Ανέβα-κατέβα στην πλατεία, πάνω-κάτω και πάλι από την αρχή και αν τύχαινε κάποια που σου άρεσε (πάντα τύχαινε), πάνω-κάτω μέχρι να πάρουν οι πατούσες φωτιά, πολεμούσες για ένα βλέμμα, μια αμφίβολη ματιά με δεκάδες ερμηνείες. Και μετά από αυτές τις ηρωικές βόλτες, ως πεσών στη μάχη εντός μεγαλοπρεπούς χυλόπιτας ή ως κερδισμένος μιας μοναδικής υπόσχεσης, επιτέλους, μόκα δυο-δυο! Άκουγαν «μόκα δυο-δυο» αυτοί που δεν ήξεραν (συνήθως περαστικοί από την πόλη) και παραξενεύονταν και κοιτούσαν να δουν τι σημαίνει αυτό το συνθηματικό που το λένε μόνο οι ντόπιοι και στα μάτια τους δεν πίστευαν όταν έβλεπαν σε ψηλό ποτήρι με υπέροχη λαβή τέσσερα ισομεγέθη μπαλάκια το ένα πάνω στο άλλο κι ένα κουταλάκι με μακρόστενη λαβή που το ανεβοκατέβαζες σαν ασανσέρ για να πάρεις ισόποσα παγωτό και σαντιγί από όλους τους ορόφους.
Ένα παγωτό ήταν αρκετό να πεις πολλές κουβέντες, ώρες ατέλειωτες από κουβέντες και για συμπλήρωμα άντε κι ένα καϊμάκι. Κάπως έτσι περνούσε ο χρόνος και δεν καταλάβαινες πως πλησίαζε το ξημέρωμα στον κήπο του Διεθνές. Κουβέντες, φιλοσοφικές αναζητήσεις, πειράγματα και αστεία και τα καλοκαίρια δανείζονταν μήνες από την άνοιξη και το φθινόπωρο, η «εποχή Διεθνές» οκτώ μήνες ολόκληρους, μοναδική στα παγκόσμια χρονικά.
Και άβολα να ήταν τα καθίσματα στον κήπο, ποιος έδινε σημασία, η παρέα μετρούσε μόνο και ο κήπος του Διεθνές ήταν ολόκληρος μια παρέα (εντάξει, να μην εξιδανικεύουμε τα πράγματα, αλλά έτσι ήταν). Μόνος; Ποτέ. Μια βόλτα πάνω-κάτω και κάποιον θα έβρισκες.
Ένας πελώριος αόρατος μαγνήτης στεκόταν πάνω από την πόλη, σε τραβούσε μόλις έβγαινες από το σπίτι και σε άφηνε στο Διεθνές. Βέβαια, τότε, δεν υπήρχαν και πολλοί διάδρομοι προσγείωσης αισθημάτων, αυτός ήταν ο πιο ευρύχωρος, ιντερνάσιοναλ πτήσεις ακίνητος.
Αν μπορούσαν να περάσουν μέσα από μια ουράνια καμινάδα όλα αυτά τα λόγια, σημαντικά και ασήμαντα, που έχουν ειπωθεί από τους Γιαννιώτες στον κήπο του Διεθνές, είναι σίγουρο ότι κάποια γωνιά του σύμπαντος θα κρατούσε το αποτύπωμά τους, αλλά τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει, πρόλαβε η νοσταλγία να τα μοιράσει σε όλους εμάς που ζήσαμε την «εποχή Διεθνές».