Τέμπη, πολιτικοί, ΜΜΕ και εν-συν-αίσθηση

Ας είμαι εγώ
η ανορθογραφία
σταθερής τροχιάς
θα γράφω «τραίνα»
πάντα με άλφα γιΤέμπηΤέμπώτα
όπως το αίμα

Η τακτική της χρέωσης

Μέσα στα δύο χρόνια από το δυστύχημα των Τεμπών, ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά από πολλούς για τους συγγενείς των θυμάτων ερήμην ενσυναίσθησης. Ειπώθηκαν επίσης πολλά τόσο για τους «ανώνυμους» όσο και για τους αναγνωρίσιμους που τους συμπαραστάθηκαν. Συμπολίτευση και ΜΜΕ, πλην ελαχίστων, με απίστευτη βεβαιότητα, «χρέωσαν» με «προθέσεις»  τους ανθρώπους που μίλησαν με πόνο για τους δικούς τους αδικοχαμένους ή για αυτούς που παρέστησαν σε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Στην καλύτερη περίπτωση τους χρέωσαν την πρόθεση να αποκομίσουν κάποιο πολιτικό όφελος. Χρέωσαν και απλούς πολίτες που τους συμπαραστάθηκαν και φυσικά τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Θεώρησαν ότι η αντιπολίτευση έπρεπε να στέκει βουβή μπροστά στο έγκλημα. Δε έδωσαν ούτε ένα ελάχιστης πιθανότητας ενδεχόμενο τα λόγια τους, οι κραυγές τους, τα αιτήματά τους, η οργή τους να είναι αποτέλεσμα του αβάσταχτου πόνου που προκλήθηκε από την τόσο άδικη απώλεια συγγενών και φίλων. 

Οι βεβαιότητες και ο πόνος, ο θυμός, η αγανάκτηση, η οργή

Πόνος και αγανάκτηση για την αποδεδειγμένα εγκληματική μη λήψη μέτρων ασφάλειας στις σιδηροδρομικές (μόνο;) μετακινήσεις.  Αγανάκτηση και οργή για τις «βεβαιότητες» που διατυπώθηκαν από την πλευρά της κυβέρνησης (μηδέ του Πρωθυπουργού εξαιρουμένου) και «γνωστών» δημοσιογράφων προ και μετά από οποιαδήποτε πραγματογνωμοσύνη. Δημοσιογράφοι που δυστυχώς λειτούργησαν σαν κομματικά μέλη της εγκαλούμενης, από μεγάλη μερίδα του κόσμου, κυβέρνησης για πράξεις και παραλείψεις ιδιαζόντως ειδεχθείς στην υπόθεση των Τεμπών. Δημοσιογράφοι που λειτουργούν χρόνια τώρα, όπως σκωπτικά είπε ένας φίλος, σαν συνήγοροι υπεράσπισης των εγκαλούμενων με «πολιτικά». Στέκομαι σε αυτό το κείμενο ειδικά σ’ αυτές τις συμπεριφορές. Στις βεβαιότητες που διατυπώθηκαν ταυτόχρονα με νουθεσίες και ατυχείς συστάσεις προς ανθρώπους που πενθούν. 

