«Δεν το έγραψε με μελάνι, το έγραψε με τα δάκρυα της ψυχής της», γράφει στο κριτικό σημείωμα ο Χρήστος Γκόγκας στη 2η έκδοση του βιβλίου της Γεωργίας Σταύρου- Αναγνώστου που φέρνει τον τίτλο: «Η προσφορά της μαρτυρικής Μουσιωτίτσας στη νεότερη ιστορία». Το βιβλίο έπεσε στα χέρια μου από τύχη, καθώς το κέρδισα στην κοπή πίτας των γυναικών, που απαρτίζουν τη χορωδία της Αγίας Μαρίνας. Ένα πέρασμα από αυτό το υπέροχο χωριό, που απέχει μόνο 35 χιλιόμετρα από τα Γιάννενα, το έφερε και πάλι στο προσκήνιο. Με ένα καθαρά δασκαλίστικο πνεύμα, η Γεωργία καταθέτει την ψυχή της και σε αυτό το βιβλίο της και την ευχαριστούμε, που μας δίνει τόσες πληροφορίες για τη μαρτυρική Μουσιωτίτσα. Έτσι απλά, συγκεντρωμένα, όλα τεκμηριωμένα και βασισμένα σε έγγραφα και πηγές. Όμως ο αναγνώστης μπορεί να βρει και άλλες πληροφορίες σε τούτο το πόνημα. Εκτός από όλα όσα συνέβηκαν στο χωριό τα μαρτυρικά χρόνια, μπορεί και να πάρει μαθήματα εθελοντισμού, μπορεί να συναντήσει και τα δυο λαζαρούδια, με τα παιδιά του χωριού σε κείνη τη θαυμάσια φωτογραφία, που λες και βγαίνει από παραμύθι. Και σε ένα σωρό άλλες εικόνες από τις δραστηριότητες του σημερινού χωριού, που δεν ξεχνά την ιστορία του.
Η εφημερίδα της κυβερνήσεως στα απορρίμματα
Δεν είναι μόνο ο Ευάγγελος Παπανούτσος, που βρίσκεται πεταμένος στα σκουπίδια, όπως γράφαμε σε πρόσφατο σχόλιο της Τσιμπίδας, είναι και ένα σωρό άλλα βιβλία, όπως μας τα μεταφέρει αναγνώστης. Φέρνει ως παράδειγμα τη δική του εμπειρία, σύμφωνα με την οποία συνέλεξε ο ίδιος τρεις τόμους της μεγάλης ρωσικής εγκυκλοπαίδειας από την οδό Πινδάρου. Επικαλείται επίσης άρθρο της Καθημερινής, το οποίο αναφέρει ότι ρακοσυλλέκτες στην Αθήνα παρέδωσαν στη Βιβλιοθήκη της Βουλής δεμένο τόμο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως του 1864 σε άριστη κατάσταση. Ισχυρίζεται και πολύ σωστά, ότι δεν πετάνε μόνο οι πολίτες βιβλία, που δεν τα χρειάζονται πια, αλλά και οι διάφορες υπηρεσίες. Η νέα τεχνολογία ευθύνεται για αυτή την πράξη ή οι ίδιοι οι πολίτες, υπηρεσίες και σχολεία ακόμη, που, χωρίς κανένα έλεγχο και χωρίς ίχνος σεβασμού προς εκείνους που μόχθησαν να γράψουν σπουδαία συγγράμματα, τα πετάμε;
Με συναισθηματική φόρτιση
Μια μεγάλη πολιτιστική άνθηση χαρακτηρίζει την πόλη αυτό τον καιρό. Κι ο πολίτης, που αγαπά τον πολιτισμό, αισθάνεται πλήρης και έτοιμος να επιλέξει σε ποια εκδήλωση θα αποφασίσει να πάει. Το Σάββατο το απόγευμα στο Καμπέρειο όσοι πήγαν, απόλαυσαν Μενέλαο Λουντέμη και ένα από τα ωραιότερα και τόσο γνωστά έργα του σπουδαίου συγγραφέα, με μια ιδιαίτερη σκηνοθετική άποψη και εκπληκτικές ερμηνείες. «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα». Ήταν μεγάλη ικανοποίηση εκείνη που νιώσαμε, όταν διαπιστώσαμε ότι η αίθουσα ήταν γεμάτη μικρούς και μεγάλους. Σε μια άλλη κατάμεστη αίθουσα βρεθήκαμε την Κυριακή το βράδυ στην αίθουσα Δημ. Χατζής, στα Παλιά Σφαγεία. Η εξαιρετική, αλληγορική και ποιητική ρωσική ταινία «Η Επιστροφή» συγκέντρωσε πολλούς συμπολίτες, που αγαπούν τον κινηματογράφο, κάποιοι από τους οποίους έμειναν στο τέλος έξω από την αίθουσα, όχι μόνο για να πάρουν μια ανάσα από τη συναισθηματική φόρτιση, αλλά και για να ανταλλάξουν απόψεις για πολλά θέματα, που θίγει η ταινία. Να μια ακόμη ευκαιρία, για να ευχαριστήσουμε τη νέα δημοτική αρχή, που κρατά τις υποσχέσεις της, τουλάχιστον ως προς τα πολιτιστικά δρώμενα.
