Η βιβλιοθήκη του Οράτιου του Davide Cali
Όταν τα βιβλία κυκλοφορούν με τρεις ρόδες
«Η βιβλιοθήκη του Οράτιου» μου ξύπνησε για μια δόση αισιοδοξίας, κάτι που θα κάνει τη μέρα να μοιάζει πιο φωτεινή. Με μια απλή ματιά στο εξώφυλλο, μυρίζεις καλοκαίρι, χρώμα, χαρά. Ο συγγραφέας Davide Cali και ο εικονογράφος Sébastien Pelon, με τις Εκδόσεις Ίκαρος να φροντίζουν κάθε λεπτομέρεια, με πήραν μαζί τους σε ένα ταξίδι όπου τα βιβλία αποκτούν φτερά.
Κάποιες φορές, ένα τρίκυκλο μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, αρκεί να το οδηγήσει η αγάπη για τις ιστορίες.
Ο Οράτιος, παλιός δάσκαλος, φτιάχνει με τα ίδια του τα χέρια μια ιδιαίτερη βιβλιοθήκη πάνω σε ένα παλιό φορτηγάκι. «Η βιβλιοθήκη του Οράτιου» δεν είναι απλώς μια κινητή συλλογή βιβλίων. Είναι μια γέφυρα ανάμεσα στους ανθρώπους, μια φλόγα που περνάει από γειτονιά σε γειτονιά. Ξεκινά με απλά πράγματα: μεράκι, εργαλεία, λίγα ράφια και πολλή όρεξη. Έπειτα, οι πόρτες της γειτονιάς ανοίγουν, οι ιστορίες βρίσκουν καινούργιους φίλους και σιγά-σιγά η πρώτη τρίκυκλη βιβλιοθήκη του πλανήτη γίνεται γεγονός.
Όλα ξεκινούν από μια μικρή τρέλα, που καταλήγει να ενώνει ανθρώπους και όνειρα.
Κάθε Παρασκευή «Η βιβλιοθήκη του Οράτιου» παίρνει τα δρομάκια της Σικελίας, περνάει από χωριό σε χωριό, ανεβαίνει ανηφόρες, ξεπερνάει εμπόδια. Η εικονογράφηση γεμίζει το βλέμμα με ήλιο και θάλασσα, τα παιδιά περιμένουν να επιστρέψουν τα βιβλία που δανείστηκαν και να ανακαλύψουν νέα. Κάθε σταθμός μια γιορτή, κάθε αναγνώστης μια νέα αρχή. Εκείνο το μικρό καμπανάκι, ο ήχος της «μέλισσας» όπως τη λένε, γίνεται σύνθημα χαράς. ΒζζζζΖΖΖ…
Σε κάθε στάση, οι λέξεις αποκτούν φωνή και η χαρά μοιράζεται απλόχερα.
Στις σελίδες του βιβλίου, «Η βιβλιοθήκη του Οράτιου» δεν μένει ποτέ ακίνητη. Ακόμα κι όταν χάνει το χειρόφρενο ή παθαίνει ζημιές, ποτέ δεν το βάζει κάτω. Με συγκινεί η απλότητα της ιστορίας, η αίσθηση πως κάτι μικρό μπορεί να γίνει το επίκεντρο της ζωής μιας ολόκληρης κοινότητας. Είναι τόσο δυνατή η ιδέα, που φτάνει να νιώσεις πως, μερικές φορές, δεν χρειάζεται να αλλάξεις τον κόσμο· αρκεί να τον μοιραστείς.
Η ευτυχία, τελικά, είναι να μπορείς να χαρίσεις ένα βιβλίο και ένα χαμόγελο, την ίδια μέρα.
