(Κι ας μην μου πέφτει λόγος. Ή μπορεί να μου πέφτει. Ας το κρίνει ο αναγνώστης στο τέλος)
Τι ήταν το ΚΙΝΑΛ; Ήταν μια σύμπραξη τριών κομμάτων και μερικών κινήσεων, κυρίως προσωποκεντρικών, που φιλοδοξούσε να «ηγηθεί» στην «ορφανή» κεντροαριστερά. Ποιο ήταν το βασικό κόμμα που καθόριζε τα πράγματα στην σύμπραξη αυτή του 2018; Το ΠΑΣΟΚ.
Που ανήκε το ΠΑΣΟΚ πριν συμπράξει στο ΚΙΝΑΛ; Στη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Τι ήταν η Δημοκρατική Συμπαράταξη; Μια σύμπραξη ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ στο τέλος Αυγούστου του 2015. Τι φιλοδοξούσε να πετύχει η Δημοκρατική Συμπαράταξη; Μα ό,τι και το ΚΙΝΑΛ που ακολούθησε. Να «καπελώσει» την «ορφανή» και έρμη κεντροαριστερά. Υπήρχε, βέβαια, και άλλος λόγος για αυτή τη σύμπραξη. Υπαρξιακός. Τον Ιανουάριο του 2015 το ΠΑΣΟΚ έλαβε 4,7% στις εθνικές εκλογές. Η ΔΗΜΑΡ 2,5%. Έπρεπε να επιβιώσουν στις επικείμενες εκλογές του Σεπτεμβρίου, αν και κυρίως η ΔΗΜΑΡ. Το κατάφεραν αφού ως Δημοκρατική Συμπαράταξη έλαβαν 6,3%. Σχεδόν τα ποσοστά τους του Ιανουαρίου αθροιζόμενα. Σχεδόν…
Επιστρέφω στο ΚΙΝΑΛ. Τι είναι σήμερα το ΚΙΝΑΛ; Εύκολο. Είναι το ΠΑΣΟΚ. «Μα», θα πει κάποιος, «αφού είναι και το ΚΙΔΗΣΟ μαζί». Απαντώ: γιατί το ΚΙΔΗΣΟ τι είναι; Είναι ο Γ. Α. Παπανδρέου βεβαίως. Και τι είναι ο Γ.Α.Π.; Είναι ΠΑΣΟΚ. Τι άλλο;
Στην ουσία, από τον Αύγουστο του 2015, το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί με αλλαγές «προσωπείων» να γίνει ελκυστικό στους ψηφοφόρους. Πρώτα με αυτό της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, στη συνέχεια με αυτό του ΚΙΝΑΛ. Όμως δεν δείχνει να τα καταφέρνει. Το αποτέλεσμα του 8% στις εκλογές του Ιουλίου δείχνει δυσκολίες. Έλλειψη οράματος, πολιτικής κατεύθυνσης, ταυτότητας, ανεπαρκής ηγεσία, αρκετά προσωπικά «καπετανάτα» σε ένα μικρού, σχετικά, εκλογικού αποτυπώματος κόμμα (σύμπραξη κομμάτων τυπικά, ΠΑΣΟΚ στην ουσία όπως προ-ανέφερα). Η εικόνα που είχα σχηματίσει προεκλογικά στην κοινωνία ήταν ότι οι ψηφοφόροι του προέρχονταν από δύο κυρίως ομάδες πολιτών. Η πρώτη είναι από μεγάλης ηλικίας ψηφοφόρους που ψήφισαν ΚΙΝΑΛ έχοντας στο μυαλό τους τον Ανδρέα, τον μακαρίτη Γεννηματά και τον ιδρώτα που έχυσαν στην κομματική άνδρωση του ΠΑΣΟΚ τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης αλλά και του ’80. Όπως χαρακτηριστικά συνηθίζει να λέει ο Αλέκος Παπαδόπουλος «αυτοί που ψηφίζουν κατά τη φορά των αναμνήσεών τους». Η δεύτερη είναι από αυτούς, μέσης κυρίως ηλικίας και άνω, που είτε έχουν επωφεληθεί από το ΠΑΣΟΚ ποικιλοτρόπως, είτε αναμένουν να επωφεληθούν αν το κόμμα θα έχει επιρροή στη διακυβέρνηση του αύριο (περίπτωση μη αυτοδυναμίας της ΝΔ).
Η πρότασή μου στο ΚΙΝΑΛ είναι να ξαναβρεί τον εαυτό του. Να επιστρέψει στο ΠΑΣΟΚ. Κάνοντας αυτό δεν κινδυνεύει να χάσει τις ομάδες των ψηφοφόρων που ανέφερα, έτσι κι αλλιώς. Μπορεί να έχει, όμως, κι ένα επιπλέον όφελος. Να επιστρέψουν σε αυτό όσοι πένθησαν με την απουσία του μόνου κόμματος που μπορούσαν να ψηφίσουν και που όταν αυτό χάθηκε, κρυμμένο πίσω από άλλα προσωπεία, πήγαν αλλού. Κυρίως στο ΣΥΡΙΖΑ.
Όφελος όμως δεν θα έχει μόνο το ΚΙΝΑΛ και όσοι αναθαρρήσουν ψυχικά βλέποντας πάλι τα λογότυπα με τον πράσινο ήλιο. Θα έχουμε και όλοι οι υπόλοιποι πολίτες. Γιατί βλέποντας «ΠΑΣΟΚ» θα θυμόμαστε ότι είναι από τους μεγάλους οφειλέτες των τραπεζών. Των τραπεζών που ανήκουν ακόμα στους Έλληνες φορολογούμενους που τις ανακεφαλαιοποίησαν με τους φόρους τους. Και έτσι ίσως έρθει στην επιφάνεια το τι θα γίνει και με αυτό το ζήτημα. Πληρώνει κάτι σήμερα στις τράπεζες το ΠΑΣΟΚ από τα 190 περίπου εκατομμύρια ευρώ που τους οφείλει; Που, με τα δεδομένα του 2016, θα χρειαστούν 400 χρόνια για να τα αποπληρώσει;
Θα πρέπει να υπάρξει κοινωνικά συνολικό το αίτημα της επιστροφής του ΠΑΣΟΚ. Για το καλό όλων μας.
