Το βράδυ του Σαββάτου στο θέατρο «Έκφραση» παρακολουθήσαμε μια φρέσκια παράσταση με νέους ηθοποιούς σε ένα έργο που έγραψε ένας επίσης νέος άνθρωπος, ο Λένος Χρηστίδης. «Το τρένο» είναι ο τίτλος του. Ο συγγραφέας του έργου, γιος σπουδαίων ανθρώπων του θεάτρου της Ντόρας Γιαννακοπούλου και του Μηνά Χρηστίδη, έχει γράψει σημαντικά έργα, όπως αυτό που μας παρουσίασε η θεατρική ομάδα «Σφάλμα Χ Γκοντώ» εδώ στα Γιάννενα. Ένα τρένο, έξι επιβάτες με τα σύγχρονα προβλήματα κι ένας αναπόφευκτος προορισμός. Έξι ιστορίες σε παράλληλες ράγες σε ένα ταξίδι προς το μέλλον. Εικόνες εσωτερικής και εξωτερικής ευαισθησίας χαρακτηρίζουν το έργο. Όλοι οι θεατές συγκινημένοι χειροκροτούσαν και ξανακαλούσαν τους πρωταγωνιστές στη σκηνή. Η ικανοποίηση μεγάλη, καθώς η αίθουσα ήταν κατάμεστη από κόσμο αυτό το βράδυ. Μεγαλύτερη ήταν η χαρά που τόσα νέα παιδιά δίνονται με όλη τη δύναμή τους σ’ αυτό που αγαπούν και τα καταφέρνουν μια χαρά. Κι άλλοι πολλοί νέοι άνθρωποι τους επιβραβεύουν με το χειροκρότημά τους.
Ένα ποντίκι για τη Μέλη
Για τον συγγραφέα Λένο Χρηστίδη μας είχε μιλήσει σε ένα διάλειμμα ιατρικού συνεδρίου εδώ και δυο περίπου χρόνια στα Γιάννενα η αλησμόνητη παλιά συμμαθήτρια Πόπη Αλεβιζάκη, η οποία έφυγε από τη ζωή τον φετινό Γενάρη. Η Πόπη, εκτός από το ότι ήταν διευθύντρια του εργαστηρίου Ιατρικής Φυσικής στον Ευαγγελισμό κι είχε την πλήρη αναγνώριση και την εκτίμηση των συναδέλφων της, ήταν και άνθρωπος που αγαπούσε τόσο τα ζώα, όσο και το θέατρο. Τότε ο συγγραφέας του «τρένου» είχε τιμηθεί με το βραβείο Κάρολος Κουν και εκείνη με τον ιδιαίτερο, θεατρικό τρόπο που συνήθως εκφραζόταν, κουνώντας τα χέρια της αριστερά-δεξιά, παρίστανε τους ήρωές του. Θα μένει πάντα στη μνήμη πώς μιλούσε για τον αδυσώπητο χρόνο, που δεν σταματά και φεύγει συνεχώς, φράσεις τις οποίες είχε αποστηθίσει από το βιβλίο. Αναφερόταν επίσης στα ζώα και στη φροντίδα που χρειάζονται από τους ανθρώπους. Είχε σπουδάσει στην Αγγλία για τις συμπεριφορές των ζώων συντροφιάς κι ήταν γνώστης όλων των χαρακτηριστικών των γατών Σιάμ. Σε λίγες μέρες μετά την κουβέντα μας, έλαβα ταχυδρομικώς το βιβλίο του Λένου Χρηστίδη «Το τρένο» και μαζί με αυτό το δικό της παιδικό βιβλιαράκι «Ένα ποντίκι για τη Μέλη».
Των Μυροφόρων
Δεν είναι μόνο το αμυγδαλωτό (εργολάβο το ονομάζουν τούτο το γλυκό οι Γιαννιώτες), που προσφέρεται στο Μέκειο την Κυριακή των Μυροφόρων κάθε χρόνο, είναι η ίδια η παρουσία των σημερινών γυναικών τη πόλης που απόμειναν να φυλάνε Θερμοπύλες στο ίδρυμα. Είναι το οικοτροφείο με το οποίο συνέδεσαν το όνομά τους τόσες σπουδαίες Γιαννιώτισσες παλαιότερα. Σήμερα, πατώντας στα χνάρια τους, οι νέες γυναίκες της πόλης εξακολουθούν να το υπηρετούν με απαράμιλλη ευθύνη. Οι καινοτόμες ιδέες τους, όπως η διοργάνωση εκθέσεων στον χώρο από νέους δημιουργούς -αυτή τη φορά από τη Χαρά Πέττα και τον Φίλιππος Μαρκάκη- καθώς και οι μικρές στιγμές μουσικής, είναι πάντα μέσα στους σκοπούς τους. Παραβρέθηκαν αυτή την Κυριακή το πρωί στη θεία λειτουργία στην εκκλησία του Αρχιμανδρειού πολλοί συμπολίτες και στη συνέχεια -κυρίως γυναίκες- πέρασαν από το Μέκειο ως το μεσημέρι για έναν καφέ και το παραδοσιακό γλυκό. Αυτή τη φορά τις υποδεχόταν η μουσική από ένα φλάουτο. Η Αλεξάνδρα Μπεζεβέγκη έντυσε την εκδήλωση με τον ήχο της, που διαχεόταν στο παλιό οίκημα, σκορπίζοντας μια πρωτόγνωρη μαγεία. Συγχρόνως, οι καλεσμένοι περιηγούνταν στην πρωτότυπη έκθεση. Κοπέλες, που πηγαίνουν να μάθουν ραπτική και κέντημα, κερνούσαν τον καφέ και το γλυκό. Το ενθαρρυντικό είναι ότι υπάρχουν νέες γυναίκες που μαθαίνουν την τέχνη του ραψίματος, δυστυχώς, όμως, δεν υπάρχει η δέουσα υποστήριξη από πλευρά πολιτείας.
Κόψε ράψε
Μας έλεγε φίλος Γιαννιώτης, που κατοικεί μόνιμα στη Γαλλία, ότι η κόρη του έμαθε να ράβει από το δημοτικό σχολείο και τώρα η εγγονή του στο Παρίσι, που είναι δέκα ετών έραψε το φόρεμά της από μόνη της.
Σε μας εδώ τα δικά μας παιδιά δυσκολεύονται να περάσουν την κλωστή στο βελόνι. Μήπως θα πρέπει να μπει -αν όχι στο δημοτικό σχολείο- αλλά στο Εικαστικό Εργαστήρι του δήμου ένα παρόμοιο μάθημα κοπτικής και ραπτικής;