Σε κάθε χωριό, ο Οράτιος δίνει και παίρνει. Ανταλλάσσει βιβλία, ιστορίες, ευχές, καμιά φορά κι ένα χαμόγελο στον ήλιο ή μια κουβέντα κάτω από μια μεγάλη ελιά. Το τρίκυκλό του γεμίζει με παιδικές ζωγραφιές, με μικρά δώρα, με ευγνωμοσύνη. Και κάθε φορά που επιστρέφει στη θάλασσα και κάθεται στο καφενείο με ένα καφέ, καταλαβαίνω πως «Η βιβλιοθήκη του Οράτιου» είναι ένας ύμνος στη γενναιοδωρία και στη χαρά της προσφοράς.
Ακόμη κι αν φύγεις από μια πόλη, πάντα κάτι μένει πίσω, όταν έχεις μοιραστεί τη γνώση. Κάθε βιβλίο είναι ένα ταξίδι, όπως η ζωή!
Το βιβλίο είναι γεμάτο δυνατές εικόνες: ένα γέλιο σε ένα καφενείο, μια ηλικιωμένη που περιμένει το δικό της βιβλίο, ένα παιδί που ανυπομονεί να ακούσει μια ιστορία. Ο Οράτιος δεν φεύγει ποτέ με άδεια χέρια, γιατί κάθε ταξίδι του αφήνει πίσω του μια μικρή φλόγα που σιγοκαίει. Οι τελευταίες σελίδες της «Βιβλιοθήκης του Οράτιου» με γέμισαν νοσταλγία και αισιοδοξία, σαν να άκουσα το καμπανάκι να χτυπάει στην άκρη του δικού μου δρόμου.
Η ευτυχία είναι απλή: να μοιράζεσαι αυτό που αγαπάς, χωρίς αντάλλαγμα.
Κλείνοντας, αν έψαχνες μια ιστορία που θα μιλήσει στην καρδιά και στα παιδιά, «Η βιβλιοθήκη του Οράτιου» αξίζει μια θέση στη βιβλιοθήκη σου -κι αν γίνεται, και σε ένα μικρό φορτηγάκι που θα μοιράζει παραμύθια, όπου κι αν βρεθεί.
Ο Πρώτος Ιππότης
Μια σκοτεινή αρχή: Ο Batman με γάντια μωβ και μυαλό κοφτερό
Υπάρχουν νύχτες που αφήνω τον καναπέ και βουτώ μεμιάς σε κόσμους σκοτεινούς, γεμάτους βροχή και μυστήριο, κυρίως όταν θέλω να νιώσω ξανά εκείνη την αθωότητα που κουβαλούσε ο πρώτος Batman. Αυτό ένιωσα κρατώντας το πρώτο τεύχος μιας νέας σειράς που βάζει τον θρύλο στις ρίζες του, εκεί που κάθε υπόσχεση ή μυστήριο μοιάζει αξεδιάλυτο. Χωρίς υπερβολές, αλλά με αυθεντική νοσταλγία, με έπιασα να αναζητώ τη μυρωδιά του παλιού, το χάος του ’30, τις σκιές που μπερδεύουν τον νου και τα βήματα. Αυτήν ακριβώς την ατμόσφαιρα μου χάρισε ο Jurgens.
Το «Bat-Man: Ο Πρώτος Ιππότης», του συγγραφέα Dan Jurgens, σε εικονογράφηση του Mike Perkins και χρώματα του Spicer, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Anubis, σε μετάφραση Χρήστου Τσέλιου. Η ιστορία αυτή ανήκει στον κόσμο της DC Comics, στο ειδικό Black Label που φέρνει πιο ώριμες, σκοτεινές αφηγήσεις.
Βρισκόμαστε στο 1939, όταν ο κόσμος τρέμει την επερχόμενη καταιγίδα του Β’ Παγκοσμίου και το Γκόθαμ βουλιάζει στον φόβο και το έγκλημα. Ο Μπατ-Μαν, τότε, φορά ακόμα τα διάσημα μωβ γάντια του και δοκιμάζει τα όριά του απέναντι σε ένα κύμα άγριων δολοφονιών.
