Δεν είναι απαραίτητα κακό να βλέπεις αγαπημένα θεατρικά έργα για πρώτη φορά και να απογοητεύεσαι. Αν ενθουσιαστείς αμέσως, είναι πιθανό να αδικήσεις επόμενες καλές προσπάθειες, έχοντας θέσει από νωρίς πολύ ψηλά τον πήχη των προσδοκιών και των απαιτήσεών σου.
Εμείς –ας πούμε- μετά από δύο μάλλον αποτυχημένες και απογοητευτικές «Αντιγόνες» του Σοφοκλή, παρ’ όλη την πολύ καλή πρόθεση και τα ηχηρά -σε μία από τις δύο απόπειρες-ονόματα των συντελεστών της, καταφέραμε να συναντήσουμε την ηρωίδα του σπουδαίου τραγωδού μόλις προχθές στο πρόσωπο της Ιωάννας Παππά. Ομοίως –οξύμωρα για την τραγικότητα των ηρώων- χαρήκαμε για τη γνωριμία μας με τον Κρέοντα, την Ισμήνη, τον Αίμονα, τον Τειρεσία (αν και αυτόν τον τελευταίο έχουμε πολλές φορές ευτυχήσει να τον δούμε όπως του πρέπει –σε διαφορετικές εκδοχές και τραγωδίες). Καμία μανιέρα, κανένα déjà vu και κανέναν αχρείαστο πειραματισμό (που εννιά στις δέκα φορές επιστρατεύεται για να συγκαλύψει αδυναμίες και ανεπάρκειες) δεν είδαμε σ’ αυτή την παράσταση. Το κείμενο ακούστηκε καθαρά και έντιμα, οι ερμηνείες εμβάθυναν στην τραγικότητα, χωρίς να την «ξεπετάξουν» με υπερφίαλες κινήσεις και ύφος πομπώδες και υστερικό. Ο ένας ανατροφοδοτούταν από τον άλλο, συναντιόνταν στη σκηνή, κανείς δεν περιέφερε τη σημαντικότητά του, υποτιμώντας κείμενο, τραγωδό και συμπρωταγωνιστή. Σπουδαία συγκυρία. Κρίμα που αυτή η Αντιγόνη στερήθηκε τον φυσικό της χώρο, το αρχαίο θέατρο Δωδώνης.
Ακατάλληλη η ΕΗΜ για ανηλίκους και ενηλίκους
Στο υπαίθριο θέατρο της ΕΗΜ ατύχησε και αδικήθηκε πολύ η παράσταση. Κάθε χρόνο όλο και περισσότερο βεβαιωνόμαστε για την ακαταλληλότητα του συγκεκριμένου χώρου, που δεν μπορεί πια να φιλοξενήσει τέτοιες σπουδαίες δουλειές. Δεν γίνεται ο θρήνος της Αντιγόνης, λίγο πριν οδηγηθεί στον θάνατο ή το μοιρολόγι του Κρέοντα, όταν μαθαίνει πως ο γιος του είναι νεκρός, να «καλύπτονται» από τη δυνατή μουσική παρακείμενου μαγαζιού, τις φωνές παιδιών που παίζουν δίπλα ή τα αλλεπάλληλα πυροτεχνήματα στο βάθος, που σηματοδοτούν το θριαμβευτικό τέλος μιας φιέστας. Απλά δεν γίνεται. Οι ηθοποιοί καλούνται –πέρα από την υπέρβαση που κάνουν για να ερμηνεύσουν ρόλους δύσκολους και απαιτητικούς- να πάνε πάνω από τους ενοχλητικούς θορύβους, που αποσπούν τους ίδιους αλλά και το κοινό, να τους αγνοήσουν και να επιστρέψουν στο συναίσθημα της στιγμής και του ήρωα που υποδύονται. Γιατί να υποβληθούν σε μια τέτοια δοκιμασία; Και γιατί να διατίθεται ένας τέτοιος χώρος, όταν όλοι πια –λίγο, πολύ- γνωρίζουμε τις μεγάλες αδυναμίες του; Είναι κρίμα. Αν θέλουμε να τον παραχωρούμε για τέτοιες παραστάσεις, οφείλουμε πρώτα απ’ όλα να επιδεικνύουμε σεβασμό προς τους ανθρώπους που κοπιάζουν πάνω στη σκηνή του (αλλά και στους θεατές που πληρώνουν εισιτήριο για να τους δουν) και να εξασφαλίζουμε στοιχειώδεις συνθήκες ησυχίας. Αν δεν μπορούμε, απλώς δεν τον διαθέτουμε.
