Ζωντανή από τα νιάτα ως τα γεράματα,. Όμορφη, καλοντυμένη, γοητευτική με τα παντελόνια, τα σορτς και τα μοντέρνα φουστάνια που της έραβε η αδελφή της. Ήταν η ψυχή της παρέας η Βαγγελίτσα. Εκδρομές με φορτηγά κι ανατρεπόμενα της εποχής της, ταξίδια, περιηγήσεις σε τόπους γνώριμους και μη, βόλτες με βάρκες και καραβάκια στην Παμβώτιδα, κολύμπι στη Λιμνοπούλα, στην Πάργα ή στην Πρέβεζα, τρύγος στ’ αμπέλια, χαρούμενες φωνές κι αστεία.
Δεν ήταν μόνο αυτή η κοπέλα της χαράς και της ξεγνοιασιάς, τον καιρό της εφηβείας της. Ήταν κι η επαναστάτισσα. Θα μπορούσε να ήταν αντάρτισσα στα βουνά με ξέπλεκα μαλλιά τον καιρό του εμφυλίου. Ονειρευόταν ψωμί, παιδεία, ελευθερία και γι’ αυτά τα αγαθά που «κόποις κτώνται», όπως έλεγε με περηφάνια η ίδια, έδινε με τον τρόπο της τους δικούς της αγώνες, έπαιρνε μέρος σε συλλαλητήρια για το δίκιο των λαών, σε παρελάσεις με νεολαίες κι έλεγε πάντα: «Ήμουν κι εγώ εκεί», όταν δημοσιεύαμε τις φωτογραφίες του Κώστα Μπαλάφα.
Ξέρω πως τούτα τα λόγια θα της άρεσαν και θα ‘θελε ακόμη πιο πολλά να ακούσει από τον κόσμο που την αγαπούσε.
Εμάς μας φτάνει ότι πέθανε με τον «Ηπειρωτικό Αγώνα» στα χέρια και στην καρδιά της. Με τη γλύκα που της έφερναν οι παλιές φωτογραφίες, που μάζευε και κρατούσε με δέος, κι ήταν χαρά κι απόλαυση για ‘κείνη να τις βλέπει δημοσιευμένες ως «Άσπρο-Μαύρο», που έλεγε πως ήταν και δική της στήλη. Ως την ημέρα που έφευγε, μιλούσε για την καρδιακή φίλη της ζωγράφο την Ελένη, για τον Γώγο τον αδελφό της, ακόμη και για τη Μαίρη Μεγήρ, τη Γιαννιώτισσα που είχαμε δημοσιεύσει πρόσφατα το πορτρέτο της. Ίσως φανταζόταν το αμπέλι του Σαμ και την αυλή τους που έβριθε από κοφίνια, για το πατητήρι που ανέμενε τη σοδειά σταφυλιών, για να ακολουθήσει μετά η πατροπαράδοτη εξαγωγή κρασιού. Όλα τα ήξερε η Βαγγελίτσα κι αν της ονομάτιζες έναν παλιό Γιαννιώτη, έτοιμη ήταν να σου διηγηθεί παρόμοιες ιστορίες.
Ο θάνατός της δε μας άφησε πίκρα, μα μια γλυκιά γεύση, σαν αυτή του γιαννιώτικου γλυκού του κουταλιού, που μας τράταρε στον οντά της.
