Δεν είναι πως η τύχη θύμωσε μαζί του, γιατί ούτε κι εκείνη δεν θα μπορούσε να του κρατήσει κακία του Κώστα. Είναι το πεπρωμένο που είναι καθορισμένο από τη μοίρα για όλους τους ανθρώπους, όπως λένε οι ποιητές.
Ήταν ευτυχισμένος ο ίδιος με τα λίγα και τα πολλά, με τα καλά και τα κακά που του έφερνε η ζωή. Όμως η ευτυχία μοιάζει μικρή όταν την κρατάς στα χέρια σου και δεν την αφήνεις να φύγει, για να δεις μετά πόσο μεγάλη και πόσο πολύτιμη είναι, ιδιαίτερα όταν έχεις γύρω σου ανθρώπους που σ’ αγαπούν και σε νοιάζονται.
Δεν ήταν όλα ρόδινα για κείνον στη ζωή. Δεν βαρυγκωμούσε όμως. Ήταν σαν την κυρά Καλή του παραμυθιού που διδάσκαμε στα σχολειά για τους δώδεκα μήνες του χρόνου, που δεν έλεγε κακή κουβέντα για κανέναν.
«Όλοι οι μήνες καλοί κι ευλογημένοι είναι, παιδάκι μου».
Η θεά τύχη δεν λογάριασε ούτε τα λόγια τα χρυσοκεντημένα από τα χέρια της μάνας του της αρχόντισσας κυρίας Ιουλίας στην μπάντα του τοίχου τους: «Κι αυτό θα περάσει».
Σεμνός κι ευλογημένος ακολουθούσε τα χνάρια εκείνης, του πατέρα του Σπύρου Κατσαδήμα, τα χνάρια της μεγάλης οικογένειας των Κατσαδημαίων.
«Στον αγώνα ενωμένοι κι ας μην λείψει κανείς…», τραγουδούσε τους καιρούς εκείνους τους καλούς. Τότε που περνούσαν από το κατώφλι του πατρογονικού σπιτιού τους όλοι οι ιδεολόγοι, οι πατριώτες κι οι αληθινοί αγωνιστές.
Επιγραμματικό εκείνο που η παλιά Γιαννιώτισσα μας είπε με το άκουσμα του θανάτου του: «Το τετράδιο της πόλης γύρισε κι άλλη μια σελίδα».
Θα μας λείψει η καθημερινή παρουσία του πριν τον καθηλώσει η ασθένεια στο κρεβάτι, από όπου ζητούσε επίμονα να του διαβάσει η Βάσω, η γυναίκα του, τον Ηπειρωτικό Αγώνα.
Θα μας λείψουν τα καλούδια που έβγαζε από το καλάθι της ψυχής του και τα εναπόθετε στα χέρια μας. Θα μας λείψουν οι παλιές ιστορίες για τα Γιάννενα, που τόσο τα νοιαζόταν και κατέγραφε κάθε μέρα τις ελλείψεις, αλλά και τις ομορφιές τους. Ακόμη κι οι διηγήσεις για την αρκούδα που τον καλημέριζε καθημερινά από το παράθυρο της κουζίνας τους στο ζαγορίσιο πατρογονικό σπίτι, θα μας λείψουν.
Η στάχτη του θα αιωρείται στον αγέρα της Οξυάς, όπως το επιθυμούσε, ώσπου να κατασταλάξει στη γη που ανάθρεψε προγόνους.
Καλό κατευόδιο, Κωστάκη μας.
Λουκία Τζάλλα
Ένας υπέροχος άνθρωπος
Ο Κώστας Κατσαδήμας έχασε τελικά τη μάχη, που έδινε τόσο καιρό τώρα. Σε όλους όσοι τον γνωρίσαμε άφησε την πίκρα ότι δεν έγινε τελικά το θαύμα που πιστεύαμε ότι, παρά την κατάσταση της υγείας του, θα έφερνε πάλι εκείνο το ξεχωριστό χαμόγελο στα χείλη του. Θα έφερνε πάλι εκείνη την ακατάβλητη όρεξή του για πολιτική συζήτηση για κάθε ζήτημα που απασχολεί τη χώρα και την πόλη ειδικότερα, με εκείνο τον καλοσυνάτο ήπιο τρόπο του καλού δημοκράτη συζητητή, ακολουθώντας πιστά το φωτεινό παράδειγμα του πατέρα του, του αείμνηστου δημάρχου της πόλης μας Σπύρου Κατσαδήμα. Φίλος και αναγνώστης του Η.Α. έκανε συχνά παρεμβάσεις στη στήλη για τοπικά, αλλά και γενικότερα θέματα της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Ο Κώστας υπήρξε πραγματικά Ένας Υπέροχος Άνθρωπος με ό,τι σημαίνει ο χαρακτηρισμός αυτός, τον οποίο είμαστε σίγουροι ότι συνυπογράφουν όσοι τον γνώρισαν. Η φράση αυτή δεν αποτελεί σχήμα λόγου για έναν αγαπητό φίλο που έφυγε από κοντά μας. Αποτελεί μια πραγματικότητα η οποία θα συνοδεύει τη μνήμη του. Μια παρηγορά για την οικογένειά του και όλους εμάς τους φίλους του.
Παύλος Παπαδόπουλος