Η επίθεση της ντροπής και η απώλεια της ψυχής

Στην ιστορία αυτή πέρα από τη θλίψη για τον άδικο χαμό τόσων και τόσο νέων ανθρώπων, προστίθεται η θλίψη και η αγανάκτηση για την παντελή απουσία, εκ μέρους της κυβέρνησης της έμπρακτης έκφραση στοργής στον πόνο όσων βιώνουν δυο χρόνια τώρα το πένθος με τα δεκάδες αναπάντητα ερωτήματα. Θλίψη για το γεγονός ότι η κυβέρνηση και μεγάλος αριθμός δημοσιογράφων λειτουργούν συστηματικά «επιθετικά» προς ανθρώπους πληγωμένους από την απώλεια των δικών τους, απώλεια που προέκυψε (πέρα από τα ανθρώπινα λάθη) από την ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ αδράνεια όσων είχαν την ευθύνη της ασφαλούς λειτουργίας των σιδηροδρόμων. Δεν εννοώ ότι ο υπουργός ή οι βουλευτές είχαν την ευθύνη να «γυρίσουν» το κλειδί την κατάλληλη στιγμή. Εννοώ την εγκατάλειψη της θωράκισης με συστήματα ασφαλείας των σιδηροδρόμων. Εννοώ τον ρουσφετολογικό τρόπο πρόσληψης ακατάλληλων «αρίστων» (δανεισμένος όρος από προεκλογικά «συμβόλαια» και «δεσμεύσεις») σε νευραλγικές θέσεις. Εννοώ κυρίως τον τρόπο που κουνούσε το δάχτυλο ο υπουργός σε ανθρώπους που 15 μέρες πριν το έγκλημα (έγκλημα είναι αυτό και ας αφήσουμε τους συμψηφισμούς με άλλα ή «άλλα» μικρότερα ή μεγαλύτερα παλιότερα ή και καθημερινά εγκλήματα). Με κραυγή αγωνίας τού επεσήμαναν ότι δεν είναι ασφαλείς οι ελληνικοί σιδηρόδρομοι. Κουνούσε λοιπόν το δάχτυλο και έλεγε αναίσχυντα: ντροπή. Σε ποιους; Σ’ αυτούς που προσπαθούσαν εναγωνίως να σώσουν τη ζωή των μελλοντικών επιβατών. Κουνούσε το δάχτυλο και έλεγε αναίσχυντα: ντροπή. Σε ποιους; Σ’ αυτούς που προσπαθούσαν να σώσουν την ψυχή τού ίδιου. Η απώλειά της όμως, δυστυχώς, και της δικής του και του συναδέλφου του υπουργού, θα επιβεβαιωνόταν αμέσως μετά το δυστύχημα όταν ο συνάδελφός του αφελώς, ανοήτως, αναίσχυντα και προκλητικά δήλωνε: Είσαι υπουργός μεταφορών. Μπορείς να πας στη Βουλή και να πεις «ναι, έχουν πρόβλημα ασφαλείας τα τρένα»; Αν το πεις αυτό, δεν θα μπει αύριο άνθρωπος στα τραίνα.* 

Το αντίδωρο της «ευθιξίας»

Αυτόν λοιπόν τον ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ άνθρωπο αντί να απαιτήσουν, οι έχοντες την ευθύνη της «άριστης» παρουσίας του στη Βουλή και στον υπουργικό θώκο, να παραπεμφθεί στη δικαιοσύνη για εγκληματική παραποίηση της αλήθειας και εξαπάτηση χιλιάδων ανθρώπων που χρησιμοποιούσαν τα τραίνα (πάντα με άλφα γιώτα όπως το αίμα) τον εκθείασαν για την «ευθιξία» του να παραιτηθεί ξέροντας ότι περισσεύουν οι ανόητοι που θα τον επιβραβεύσουν για τα «κατορθώματά» του. Τον συμπεριέλαβαν στα ψηφοδέλτια και χιλιάδες αναίσθητοι τον επιβράβευσαν ΣΑΝ άριστο. Είπαν ότι τον αθώωσε η ψήφος των πολιτών. Ποιων πολιτών; Των «ευργετηθέντων και διορισθέντων όχι των παθόντων και πενθούντων. Ας τον έβαζε ο πρωθυπουργός υποψήφιο στην περιφέρεια της Θεσσαλίας αν ήθελε να διαγνώσει ή και να επιβεβαιώσει την αθώωσή του μέσω της λαϊκής ετυμηγορίας. Για τον «άλλο» υπουργό που «ρίχνει την μπάλα μπροστά» και δεν τον σταματάει ούτε ο πολιτικός του προϊστάμενος, ούτε τον ελέγχει η ανεξάρτητη δικαιοσύνη τι να πεις;  Για τους άξιους, τους «πρώτους» σε ακροαματικότητα των καναλιών που αλυχτούν και «σαλτάρουν» από τις οθόνες στα σαλόνια των σπιτιών σαν θεματοφύλακες του πολίτικαλ κορέκτ τι να πεις… Δεν φεύγω από το θέμα διακατεχόμενος από μία εκτονωτική ή καταγγελτική διάθεση. Προσπαθώ να αποδείξω ότι το δημοσιογραφικό καθήκον («έγκριτων» δημοσιογράφων) και το καθήκον των πολιτικών όταν δεν στολίζουν με επίθετα τα θύματα και δεν τα χρεώνουν με το χρέος των θυτών, εξαντλούνται  στα «ακίνδυνα» στιγμιαία σχόλια για «ενδεχόμενη» πολιτική ευθύνη! Σχόλια κυρίως θολά έως και αόρατα στην ομίχλη των υπόλοιπων απρεπών σχολίων για τους «διαρκώς εργαλειοποιούντες» συγγενείς και πολιτικούς αντιπάλους. Δυο χρόνια λοιπόν η κυβέρνηση και η πλειονότητα των ΜΜΕ παραμέρισαν τη λέξη ΕΥΘΥΝΗ και έφεραν στο προσκήνιο τη λέξη ΕΡΓΑΛΕΙΟΠΟΙΗΣΗ πετώντας την μπάλα στην εξέδρα και βγάζοντας κίτρινες και κόκκινες κάρτες σε λάθος παίκτες και σε λάθος πάγκους. 