Η φιλαρμονική «Μάντζαρος»
Πολλοί Γιαννιώτες μεμονωμένα άτομα, αλλά και μέλη συλλόγων, όπως του τοπικού τμήματος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού της πόλης, πήγαν στην Κέρκυρα για μια μονοήμερη εκδρομή την Κυριακή, με αφορμή τη λιτανεία του σκηνώματος του πολιούχου της Αγίου Σπυρίδωνα. Για τις φιλαρμονικές της Κέρκυρας με τις ομοιόμορφες στολές κάνει λόγο αναγνώστρια, που συμμετείχε στην εκδήλωση, δίνοντας έμφαση σε εκείνη, που φέρνει την ονομασία Μάντζαρος. Η ιστορική αυτή φιλαρμονική γιορτάζει αυτές τις μέρες τα 130 χρόνια από την ίδρυσή της το 1890. Είναι σημαντική επέτειος, αφού η φιλαρμονική αυτή έδωσε την πρώτη συναυλία της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896. Είχαμε την τύχη και την τιμή να γνωριστούμε με πολλά μέλη της στην εκδήλωση πέρυσι, όπου οι φιλαρμονικές και οι χορωδίες της Κέρκυρας είχαν οργανώσει τιμητική εκδήλωση για τους Σέρβους φίλους τους, που κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο βρήκαν καταφύγιο στο «Νησί της σωτηρίας», όπως οι ίδιοι χαρακτήρισαν την Κέρκυρα.
Ένας περίεργος διαγωνισμός
Έχουμε ακούσει για διαγωνισμούς, που διοργανώνονται κατά καιρούς, κι έχουν αυτοί σχέση με ποίηση, με τραγούδι, με χορό, όπως κάνουν οι Ζαγορίσιοι τον Αύγουστο στους Κήπους Ζαγορίου. Έχουμε ακούσει για διαγωνισμούς μαθηματικών, σκακιού και άλλων αθλημάτων, αλλά για διαγωνισμό παιχνιδιών τράπουλας πρώτη φορά ακούσαμε. Κι όπως μας βεβαιώνουν φίλοι από τη Δροσοπηγή Κόνιτσας, το ωραίο και αξέχαστο Κάντσικο, κάτω από τον γεροπλάτανο στην πλατεία του χωριού τους, για τρίτη χρονιά έπαιξαν και απόλαυσαν την πρέφα. Έτσι κάπως, με ευρεσιτεχνίες, παραμένουν ζωντανά τα χωριά μας. Αυτή και άλλες πολλές εκδηλώσεις οργανώνουν στο Κάντσικο, έστω και τους καλοκαιρινούς μήνες.
Το γνωρίζουν;
Με αφορμή τη φωτογραφία του κτιρίου της Δημοτικής Πινακοθήκης, που είχαμε δημοσιεύσει, αναγνώστης προσθέτει και κάποια άλλα σχόλια. Για το πεζοδρόμιο στο πίσω μέρος της πινακοθήκης επί της οδού Ασωπίου, που ποτέ δεν καθαρίζεται, αναρωτιέται, κάνοντας χιούμορ, αν οι οδοκαθαριστές γνωρίζουν ότι αυτό το πεζοδρόμιο δεν ανήκει σε κάποιον ιδιώτη, αλλά στον δήμο στον οποίο εργάζονται. Επίσης, υπάρχουν σωροί σκουπιδιών πίσω από τον υπόσταθμο του ΟΤΕ, που ποτέ δεν καθαρίστηκαν, με αποτέλεσμα να έχει δημιουργηθεί στο σημείο μικρή χωματερή, που «φιλοξενεί» πάσης φύσεως υλικά. Ελπίζουμε να απευθυνόμαστε εις ευήκοα ώτα.
