Η ζωή είναι σαν παραμύθι. Γεννήθηκε στη Γερμανία, μεγάλωσε σε χωριό των Ιωαννίνων, δεν του άρεσε για κάποιους δικούς του λόγους να παίζει μπάσκετ στα Γιάννινα και μόλις τελείωσε το Λύκειο στα Γιάννινα, μπήκε στο δίλημμα: Ή μένει στην πόλη και κόβει το μπάσκετ ή φεύγει για να συνεχίσει την καριέρα του στα παρκέ με την πορτοκαλί θεά. Με ένα δισάκι στον ώμο, προς τα τέλη της δεκαετίας του ’90, φεύγει από τα Γιάννινα για την Αμερική. Χωρίς πρόσκληση, χωρίς γνωριμίες, χωρίς ξένη γλώσσα. Όπως λέει ο ίδιος, οδηγός του το ένστικτο και η μεγάλη αγάπη του για το μπάσκετ. Τα κατάφερε καλά. Κατέκτησε τίτλο στο κολεγιακό πρωτάθλημα Αμερικής και είναι ο πρώτος Έλληνας που έχει δαχτυλίδι. Το πρωτάθλημα αυτό, γνωστό ως NCAA είναι το πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης της Αμερικής ανάμεσα στα πανεπιστήμια της χώρας. Συνήθως οι παίκτες των πανεπιστημίων τροφοδοτούν τα ρόστερ των ομάδων του NBA μετά το πέρας ενός έως τεσσάρων χρόνων παίζοντας για το πανεπιστήμιο τους. Οι ομάδες χωρίζονται σε 32 περιφέρειες όπου ο αριθμός των ομάδων διαφέρει. Τον Μάρτιο διεξάγονται τα play-off του πρωταθλήματος με τη συμμετοχή 64 ομάδων. Ο Νίκος Ντούγιας με την δίψα να παίξει γρήγορα επαγγελματικό μπάσκετ, μετά από 2,5 χρόνια έφυγε από την Αμερική για Ρωσία και σε άλλες χώρες. Τώρα που μιλά στον “Η.Α” δείχνει να το μετανιώνει. Αν έμενε, μπορεί να έπαιζε και στο NBA. Από τη Ρωσία πήγε στην Τουρκία, ως ο πρώτος Έλληνας μπασκετμπολίστας που με την ομάδα της Σμύρνης Γκιόζντεμπε αγωνίστηκε στο επαγγελματικό πρωτάθλημα της γειτονικής χώρας. Η περιπέτεια είχε και συνέχεια, αφού αγωνίστηκε σε ομάδες της Ισπανίας, Γερμανίας και Ιρλανδίας. Σταμάτησε το μπάσκετ στα 28 του χρόνια, λόγω τραυματισμού. Επέστρεψε στα Γιάννινα, όπου δημιούργησε ένα δικό του Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών (ΚΔΑΠ), γνωστό ως «στέκι του γίγαντα», ίδρυσε την ακαδημία μπάσκετ «Ntougias Basketball Academy», τον σύλλογο Θρύλος Ιωαννίνων. Πρόσφατα εξέδωσε και το βιβλίο με τίτλο «Η ομορφιά της ψυχής ενός γίγαντα» που είναι ένα παραμύθι, αλλά περνά σημαντικά μηνύματα στα παιδιά, όπως για την αγάπη, την διαφορετικότητα, την προσπάθεια, την αναγνώριση των λαθών. Ήταν πιτσιρικάς όταν ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και τα άλλα παιδιά στο ΣΕΦ κατέκτησαν το πρωτάθλημα Ευρώπης. Θαύμαζε τον Φάνη Χριστοδούλου, αλλά θεωρεί ότι ο Νίκος Γκάλης ήταν αυτός που άλλαξε τον μπασκετικό χάρτη στην Ελλάδα. «Όσοι ασχολούμαστε με το μπάσκετ, τρώμε ακόμη ψωμί από τον Γκάλη” λέει χαρακτηριστικά.
Νίκο να το πάρουμε από την αρχή, να ξετυλίξουμε μαζί το κουβάρι της καριέρας σου. Που γεννήθηκες;
Γεννήθηκα στην Κολονία της Γερμανίας, όπου δούλευαν ως μετανάστες οι γονείς μου. Ο πατέρας μου είναι από τα Γιάννινα, η καταγωγή της μητέρας μου από τη Θεσπρωτία. Εκεί γεννήθηκα και στη συνέχεια μεγάλωσα στα Γιάννινα, στο χωριό Λαψίστα.
Στην Αμερική πότε πήγες;
Μόλις τελείωσα το Λύκειο πήγα στην Αμερική. Δεν μπορούσα να μείνω άλλο στα Γιάννινα. Αν δεν έφευγα στο εξωτερικό, θα έκοβα το μπάσκετ.
Δηλαδή, τι έγινε;
Δεν θέλω να πω περισσότερα. Επειδή αγαπούσα το μπάσκετ και δεν ήθελα να το κόψω αποφάσισα να φύγω στο εξωτερικό. Εδώ, δεν είχα καμία τύχη. Υπήρχαν κάποια θέματα, δεν σε άφηναν εύκολα να φύγεις. Να το σταματήσω εδώ.
Εντάξει, σεβαστή η επιθυμία σου. Σε τι ηλικία ξεκίνησες το μπάσκετ;
Στα 13 μου χρόνια άρχισα να παίζω. Λόγω ύψους ήταν το άθλημα που ταίριαζε σε μένα περισσότερο. Ήμουν σε κάποια ομάδα των Ιωαννίνων, δεν έχει σημασία ποια, και στη συνέχεια έφυγα για Αμερική.
Μου το λες έτσι απλά, σαν να πήγες στην γειτονική…Άρτα για καφέ. Για Αμερική μιλάμε και για ένα παιδί μόλις 18 ετών που πήρε τη βαλίτσα και έφυγε από το σπίτι. Είναι εύκολο να φύγεις έτσι τόσο μακριά;
Δεν υπήρξε καμία πρόταση, εγώ το αποφάσισα μόνος μου και πήγα με την προοπτική να βρω κάπου να πιαστώ. Δεν ήξερα ούτε τη γλώσσα. Όταν θέλεις κάτι τόσο πολύ, κάνεις τα πάντα για να το πετύχεις. Έμαθα σε ένα εξάμηνο γλώσσα, όχι μόνο για να συνεννοούμαι, αλλά να κάνω και τις σπουδές μου. Ήταν μια τρέλα, καταλαβαίνω την απορία σου. Όμως είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Είχα κάνει και παιχνίδια στις μικρές εθνικές του μπάσκετ και πίστευα ότι μπορώ να σταθώ και σε υψηλά επίπεδα. Πολλοί πίστευαν ότι θα γυρίσω σε μια εβδομάδα, αλλά έμεινα δυόμιση χρόνια, μέχρι που έφυγα με μεταγραφή στη Ρωσία. Πριν πάω Αμερική, ελάχιστες φορές έκανα ταξίδια στο εξωτερικό, μόνο για αγώνες με την εθνική εφήβων. Όταν νιώθεις ότι είσαι με την πλάτη στον τοίχο, δεν υπολογίζεις τίποτα, τραβάς μπροστά και όπου πάει. Εγώ λειτουργούσα με το ένστικτο. Κάποια πράγματα βγήκαν, κάποια άλλα όχι. Έτσι είναι και η ζωή.
Πρωταθλητής σε κολεγιακό πρωτάθλημα
Σε ποια περιοχή της Αμερικής ήσουν;
Στο Ντάλας. Προσπάθησα, βοήθησε η τύχη και εγγράφηκα σε ένα κολλέγιο να κάνω σπουδές. Και πήραμε το κολεγιακό πρωτάθλημα Αμερικής που είναι υψηλοτάτου επιπέδου. Αυτό ήταν πολύ μεγάλη επιτυχία. Εκεί έμαθα να ζω με κανόνες. Τα κολλέγια και τα πανεπιστήμια στην Αμερική, είναι πιο αυστηρά και από τον στρατό.
Υπήρχαν άλλοι Έλληνες στην Αμερική που να έπαιζαν μπάσκετ;
Αν ήταν άλλα δύο παιδιά. Τότε δεν πήγαινες εύκολα εκεί. Τώρα βγάζεις βίζα έτσι για πλάκα.
Πως έγινε η μεταγραφή στη Ρωσία;
Πήγα στην Ούραλ Γκρέιτ της Ρωσίας και στη συνέχεια στην Γκιόζντεπε της Τουρκίας, στη Σμύρνη. Πρέπει να πω ότι ήταν λάθος που έφυγα από την Αμερική. Έπρεπε να καθίσω και άλλο. Είχα προοπτικές να παίξω στο NBA. Ήταν λάθος που έφυγα. Από την άλλη πλευρά, δεν πρέπει να γυρίζει ο άνθρωπος πίσω και να λέει τι έκανε και τι δεν έκανε. Δεν είχα κάποιον δίπλα μου να μη συμβουλεύσει και επειδή ήθελα να παίξω επαγγελματικό μπάσκετ πήγα στη Ρωσία αρχικά και στη συνέχεια Τουρκία, Ισπανία και άλλες χώρες. Εντάξει δεν μετανιώνω για ότι έκανα. Στην Ούραλ Γκρέιτ της Ρωσίας είχα προπονητή τον Σεργκέι Μπέλοφ, έναν μύθο του μπάσκετ. Επίσης είχα σημαντικούς συμπαίκτες όπως οι Μιχαΐλοφ, Πανόφ, Αβλέεφ, Καράσεφ, Μπούι, Μπασμίνοφ και άλλοι. Ήταν ένα δεύτερο καλό σχολείο, μετά τα όσα έζησα στην Αμερική.
Διάβασα ότι είσαι ο πρώτος Έλληνας μπασκετμπολίστας που αγωνίστηκε σε επαγγελματική ομάδα μπάσκετ της Τουρκίας. Είναι έτσι;
Έτσι είναι, αλλά για μένα αυτό δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Τα πράγματα στην αρχή ήταν ονειρικά. Μετά άρχισαν τα οικονομικά προβλήματα. Είχαν υψηλά συμβόλαια, δεν έκαναν καλό προγραμματισμό, με συνέπεια να έχουμε προβλήματα. Στη συνέχεια πήγα Ισπανία, Γερμανία, πάλι Ισπανία, Ιρλανδία, ξαναγύρισα στην Ισπανία, όπου σταμάτησα το μπάσκετ λόγω τραυματισμού.
Όλο αυτό το διάστημα που έπαιξες επαγγελματικό μπάσκετ σε Αμερική και σε άλλες χώρες, δεν είχες πρόταση από κάποια ελληνική ομάδα;
Στην αρχή δεν μπορούσα να γυρίσω Ελλάδα, αλλά μετά που μπορούσα, δεν το επιδίωξα να παίξω σε ελληνική ομάδα. Εγώ ήμουν ικανοποιημένος από την καριέρα που έκανα. Μόνο στην Τουρκία είχαμε θέματα. Στις άλλες χώρες πέρασα πολύ καλά. Δεν ξέρω πως ήταν τα πράγματα στις ελληνικές ομάδες, αλλά εγώ αφού ήμουν χαρούμενος και ικανοποιημένος για αυτό που έκανα, δεν είχα λόγο να αλλάξω ρότα.
Πρότυπο ο Χριστοδούλου, αξία ο Γκάλης
Πιτσιρικάς θα έζησες τη μπασκετική ανάσταση της Ελλάδας, όταν κατέκτησε το πρωτάθλημα Ευρώπης το 1988. Εσύ ποιον παίκτη είχες ως πρότυπο;
Τον Φάνη Χριστοδούλου. Είχε όλο το πακέτο, αγωνιστικό και ηθικό.
Περίμενα να μου πεις για τον Γκάλη.
Άσε τον Γκάλη, δεν χρειάζεται να πω εγώ ποιος είναι.
Συμφωνείς με αυτό που λένε ότι ο Γκάλης άλλαξε επίπεδα στο μπάσκετ της Ελλάδας;
Το πιστεύω κατά 100%. Αυτός άλλαξε τον μπασκετικό χάρτη της χώρας μας. Όλοι απ’ αυτόν τρώμε ακόμα ψωμί. Όποιος ασχολείται με το μπάσκετ, λόγω Γκάλη τρώει ψωμί.
Τον γνώρισες; Και αυτός στην Αμερική ήταν.
Τον γνώρισα στις κατασκηνώσεις που έχει στην Χαλκιδική. Είπαμε πολλά πράγματα και για τα χρόνια της Αμερικής.
Στην Αμερική τι έλεγαν για τον Γκάλη, τον θυμόταν;
Όταν πήγα εγώ στο Ντάλας, ο Γκάλης είχε φύγει πολλά χρόνια πριν. Τον θυμόταν περισσότεροι οι Έλληνες που ζουν στην Αμερική. Οι Αμερικανοί καθηγητές, παραδεχόταν τους Έλληνες για το μαθηματικό μυαλό τους και όχι για το μπάσκετ.
Κλείνουμε το κεφάλαιο εξωτερικό και πάμε στα δικά μας. Με τι ασχολείσαι στα Γιάννινα;
Έκανα την ακαδημία του μπάσκετ που πάει πολύ καλά και ένα Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης παιδιών. Έχω τελειώσει το Αμερικανικό Πανεπιστήμιο ESC και έχω πτυχίο Μάνατζμεντ Πληροφορικής. Έστησα την ακαδημία το 2008 στα Γιάννινα με αμερικάνικους κανόνες. Τότε στο κολλέγιο, μας έβαζαν και προπονούσαμε παιδιά των ακαδημιών. Έτσι απέκτησα και εμπειρίες προπονητικής. Μου άρεσε να δουλεύω με παιδιά, είχα επικοινωνία μαζί τους, άρεσε και σε αυτά η προπόνηση. Έτσι με το που ήρθα στα Γιάννινα έκανα την ακαδημία. Κάνουμε καμπ και φέρνουμε γνωστά ονόματα για να μιλήσουν στα παιδιά για το μπάσκετ. Το μυστικό της όλης ιστορίας είναι να κάνεις ένα παιδί να χαίρεται αυτό που κάνει, να χαίρεται την προπόνηση, να παίζει και όχι να το κάνει από υποχρέωση.
Είχες δημιουργήσει και την ομάδα μπάσκετ Θρύλος Ιωαννίνων. Είχε καμία σχέση με τον Ολυμπιακό;
Όχι δεν έχουμε σχέση με τον Ολυμπιακό, αν και πολλοί αυτό υπέθεσαν, καθώς η ομάδα έχει ερυθρόλευκα χρώματα.
Τι λέει για το γιαννιώτικο μπάσκετ
Μίλησέ μας και για το γιαννιώτικο μπάσκετ. Έχεις εμπειρίες, μπορείς να μας πει κάποια πράγματα.
Μια τόσο μεγάλη πόλη, μπορεί να κρατήσει και ομάδα στην Α1 Κατηγορία. Όμως δεν έγινε ποτέ αυτό. Τελευταία βελτιώθηκαν και οι αθλητικές εγκαταστάσεις. Οι άνθρωποι στο ΠΕΑΚΙ αλλά και στο Νέο Κλειστό Γυμναστήριο έκαναν φοβερή δουλειά. Βοήθησε και ο Περιφερειάρχης. Σιγά σιγά δημιουργούνται οι υποδομές. Το θέμα είναι πως θα φτάσει μια γιαννιώτικη ομάδα στην Α1 κατηγορία. Και τώρα είναι πιο εύκολο να γίνει αυτό, απ’ ότι πριν από 10 με 15 χρόνια, γιατί έπεσε το επίπεδο του μπάσκετ. Βλέπετε ότι Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός παλεύουν για να μείνουν, ενώ παλιότερα ξεκινούσαν έχοντας ως δεδομένο ότι θα είναι στο φάιναλ φορ.
Γίνεται μια κουβέντα να γίνει συνένωση των ομάδων με την προοπτική να δημιουργηθεί μια ισχυρή ομάδα.
Με ποιο σκεπτικό μπορεί να γίνει αυτό; Άντε και συγχωνεύτηκαν οι ομάδες, τι θα αλλάξει; Έχουμε τους παίκτες που μπορούν να ανεβάσουν την ομάδα στην Α1 κατηγορία; Και παλιότερα οι ομάδες που έφτασαν στην Α2 ή στη Β’ Εθνική είχαν παίκτες από τα Γιάννινα; Οι περισσότεροι ήταν μεταγραφές.
Πάμε και στην συγγραφή του βιβλίου με τίτλο «Η ομορφιά της ψυχής ενός γίγαντα». Από τι πήρες αφορμή να το γράψεις;
Το έγραψα για τα παιδιά, με τα οποία ασχολήθηκα πολλά χρόνια. Ασχολήθηκα με την ανάπτυξη των παιδιών, είτε είναι αθλητική, είτε ψυχαγωγική. Το βιβλίο μιλά για τη διαφορετικότητα, την αγάπη και άλλα θέματα. Το βιβλίο πάει καλά με τις πωλήσεις, ενώ έχω και πολλά μηνύματα. Δέχθηκα καλές κριτικές. Δεν είμαι συγγραφέας. Προέκυψε αυτό το βιβλίο, όπως και πολλά πράγματα στη ζωή μου, που δεν τα είχα ονειρευτεί αλλά τα αγάπησα. Σπούδασα όχι για να μάθω γράμματα αλλά για να παίξω μπάσκετ στο κολλέγιο. Αυτό το παραμύθι του βιβλίου προέκυψε αβίαστα και εντελώς ξαφνικά στην περίοδο της καραντίνας. Θέλω να περάσω το μήνυμα στα παιδιά, ότι αν προσπαθήσουμε για κάτι που αγαπάμε, μπορούμε να πετύχουμε πράγματα που ούτε καν είχαμε φανταστεί. Ίσως υπάρξει και δεύτερο βιβλίο, θα το δούμε στο μέλλον.
Να κλείσουμε με αυτό;
Εντάξει, δεν έχω κάτι άλλο να πω. Να ευχηθώ υγεία και αγάπη σε όλους.
