Κάθε φορά που τον συναντούσα τελευταία, είτε ήταν στη Λιμνοπούλα, όπως πέρσι που βρέθηκε εκεί οικογενειακώς, είτε στον δρόμο, όπως μερικές μέρες πριν, μια ήταν η επωδός του, με την οποία έκφραζε πάντα τη μεγάλη του έγνοια για μας: «Πώς πάει η εφημερίδα; Τα βγάζετε πέρα»; Κι άρχιζε τις νουθεσίες. Έχω πρόσφατη την εικόνα του αγκαζέ με την αγαπημένη Λίλα τη γυναίκα του, στην αρχή της οδού Χαριλάου Τρικούπη. Σαν να τα έφερε έτσι η μοίρα να με αποχαιρετήσει, αλλά και να πάρει τα δέοντα από μας για τον φίλο του τον Λευτέρη. Το είχε για καμάρι του ότι ήταν φίλοι από νέοι και δεν παρέλειπε πάντα να αναφέρει με χιούμορ το γεγονός πως η συγκυρία τα έφερε έτσι, ώστε να περάσει την πρώτη νύχτα του γάμου του με τον φίλο του στο χωριό του την Πρωτόπαπα. Και πάντα γελούσε αναφερόμενος στα γεγονότα. Κουβαλούσε στο μυαλό του και τα πειστήρια από μια φωτογραφία της εποχής. Γαμπρός, νύφη, κουμπάρος και ελάχιστοι καλεσμένοι.
Ο Χρήστος Τσέτσης παίρνει τη βάρκα του σήμερα και με αυτή διασχίζει το ποτάμι. Πολύτιμο το πνευματικό φορτίο αυτού του αγύριστου ταξιδιού. Γεμάτος από εμπειρίες ζωής, φορτωμένος τις αποσκευές του στην κυρτωμένη πλάτη του, φεύγει αφήνοντας μεγάλη κληρονομιά στα παιδιά του. Στον τόπο αφήνει παρακαταθήκη τα συγγράμματά του να τα έχουν ως φώτα πορείας οι νεότεροι.
Δανείζομαι τον τίτλο από το έργο «Καγκεμούσα», ή «Ο ίσκιος του πολεμιστή», του Ιάπωνα Ακίρα Κουρασάβα, και μόνο για τον λόγο ότι ο ίδιος πολλές φορές τον ανέφερε. Κρατώ ένα μικρό εγχειρίδιο, δώρο του ίδιου με σοφές γιαπωνέζικες συμβουλές. Περιττό να πω ότι εδώ στον Ηπειρωτικό Αγώνα συχνά ανατρέχουμε στα βιβλία του συγγραφέα Τσέτση, για να βρούμε πληροφορίες για τους σπουδαίους ανθρώπους, που έγραψαν ιστορία στον τόπο. Είναι όλοι τους μέσα στις σελίδες του. Κι ο ίσκιος του γραφιά πολεμιστή, θα εξακολουθεί να μας συμβουλεύει.
