Η καταγγελία προέρχεται από αναγνώστρια, η οποία ήταν μία από τις δύο γυναίκες που σε προβολή ταινίας με σκηνές βίας (15+) βρέθηκαν μέσα σε μια αίθουσα με όλους κι όλους έξι θεατές, εκ των οποίων οι δύο ήταν παιδιά (μπορεί ούτε καν 15 χρονών). Τα τελευταία πετούσανε ποπκόρν (μόνο στις γυναίκες), φώναζαν, χασκογελούσαν και έκαναν θόρυβο επίτηδες. Οι δύο άλλοι ενήλικες, φίλοι προφανώς, που βρίσκονταν στην αίθουσα δεν αντέδρασαν ποτέ και καθόλου· η μητέρα εμφανίστηκε λίγο πριν το τέλος της τρίωρης ταινίας, τα επέπληξε εξασθενημένα· ο υπεύθυνος έκανε ό,τι μπορούσε και επιτρεπόταν, καθώς δεν προβλέπεται να πετάξει έξω τα παιδιά όπως θα έκανε με ενήλικους⋅ και στο τέλος η αναγνώστρια νιώθει πως την εγκατέλειψαν.
Δεν πρόκειται για λεπτομέρεια. Είναι θέμα ασφάλειας, σεβασμού -και ενός υποδόριου είδους βίας ενδεχομένως: οι δύο γυναίκες έγιναν αντικείμενο άβολης, προσβλητικής συμπεριφοράς, ενώ άλλοι την ανέχτηκαν. Δεν επιτρέπεται να κανονικοποιούμε τέτοιες σκηνές ως «παιδική ανεμελιά». Τις πληρώνουμε με πολλούς τρόπους αργότερα.
Τι πρέπει να γίνει; Μερικά πρακτικά βήματα -χωρίς φλυαρίες:
- Καθαρή πολιτική εισόδου: ταινίες με ηλικιακή ένδειξη 15+ να απαιτούν επίδειξη ταυτότητας για τους φαινομενικά ανήλικους. Αν υπάρχει αμφιβολία, ο γονέας/συνοδός να συνοδεύει τα παιδιά στην αίθουσα ή να μην εισέρχονται.
- Ενημέρωση και σήμανση: εμφανής ενημέρωση στην είσοδο και στα ταμεία ότι τις αίθουσες πρέπει να σεβαστούν οι θεατές· και ότι η μη επιτήρηση ανηλίκων θα ενεργοποιεί συγκεκριμένα μέτρα.
- Πρωτόκολλο προσωπικού: εκπαίδευση για άμεση, διακριτική παρέμβαση· δικαίωμα στην άμεση απομάκρυνση ή στην κλήση συνοδού όταν οι μικροί δημιουργούν πρόβλημα. Αν ο γονιός δεν ανταποκριθεί, να υπάρχει σαφής διαδικασία: μεταφορά σε άλλο χώρο, επιστροφή εισιτηρίου, ειδοποίηση ασφάλειας.
- Υπευθυνότητα του χώρου: αν ένας θεσμός (όπως πάει να γίνει –και καλώς να γίνει- το Lake Center) προβάλλεται ως χώρος ψυχαγωγίας ευρείας εμβέλειας, πρέπει να μεριμνά ώστε η προβολή να σέβεται όλους τους θεατές -όχι μόνο ως εμπόρευμα, αλλά ως χώρο κοινής ευπρέπειας.
- Κουλτούρα μη ανοχής: οι ενήλικες που παρευρίσκονται έχουν επίσης ευθύνη. Το να παρακολουθεί κάποιος παθητικά, ενώ τρίτοι ταλαιπωρούν άλλους δεν είναι «ούτε ωραίο ούτε φυσιολογικό». Τα λένε αυτά σε μικρά παιδιά στο σχολείο, όταν τους μιλούν οι δάσκαλοί τους για εκφοβισμό· πρέπει να τα επαναλάβουμε και στους ενήλικες (άντρες);
Το ζήτημα δεν είναι να εγκαλέσουμε τους γονείς -μερικές φορές υπάρχουν δικαιολογημένες εξηγήσεις. Το ζητούμενο είναι να μην αφήνουμε το σινεμά να γίνεται χώρος όπου παιδιά κινούνται χωρίς πλαίσιο και κάποιοι άλλοι πληρώνουν το τίμημα. Οι χώροι πολιτισμού χρειάζονται κανόνες, γιατί αυτοί προστατεύουν την κοινή εμπειρία.
Ας μην περιμένουμε άλλο ένα παράπονο για να κινηθούμε. Οι υπεύθυνοι των αιθουσών και οι πολίτες οφείλουν να φροντίσουν ώστε η έξοδος στο σινεμά να μην καταλήγει σε παραβατική, προσβλητική εμπειρία για κανέναν. Γιατί όταν λείπει το πλαίσιο, χάνεται και ο σεβασμός.