Ο συντονισμός της «αποκατάστασης του τοπίου»
Σύγχρονοι Κρέοντες και αυλικοί

Για την επίσπευση του μπαζώματος οστών και ψυχών ας μην ψάχνουμε ούτε το έγγραφο, ούτε τον αριθμό πρωτοκόλλου του. Οι σύγχρονοι Κρέοντες δεν εκδίδουν και δεν εκφωνούν αυτού του είδους διαταγές. Αν είναι να δώσουν μια διαταγή πιθανότατα βάζουν την παλάμη κατακόρυφα στη μια πλευρά του στόματος και ψιθυρίζουν με την άλλη στο ευήκοον ους την «επιθυμία» τους. Η Ύβρις είναι γεγονός.

Τα περί Ύβρεως Νεκρών και ζώντων ας τα διαβάσουν όσοι τα έχουν ξεχάσει στην Αντιγόνη του Σοφοκλή. Ας τα θυμηθούν ξανά και οι επόμενοι που θα κυβερνήσουν γιατί τους βλέπω πολύ ανέτοιμους και εθισμένους στα λάθη.  Δεν στέκομαι στο αν υπήρξε συγκάλυψη ή όχι παρά τις βάσιμες υποψίες ότι υπήρξε. Ξέρετε γιατί; Γιατί η μέχρι τώρα συμπεριφορά τους δείχνει ότι αν την είχαν ανάγκη το πιο πιθανό είναι ότι θα την πραγματοποιούσαν έτσι κι αλλιώς. Αλλά πέρα από την υπόθεση της συγκάλυψης προηγείται η Ύβρις. Διότι είναι Ύβρις Η ΜΗ ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΩΝ ΟΣΤΩΝ ΣΤΟΥΣ ΟΙΚΕΙΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΠΑΖΩΜΑ ΤΟΥΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΛΑΜΑΡΙΝΕΣ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΙΚΑ. Περιμένουμε πάντα τη δικαιοσύνη. 

Μ.Μ.Ε. σε ρόλο εξωκοινοβουλευτικής συμπολίτευσης

Ισχυρίζονται «κυβερνητικοί» καθώς και πολλοί δημοσιογράφοι ότι φοβούνται πως το κύμα των διαμαρτυριών θα διαταράξει την «ισορροπία του πολιτικού συστήματος». Αρνούμαι την «ισορροπία» της κοινωνικής και οικονομικής καταπίεσης, την «ισορροπία» του τρόμου και ΔΕΝ τους καθησυχάζω. Χωρίς να προβαίνω σε οποιαδήποτε επιχειρηματολογία ισχυρίζομαι ότι οι περισσότεροι που ασπάζονται και διατυπώνουν παρόμοιες «αποσταθεροποιητικές» απόψεις-θέσεις, είμαστε ΔΥΣΤΥΧΩΣ και ΕΥΤΥΧΩΣ ταυτόχρονα, κομματικά άστεγοι. Θα έλεγα ότι ασκούμε την κριτική μας «εξωκοινοβουλευτικώς» σε αντίθεση με πολλά Μ.Μ.Ε. που «εξωκοινοβουλευτικώς συμπολιτεύονται» ως μη όφειλαν.

Τα «ΤΕΜΠΗ» και τα βουβά παλλαϊκά συλλαλητήρια κλονίζουν το πολιτικό τοπίο;

Εκτιμώ ότι το πολιτικό τοπίο είναι στα όριά του. Όσοι θέλουν να σωθούν πολιτικώς, πρέπει να αλλάξουν συμπεριφορά. Φτάνει λοιπόν αυτή η κατρακύλα. Φτάνει με τους Κρέοντες και τους αυλικούς τους. Ως αρχή ας αποδεσμευτούν, όσοι επιθυμούν ένα καλύτερο αύριο, από τη συμπόρευση με όσους δε σέβονται τους νεκρούς. Με όσους δε σέβονται το πένθος για τους ανθρώπους που χάθηκαν. Ας αφήσουν στην άκρη τους υβριστές. Ας συμπεριλάβουν μια φορά την ηθική της ενσυναίσθησης ως απαραίτητο συστατικό της πολιτικής.

Δεν κουνάμε το δάκτυλο, ούτε «προειδοποιούμε». Έκκληση με θυμό, οργή και αγανάκτηση κάνουμε για ανθρωπιά και για απαλλαγή από την αισθητική της ασχήμιας λόγων και πράξεων. Εκτός που έχει μαυρίσει η ζωή τόσων ανθρώπων μουτζουρώνεται ασύστολα η καθημερινότητα όλων μας. Ακόμα κι αυτών που είχαν ανεχτεί ή είχαν συνηθίσει την ασχήμια. Η απαίτηση για ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, η απαίτηση για ΑΠΟΔΟΣΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ είναι πλέον αίτημα ΟΛΩΝ. Εκτιμώ ότι κάθε προσπάθεια για ακύρωση του αιτήματος θα επιταχύνει τις πολιτικές εξελίξεις.

Εύχομαι ολόψυχα να ξεκαθαρίσει το τοπίο των ευθυνών. Να χρεωθούν τα λάθη και οι παραλήψεις εκεί που πρέπει. Να επωμισθούν το κόστος των πράξεών τους όσοι έφταιξαν. Να δικαιωθεί ο αγώνας των συγγενών και να βρουν λίγη γαλήνη οι ψυχές τους. 

Επίλογος

Το κείμενο γράφτηκε πριν το τελευταίο μεγαλειώδες συλλαλητήριο που εκτός των άλλων επέφερε μια (δυστυχώς πρόσκαιρη εκτιμώ) συστολή σε όλους τους προαναφερθέντες αναίσχυντους. «Μαντρώθηκαν» (αναγκαστικά πάλι) οι συνήθεις αλυχτούντες και στάθηκαν λεκτικά (φανερά άβολα και στιγμιαία δυστυχώς υποθέτω) σε μια άγνωστη γι’ αυτούς πλευρά της ιστορίας, αυτή που απαιτεί ΑΠΟΝΟΜΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ. Εκείνο που δεν έγινε και δεν περιμένω να γίνει ποτέ είναι να δω έστω και μια φορά ειλικρινή έκφραση αγάπης και στοργής στα πρόσωπά τους, να ακουστεί μια συγνώμη, να δω μια στιγμή τη γλυκύτητα στο πρόσωπό τους.

Γιατί …δεν υπάρχει δρόμος να διαβούνε γιατί ποτέ δεν ήταν ποιητές, το χώμα που πατούν να προσκυνούνε. (Μάνος Ελευθερίου)

—————————————————————————————————————————————————————————- 

* Τι ειρωνεία! Αναγκάστηκε να το παραδεχτεί και να το εκστομίσει ο Πρωθυπουργός δυο χρόνια μετά! Τα τραίνα ήταν, είναι και θα είναι ανασφαλή μέχρι το 2027. Το κόστος αυτής της πολιτικής, που παραπέμπει την ασφάλεια μετακίνησης στο μέλλον, μέχρι τώρα είναι η ζωή 57 νέων ανθρώπων και πολλών άλλων τραυματιών!