Ανοίγοντας τις πρώτες σελίδες του «Bat-Man: Ο Πρώτος Ιππότης», συναντάς μια ιστορία που ξέρει να ανασαίνει στο δικό της σκοτάδι, με την πένα του Dan Jurgens να σκαλίζει τις πληγές του Γκόθαμ λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος. Ο κόσμος μοιάζει έτοιμος να καταρρεύσει ξανά, τα γεγονότα της Μεγάλης Ύφεσης κρέμονται σαν σκιά πάνω απ’ τα κεφάλια όλων. Και στο κέντρο, ο Batman. Ούτε πανίσχυρος, ούτε «άγιος» αλλά ένας νέος άντρας, με χαραγμένες τις αμφιβολίες στα χέρια, που βουτά στα βάθη της πόλης, στα ίδια της τα σπλάχνα. Οι πρώτες σελίδες φτιάχνουν ατμόσφαιρα, φέρνουν αίμα. Δεν ξέρω αν το κατάλαβες, αλλά ο ήχος της βροχής και του παλιού τζαζ μπαίνει σαν soundtrack -διάλεξε ένα κομμάτι και διάβαζε παράλληλα, θα με θυμηθείς.
Στην ουσία της υπόθεσης, το «Bat-Man: Ο Πρώτος Ιππότης», καταφέρνει να στήσει όχι μόνο ατμόσφαιρα, αλλά και μυστήριο. Μπαίνουμε στο spaghetti house με τον Gordon, πιάνουμε τον φόβο στα μάτια του, ακούμε τις κουβέντες για τον χαμό του Councilman Hodges, μυρίζουμε το αίμα που στάζει ακόμη φρέσκο πάνω στο ξύλο. Ο Batman, όπως παλιά, δεν έχει υπερδυνάμεις. Έχει, όμως, πείσμα, σκληράδα, και το κυριότερο – παραμένει ντετέκτιβ. Δεν μας βομβαρδίζει με gadgets, μα παλεύει με τα χέρια, το μυαλό, το θάρρος. Εδώ γυρνάει στη ρίζα της ιστορίας του: λιγοστοί σύμμαχοι, ελάχιστα μέσα κι ο ίδιος πάντα στα όρια του ανθρώπινου και του θρύλου.
Έχει και τις αδυναμίες του το βιβλίο. Ο ρυθμός μερικές φορές τρέχει, σαν να βιάζεται να χωρέσει πολλά μέσα σε λίγες σελίδες -βρέθηκα να ψάχνω λίγο ακόμη, να θέλω μια ανάσα πριν το επόμενο μυστήριο ή την επόμενη αποκάλυψη. Ο διάλογος σε σημεία βαραίνει, ιδιαίτερα όταν ο Batman μιλά με τον ραβίνο -οι ιδέες για το κακό, για τον φόβο, για τη βία, επαναλαμβάνονται σαν να χρειάζεται να εμπεδωθούν ξανά και ξανά. Από την άλλη, όμως, έχει αξία αυτή η επιμονή: δείχνει ένα Gotham που δεν τρομάζει μόνο με εγκληματίες, αλλά και με το φάντασμα του φασισμού και όσα σέρνει μαζί του. Κάπως έτσι, η πόλη γίνεται αληθινή, οι άνθρωποι γύρω από τον Batman αποκτούν φωνή.
Όσο προχωράς στις σελίδες του «Bat-Man: Ο Πρώτος Ιππότης», νιώθεις ότι διαβάζεις κάτι που τιμά το παρελθόν του χαρακτήρα, χωρίς να μένει παγιδευμένο σ’ αυτό. Εδώ δεν θα δεις όλα τα γνωστά πρόσωπα -ο Dan Jurgens διαλέγει να κρατήσει μόνο ό,τι χρειάζεται. Ο Gordon, η Julie Madison, τα Monster Men εμφανίζονται αλλιώτικοι, κάπως γνώριμοι μα και φρέσκοι. Η ιστορία πατά γερά στις πρώτες χρονιές του Batman, ανακατεύοντας τις κάρτες, και δεν φοβάται να αφήσει απ’ έξω τους «συνήθεις υπόπτους». Έχει κάτι το παλιό, μα φτιαγμένο από την αρχή.
