Επρόκειτο για τη συνάντησή τους του καλοκαιριού, που καθιερώθηκε πια σαν μια γιορτή. Μαζί τους και γάλλοι επισκέπτες της πόλης, που έβαλαν τα γυαλιά στους ντόπιους με τον χορό τους. Το συρτάκι, όπως φάνηκε, δεν είναι πια της μόδας και ο Ζορμπάς δεν έχει τόσο μεγάλη πέραση στους ξένους. Στους ρυθμούς του Μενούση (Μενούσ’ αγά κατά Ρεσούλ’ αγά) μπορούν σωστά κ εκείνοι να χορεύουν, χωρίς βέβαια να υποψιάζονται τους στίχους του παραδοσιακού μας τραγουδιού. Τους απολαμβάνουμε να λικνίζονται στις στροφές των γυρισμάτων και να φωτογραφίζουν αλλήλους. Όλοι μαζί, Έλληνες και Γάλλοι, σε αθάνατους ελληνικούς χορούς. Ήταν ένα όμορφο απομεσήμερο, που δεν το ‘χεις στον νου σου να το περάσεις.
Όνειρα και… χρήματα
Μεταξύ νόστιμων εδεσμάτων και ποτού γίνονταν και οι ανάλογες κουβέντες. Για τις εκλογές οπωσδήποτε συζητήσαμε, αλλά και για τις πανελλήνιες εξετάσεις. Αυτές οι γυναίκες, με τις οποίες συνομιλώ, έχουν περάσει τη ζωή τους στις αίθουσες διδασκαλίας. Έχουν πιάσει στα χέρια τους κι έχουν διορθώσει δεκάδες χιλιάδες γραπτά μαθητών. Πόσες φορές έτυχε να δουν με λύπη τους κόλλες λευκές ή άλλες, που έγραφαν ασυναρτησίες. Έχουν άποψη για σχετικά θέματα και μπορούν να κάνουν κριτική. Συζητάμε για τον Αλμπέρ Καμύ, αλλά και για την ιταλίδα ποιήτρια Άλντα Μερίνι, από τους στίχους της οποίας οι αρμόδιοι εκπαιδευτικοί εμπνεύστηκαν το θέμα της έκθεσης για τους υποψήφιους των Επαγγελματικών Λυκείων. «Δεν έχω ανάγκη από χρήματα. Έχω ανάγκη από αισθήματα, από όνειρα που κατοικούν στα δέντρα… έχω ανάγκη από ποίηση». Έχει δίκιο ο Τάκης Θεοδωρόπουλος με το άρθρο του στην Καθημερινή για την αποστήθιση, την παθητική σκέψη, που καλλιεργούνται στους μαθητές και για όλα εκείνα στα οποία αναφέρεται.
Έκθεση ιδεών
«Τα ελληνικά ως μηχανή υποκρισίας», είναι ο τίτλος του συγκεκριμένου άρθρου. Για του λόγου του τα αληθή, μεταφέρω και εμπειρία προσωπική.
Έλεγαν οι δάσκαλοι πως ήμουν καλή στην έκθεση. Έπαιρνε ο Μιλτιάδης Κουνάβος το γραπτό στα χέρια του και το έδειχνε σαν παράδειγμα στους μαθητές. Η ίδια ποτέ δεν συμπάθησα το μάθημα αυτό και είναι αλήθεια πως μου έβγαινε η πίστη ανάποδα για να γράψω μια έκθεση κι αργότερα στο γυμνάσιο. Αγκομαχούσα κι όταν την τελείωνα -ιδιαίτερα τότε που έδινα εξετάσεις για να γίνω δασκάλα- ήταν σαν να μου έφευγε ένα ασήκωτο βάρος από πάνω μου. Με την πάροδο του χρόνου έχω δώσει τη δέουσα εξήγηση για την απέχθειά μου στο μάθημα της έκθεσης ιδεών. Ήταν γιατί μου το επέβαλλαν να γράψω. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους υποψηφίους.
Με άρωμα και γιασεμιά
Ήρθε το καλοκαίρι και θερινό σινεμά δεν ακούγεται πουθενά, παρά τις μεγαλεπήβολες υποσχέσεις. Ας κάνουμε όμως υπομονή, είναι καιρός ακόμη. Πάντως οσονούπω θα αρχίσουν να ξεμυτάνε οι σύλλογοι, ως και οι ιδιώτες μαγαζιών, με προβολές ταινιών σε αυλές και κήπους με άρωμα γιασεμιών. Κάτι είναι κι αυτό. Να πούμε, με την ευκαιρία, πως σαν αποχαιρετιστήρια εκδήλωση για την παύση λόγω του καλοκαιριού, ήταν και η προβολή της γαλλικής ταινίας «Ο αρχιμάγειρας του Grand Restaurant» την Κυριακή το βράδυ στα Ναυτάκια.
«Έχω ένα όνειρο»
Λίγο πιο κάτω στα Παλιά Σφαγεία το ίδιο βράδυ πάμε στην έκθεση φωτογραφίας της Φωτομετρίας. Η Παναγιώτα Λαδογιάννη συνοδεύει τις φωτογραφίες με ένα σημαντικό, αναρτημένο στον τοίχο, κείμενο. Στις λίγες γραμμές αναλύει τη δύναμη, που έχει η εικόνα μέσω της φωτογραφίας, λόγια εμπνευσμένα από τη διαχρονική ρήση «I have a dream» του Μάρτιν Λούθερ Κιγκ, που είναι και ο τίτλος της έκθεσης. Πολύ καλές φωτογραφίες κοσμούν τους τοίχους της αίθουσας και πολλοί νέοι άνθρωποι τις κοιτάζουν, προσπαθούν να τις διαβάσουν και να αναλύσουν τη δύναμη που έχει μια φωτογραφία.
Είναι ακόμη εκεί
Η δύναμη της φωτογραφίας που βγάλαμε περσινό καιρό στο παρκάκι δίπλα από τη ΔΕΗ και τη δημοσιεύσαμε, δεν κατάφερε να κινητοποιήσει την αρμόδια υπηρεσία του δήμου, για να απομακρύνει επιτέλους ένα άχρηστο κουβούκλιο, που εξακολουθεί να ρυπαίνει τον χώρο. Αναφερόμαστε στο παλιό στέκι των φορτοταξί, που έπαψε εδώ και χρόνια να προσφέρει τις υπηρεσίες του και είναι σήμερα εστία μόλυνσης μέσα στο καταπράσινο τοπίο. Θα ευαισθητοποιηθούν άραγε κάποιοι και μετά από αυτή την υπενθύμιση ή πρέπει να εναποθέσουν τις ελπίδες τους οι δημότες στους επόμενους δημοτικούς άρχοντες;
Τον έβγαλαν οι πολύτεκνοι
Αλήθεια, ξέρετε σε ποιους ανήκουν οι παραπανίσιες ψήφοι, που έδωσαν τη νίκη στον επόμενο δήμαρχο, τον Μωυσή Ελισάφ; Μην σπαζοκεφαλιάζετε για κουβέντες στον αέρα και λοιπές συνωμοσίες. Οι πολύτεκνοι μαζεύτηκαν την παραμονή του δεύτερου γύρου των εκλογών, είπαν κι ελάλησαν: Μωυσής. Όπερ και εγένετο. Καιρός είναι να αρχίσουν και άλλοι σύλλογοι να κατοχυρώνουν την εκλογή για λογαριασμό τους: Σύλλογος Παλιών Γιαννιωτών, Σύλλογος Ζαγορισίων, Σύλλογος Καλουτσινών …
