Όταν μας μιλάνε για τον «Στρατηγό», τον «Φόντακα», τον «Μεγαλέξανδρο», τον «Νουρέγιεφ», τον «μουστάκια», ο νους μας πάει στον Δομάζο, στον Σιδέρη, στον Κούδα, στον Χατζηπαναγή, στον Αναστόπουλο. Είναι κάποια παρωνύμια που είναι πανελληνίως γνωστά και χαρακτηρίζουν κάποιους σπουδαίους ποδοσφαιριστές. Όμως και στην επαρχία και σε μικρότερες ομάδες υπάρχουν χαρακτηρισμοί παικτών λόγω καταγωγής, επαγγέλματος, στυλ παιχνιδιού και άλλων χαρακτηριστικών. Και στις μικρότερες κατηγορίες ή στο ερασιτεχνικό πολλοί παίκτες έχουν ως παρωνύμια ονόματα μεγάλων παικτών από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Και όταν παίζουν ομάδες χωριών μπορεί κάποιος να δει στα γήπεδα τους…Κρόιφ, Μαραντόνα, Δομάζο, Δεληκάρη, Κούδα, Παπαϊωάννου όπως τους φωνάζουν από την εξέδρα οι φίλαθλοι. Πιο παλιά που υπήρχαν οι αλάνες τα παιδιά χωρίζονταν σε ομάδες ανάλογα με ποια μεγάλη ομάδα ήταν ο καθένας. Έπαιρναν και από ένα όνομα μεγάλου παίκτη που τους έμεινε σαν παρατσούκλι στη συνέχεια, ακόμα και εκτός γηπέδων.
Παρωνύμια δεν έχουν μόνον οι ποδοσφαιριστές, αλλά και οι προπονητές, οι παράγοντες και οι ομάδες. Όταν κάποιος μιλήσει για τον «Άγιαξ της Ηπείρου» εννοεί τον ΠΑΣ Γιάννινα, για τον Θρύλο τον Ολυμπιακό, για τη «βασίλισσα του Βορρά» τη Βέροια, για τη «βασίλισσα του κάμπου» τη Λάρισα. Επίσης….«Γουλανδρήδες», «Βαρδινογιάννηδες» και «Νταