πάνω απ’ όλα τη χώρα.
