Οι διοικήσεις των πανεπιστημίων, αν θέλουν να προασπιστούν το δημόσιο πανεπιστήμιο, θα πρέπει να κάνουν, πολύ σύντομα, άλματα προς την κατεύθυνση άσκησης σθεναρής και ποιοτικής διοίκησης, με ξεκάθαρους στόχους, αξιολόγηση, διαφάνεια και λογοδοσία. Η εποχή που τα πανεπιστήμια ήταν «μοναστήρια» και όσα γίνονταν εκεί, αφορούσαν μόνο τους «από μέσα», έχει περάσει ανεπιστρεπτί εδώ και χρόνια. Όλοι όσοι είμαστε «απ’ έξω», γνωρίζουμε τι γίνεται «μέσα». Και για τα ωράρια.
Τ.Α.
Τρικυμία εν κρανίω
Δεν ξέρουμε αν υπήρχε κάποιο σκοτεινό και υποχθόνιο σχέδιο στο μυαλό των διοικούντων τη ΔΕΥΑΙ, όταν αποφάσιζαν να συνεχίσουν τη διαδικασία για την πλήρωση της θέσης του γενικού διευθυντή της επιχείρησης. Ωστόσο, το μόνο σίγουρο είναι πως οι χειρισμοί ήταν για γέλια και για κλάματα μαζί.
Με αποκορύφωμα το ότι το πρωί της Τετάρτης στάλθηκε ανακοίνωση στα ΜΜΕ, στην οποία αφηνόταν ξεκάθαρα να εννοηθεί ότι οι διαδικασίες θα συνεχιστούν παρά τις αντιδράσεις, και λίγη ώρα αργότερα, στη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου της ΔΕΥΑΙ, αποφασιζόταν η συζήτηση να αναβληθεί και να ζητηθούν διευκρινίσεις από το Συμβούλιο της Επικρατείας.
Α.Τ.
Απαιτείται συνεννόηση
Το θέμα, πάντως, με τη ΔΕΥΑΙ ανέδειξε την ανάγκη επείγουσας συνεννόησης της απερχόμενης δημοτικής αρχής με τη νεοεκλεγείσα. Με δεδομένο πως έχουμε ακόμη δύο μήνες και κάτι μπροστά μας μέχρι να γίνει η αλλαγή σκυτάλης, ούτε ο δήμος θα πρέπει να σταματήσει να λειτουργεί και να διαχειρίζεται απλώς τα ζητήματα της καθημερινότητας, ούτε όμως μπορεί και η δημοτική αρχή να κινείται λες και θα συνεχίσει να ασκεί τα καθήκοντά της και μετά την 1η Σεπτεμβρίου. Έστω κι αν ο νομοθέτης δεν έχει κάνει μια ξεκάθαρη πρόβλεψη γι’ αυτή τη μεταβατική περίοδο, πρέπει να παραμεριστούν πικρίες, σκοπιμότητες και εγωισμοί, ώστε να μην πάει ο χρόνος χαμένος και να μην έχουμε ανατροπές ειλημμένων αποφάσεων στη συνέχεια, που μπορεί να προκαλέσουν τριβές και προβλήματα. Ας πρυτανεύσει η λογική και όλα μπορούν να γίνουν χωρίς να χρειάζεται να τους κρεμάμε στα μανταλάκια.
Α.Τ.
Εδώ κοντά
Από πέρυσι τον Σεπτέμβριο άρχισα να ανακαλύπτω μοναδικές παραλίες στα κοντινά μας μέρη. Παραλίες που δε νοικιάζεις ξαπλώστρα και ομπρέλα, που πάνε λίγοι και επικρατεί ησυχία και που εκπληρώνουν το ζητούμενό σου να πας για μπανάκι και να μην δεινοπαθήσεις από την πολυκοσμία, από τν σχεδόν υποχρεωτική ενοικίαση ξαπλώστρας και ομπρέλας, από τη σχεδόν υποχρεωτική αγορά καφέ ή μπύρας μετά μεζέ. Παραλίες όπου στήνεις τη δική σου ομπρέλα ή απολαμβάνεις τη σκιά ενός δέντρου. Και ο νους μου πήγε στα παλιά. Τότε που η οχλαγωγία δεν ήταν ο κανόνας, τότε που το ψυγειάκι από φελιζόλ είχε όλα τα απαραίτητα.
Π.Ζ.
