Ιδρύθηκε το 1891 στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας και μετά τη μικρασιατική καταστροφή και τα όσα ακολούθησαν, συνέχισε τη δράση της στην προσφυγική συνοικία της Ριζούπολης, γειτονιά με άλλες περιοχές που θυμίζουν τις χαμένες πατρίδες, όπως η Νέα Φιλαδέλφεια και η Νέα Ιωνία.
Γυρίζοντας στις προθήκες με τα Κύπελλα, τα λάβαρα, τα ιστορικά βιβλία και τις φωτογραφίες, από μακριά έπεσε το μάτι μας σε κορνίζα με φωτογραφία του Στάθη Τσανακτσή. Ήταν σε εξέχουσα θέση, στις δεκάδες άλλες που υπάρχουν εκεί, με σημαντικούς παίκτες και ενδεκάδες από το ένδοξο παρελθόν. Δίπλα στη φωτογραφία του αείμνηστου διεθνή γκολκίπερ, φυλάσσεται στην ίδια κορνίζα και μια χειρόγραφη επιστολή που έστειλε προς το σωματείο και τους παλαίμαχους παίκτες του Απόλλωνα, η κυρία Φωφώ Τσανακτσή, σύζυγος του Στάθη, μετά τον θάνατό του. Η κ. Τσανακτσή, με απλά αλλά ζεστά λόγια, ευχαρίστησε τότε τους παλιούς συμπαίκτες του Στάθη για την αγάπη τους προς αυτόν, και την επίσκεψη που έκαναν στο νοσοκομείο, όταν ήταν ασθενής. «Σας ευχαριστώ πολύ για τη χαρά που δώσατε στο σύζυγό μου όσο ζούσε», γράφει το σημείωμα της κ. Τσανακτσή και συνεχίζει: «Να ξέρετε ότι ο Στάθης σας αγαπούσε όλους. Τον άκουσα πολλές φορές να λέει: “Μπορεί να έπαιξα στον Ολυμπιακό, αλλά η ομάδα που θυμάμαι με συγκίνηση και θεωρούσα οικογένειά μου είναι ο Απόλλων”».
Σε άλλες δύο κορνιζαρισμένες ενδεκάδες είδαμε γκολκίπερ τον Στάθη Τσανακτσή, με την επιβλητική παρουσία του. Το 1955 μεταγράφηκε στην «Ελαφρά Ταξιαρχία» από τον Ατρόμητο Ιωαννίνων. Συμπαίκτες του τότε ήταν οι Χρήστος Δαράκης, Γιώργος Καμάρας, Νικόλαος Κορωνάρχης, Μιχαήλ Μιχαλάκος, Σάββας Παπάζογλου, Χρήστος Νικολαίδης, Δημήτρης Πούλης, Χαράλαμπος Ταουξής, Αντώνης Δερμάτης, Σεραφείμ Σανιόγλου, Κώστας Σαχίνης, Λάμπης Σεραφείδης, Γιάννης Χολέβας και ο Χρήστος Χιώτης, που ήταν Βαλκανιονίκης στα 5.000 μέτρα. Ο Τσανακτσής, το 1957 κλήθηκε στην Εθνική Ελλάδος, παίκτης ακόμη του Απόλλωνα, και το 1959 μεταγράφηκε στον Ολυμπιακό που γρήγορα έγινε βασικός, αντικαθιστώντας τον Σάββα Θεοδωρίδη. Έκλεισε την καριέρα του στον Παναιγιάλειο.
Θα πούμε για μια ακόμη φορά συγχαρητήρια στον Απόλλωνα που ξέρει να τιμά την ιστορία του. Φεύγοντας από τη Ριζούπολη, η σύγκριση με το τι συμβαίνει στα Γιάννινα ήταν αναπόφευκτη. Από τη μια μεριά ο ΠΑΣ έχει αποκοπεί εντελώς από την ιστορία του και λειτουργεί καθαρά ως επιχείρηση και από την άλλη κανένας φορέας δε σκέφτηκε να βοηθήσει το κομμάτι της ιστορίας του γιαννιώτικου αθλητισμού. Για τον ΠΑΣ δε θα γράψουμε τίποτα άλλο. Έτσι έμαθε να λειτουργεί τα τελευταία χρόνια και δεν αλλάζει. Όμως κάποιοι ξεχνούν ότι όποιος ξεχνά το παρελθόν και την ιστορία δεν έχει και μέλλον. Το πρόβλημα είναι γενικότερο, καθώς δεν υπάρχει ένας χώρος στην πόλη, που να θυμίζει την ιστορία του γιαννιώτικου αθλητισμού. Και η έκθεση φωτογραφίας που είχε γίνει στο ΠΕΑΚΙ από παλιούς βετεράνους παίκτες, καταστράφηκε μετά τον θάνατο του Κώστα Κόκκα. Μιλάμε για Αβέρωφ, Ατρόμητο, Ολυμπιακό, για τα τουρνουά Πάσχα και Χριστογέννων που γινόταν με μεγάλη επιτυχία στα Γιάννινα και δεν υπάρχει ούτε μια φανέλα ή ένα λάβαρο αυτών των ομάδων για να μείνει κάτι και στις νεώτερες γενιές. Δυστυχώς, στον τομέα αυτό μείναμε πολύ πίσω. Ευτυχώς επί προεδρίας στην ΕΠΣΗΠ του Βασίλη Μάντζιου, το ενωσιακό γήπεδο ονομάστηκε «Σταύρος Τσανακτσής». Είναι ένα μικρό αντίβαρο στο μεγάλο κενό που υπάρχει.