Προσωπικά, έπιασα τον εαυτό μου να γυρίζει τις σελίδες με την ίδια λαχτάρα που είχα παιδί, όταν πρωτοείδα τον Batman να μπαίνει σ’ ένα σκοτεινό σοκάκι. Το «Bat-Man: Ο Πρώτος Ιππότης», είναι μια ανάσα φρέσκου αέρα ανάμεσα στα πολλά Batbooks, μα κυρίως είναι μια γέφυρα ανάμεσα στο χθες και το σήμερα -χωρίς να ντύνεται στα ψεύτικα, χωρίς να καταφεύγει σε φτηνό εντυπωσιασμό. Περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο τεύχος. Για όσους θέλουν να θυμηθούν, αλλά και για όσους θέλουν να γνωρίσουν τον πραγματικό, παλιό Batman: αυτό το ταξίδι αξίζει.
Η σπίθα της Rebecca Yarros
Όταν μια σπίθα είναι αρκετή για να ξαναγεννηθείς από τις στάχτες σου
Με φόντο μια πόλη του Κολοράντο που ακόμη μετρά τις στάχτες της, η Rebecca Yarros ανοίγει τη νέα σειρά Legacy με τη νουβέλα «Η σπίθα» (εκδ. Μίνωας, μτφρ. Νοέλα Ελιασά) – μια ιστορία όπου ο πόνος του πένθους συναντά τη δύναμη της δεύτερης ευκαιρίας, και ο έρωτας αναζωπυρώνεται ακριβώς εκεί όπου όλα ξεκίνησαν από τις φλόγες.
Από την πρώτη σελίδα ένιωσα τη μυρωδιά του καμένου ξύλου να αιωρείται γύρω μου: η Έμερσον και ο Σεμπάστιαν μεγάλωσαν κάτω από τη σκιά πυροσβεστικών κρανών που κρεμάστηκαν για πάντα· οι πατέρες τους έπεσαν στη μεγάλη πυρκαγιά του Λέγκασι και οι ίδιοι κουβαλούν ακόμη το χρέος εκείνης της μέρας. Όταν ο Μπας ξαναπατάει στον τόπο του εγκλήματος έξι χρόνια αργότερα, η πόλη μοιάζει να κρατά την ανάσα της -κι εγώ μαζί της- περιμένοντας να δει αν η παλιά ομάδα θα αναστηθεί ή αν τα χαλάσματα θα μείνουν όπως είναι.
Η χημεία τους θυμίζει σπίθα σε ξερό πεύκο: κάθε ματιά, κάθε μέσα αστείο της παιδικής τους ηλικίας λειτουργεί σαν πυροκροτητής. Η Yarros χειρίζεται τον πόνο της απώλειας χωρίς μελοδραματισμούς· προτιμά να δείξει πώς δύο νέοι αγωνίζονται να βρουν ξανά ρυθμό, να ξανά ορίσουν τη φιλία, το πάθος και -πρώτα απ’ όλα- τον εαυτό τους. Γύρω τους, μια κοινότητα γεμάτη ρωγμές: μητέρες που δεν ξέχασαν ποτέ, φίλοι που άλλαξαν πλευρά, νέοι εθελοντές που πρέπει να αποδείξουν πως η στολή δεν είναι φόρος τιμής αλλά ευθύνη.
Αυτό που μου έμεινε είναι ο τρόπος με τον οποίο το βιβλίο δένει τον ατομικό πόνο με τη συλλογική επούλωση. Η «σπίθα» αφορά πολύ περισσότερο από ένα ακόμη second-chance romance· μιλά για τον τρόπο που οι άνθρωποι κοιτούν τα ερείπια -κυριολεκτικά και μεταφορικά- και αποφασίζουν αν αξίζει να χτίσουν πάνω τους. Καμία απώλεια δεν ανήκει μόνο σε δύο πρόσωπα. Ακόμη και μέσα στις στάχτες, ένα μικρό spark είναι αρκετό για να ξεκινήσει ξανά η ζωή.
