Δεν ξέρω αν σας έχει συμβεί. Να βλέπετε μια ταινία στην τηλεόραση και σε μια σκηνή της να συμβαίνει κάτι πολύ άσχημο ή σε μια συζήτηση (πολιτική ως επί το πλείστον) οι εμπλεκόμενοι να έχουν παρεκτραπεί και να ανταλλάσσουν ύβρεις. Ο αυτοματισμός, που έχουμε αναπτύξει οι περισσότεροι, είναι να αρπάξουμε το τηλεκοντρόλ και να αλλάξουμε κανάλι, μέχρι να περάσει. Αυτή η αντανακλαστική κίνηση μας συνοδεύει στην καθημερινότητά μας. Όταν η κυρία στην τάξη φωνάζει πολύ σε έναν συμμαθητή μας, τη στιγμή που στο λεωφορείο ο εισπράκτορας πιάνει έναν επιβάτη χωρίς εισιτήριο, στην τράπεζα την ώρα που κάποιοι τσακώνονται, γιατί ο ένας έκλεψε τη σειρά του άλλου. Δεν είναι στιγμές που μας απωθούν ή προσβάλλουν την αισθητική μας μόνο. Είναι η αίσθηση ότι κάτι πολύ ιδιωτικό, που δεν μας αφορά και εκθέτει τους εμπλεκόμενους, εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Και θα θέλαμε να ανοίξει η γη να μας καταπιεί. Κάτι, που ωστόσο, δεν φαίνεται να συμμερίζονται πάντα οι πρωταγωνιστές.
Εδώ και λίγες μέρες που παρακολουθώ (θέλοντας και μη) τη διαμάχη που έχει ξεσπάσει με αφορμή την προτομή, που φτιάξαμε και στήσαμε για να τιμήσουμε έναν σπουδαίο πολιτικό, αναζητώ ενστικτωδώς, κάθε φορά που ανακινείται το θέμα, ένα τηλεκοντρόλ. Αυτή εδώ η δημόσια αντιπαράθεση εκθέτει όλους τους εμπλεκόμενους. Και αυτούς που έχουν δίκιο και όσους έχουν άδικο. Τους εκθέτει, γιατί μεταφέρει έναν ιδιωτικό διάλογο στα φόρα, ενώ το διακύβευμα δεν αφορά την πόλη και σίγουρα δεν επιτρέπεται να επισκιάζει την αρχική πρόθεση του εγχειρήματος. Αποκαλύψαμε μια προτομή, για να τιμήσουμε τον Γεώργιο Μυλωνά. Και μαζί αποκαλύψαμε και την αδυναμία μας να βάζουμε τελείες στον λόγο μας, φίλτρο στη σκέψη μας, φρένο στον δικαιολογημένο ή αδικαιολόγητο θυμό μας. Από χθες σκέφτομαι τον Γεώργιο Μυλωνά. Να παρακολουθεί από εκεί ψηλά που τον τοποθετήσαμε όλο αυτόν τον κακό χαμό που ξεσηκώσαμε και να ντρέπεται για λογαριασμό μας, αλλά και για τον ίδιο, που βρέθηκε άθελά του στη μέση μιας αντιπαράθεσης, χωρίς να μπορεί να την εγκαταλείψει ή να αλλάξει το κανάλι.
