Ο Γρηγόρης Ψαριανός αποκάλεσε σε ανάρτησή του στο twitter την υπουργό Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου «γκομενάκι». Ο ανεξάρτητος βουλευτής έγραψε μια χαζομάρα, απ’ αυτές που πολύ συχνά λένε στις κουβέντες τους μεταξύ ξηρού καρπού και τζόνι γουόκερ οι άντρες για άλλες γυναίκες (με εξαίρεση τις κόρες και τις μανάδες τους). Το ξέρουμε, δεν μας εκπλήσσει. Ούτε όταν το ακούμε, ούτε όταν το διαβάζουμε. Με τον ίδιο τρόπο βέβαια μιλάμε και οι γυναίκες για τους άντρες, γεγονός που όταν οι δεύτεροι το αντιλαμβάνονται, βλακωδώς πέφτουν μαζικά από τα σύννεφα, αλλά that’s life, τι να κάνουμε; Η διαδικασία επιλογής ερωτικού συντρόφου περιλαμβάνει και τέτοιες κουβέντες ανεξαρτήτως φύλου. Και αν είναι σεξιστικό το ένα, είναι σεξιστικό και το άλλο.
Ο Γρηγόρης Ψαριανός, όμως, που δεν είναι τραπεζικός υπάλληλος ή μπαρίστας και πληρώνεται από τους φόρους πολλών «γκομενακίων», δεν το κουβέντιασε με φίλους ένα βράδυ και μάλιστα χαμηλόφωνα για να μην ακούνε οι γυναίκες της διπλανής παρέας πώς τις σχολιάζουν οι πολλά βαρείς άντρες. Είναι δημόσιο πρόσωπο και πήγε και το έγραψε στο δημόσιο προφίλ του στα σόσιαλ μίντια, γνωρίζοντας πολύ καλά, πριν καν πατήσει το πρώτο πλήκτρο, ότι ο χαρακτηρισμός θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Ο Γρηγόρης Ψαριανός είναι η νέα τάση της μόδας στον δημόσιο μονόλογο χρηστών μέσων κοινωνικών δικτύων. Πάνε και βρίσκουν ό,τι είναι πολιτικά ορθό και το γυρίζουν ανάποδα, όχι τόσο γιατί τους ενοχλεί η υποκρισία και θέλουν να λένε τα πράγματα με το όνομά τους, όσο γιατί είναι attention freaks και, όταν ό,τι άλλο λένε δεν τραβά την προσοχή, καταφεύγουν στο «σιγουράκι». Όσοι τους «ακολουθούν» θα κουνήσουν συγκαταβατικά το κεφάλι, θα θαυμάσουν και θα υπερασπιστούν τους τολμηρούς άντρες για τη μεγάλη αλήθεια που είπαν, ενώ αυτοί που τους περιμένουν στη γωνία θα «τσιμπήσουν» και θα βιαστούν να πάρουν θέση γράφοντας από’ δω κι από’ κει τσιτάτα της Σιμόν ντε Μποβουάρ. Σπατάλη χρόνου, δυνάμεων και megabytes εκατέρωθεν. Το υποκείμενο, σ’ αυτή την περίπτωση, θεραπεύεται, όταν αγνοείται.
Από την άλλη, έχουμε και τους (μονόπατους) υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εκείνους που, όταν ακούσουν την παραμικρή υποψία σεξισμού, ρατσισμού, φασισμού, εκφοβισμού κ.λπ. στον λόγο του άλλου, πετιούνται από την καρέκλα και ωρύονται για το κρίμα και το άδικο. Καλά κάνουν. Οι καιροί είναι ύποπτοι και ακροδεξιοί. Ο κίνδυνος να τιναχτούν στον αέρα κατακτήσεις χρόνων για τα ανθρώπινα δικαιώματα και να επιστρέψουμε σε σκοτάδια, που νομίζαμε ότι φωτίσαμε δια παντός, ορατός. Μια τέτοια απειλή λοιπόν δεν αφήνει περιθώρια για φίλτρα και διακρίσεις στις αντιδράσεις μας.
Επομένως, όπως τρεις μέρες τώρα θιγόμαστε από το σεξιστικό σχόλιο του Ψαριανού για την υπουργό Εργασίας και κάνουμε download όλη τη βίβλο του φεμινιστικού κινήματος, έτσι θα έπρεπε να είχαμε κάνει και όταν αποκαλύφθηκε η σεξουαλική παρενόχληση, που δέχτηκαν εργαζόμενες της πρεσβείας από τον πρέσβη της Βενεζουέλας στην Ελλάδα, και να μην είχαμε προσπαθήσει να συγκαλύψουμε το γεγονός, είτε κυβερνούσαμε, είτε αντιπολιτευόμασταν, είτε αγωνιζόμασταν για τα ανθρώπινα δικαιώματα εντός και εκτός μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Όχι τίποτε άλλο, αλλά μας ακούνε και τα διπλανά τραπέζια…
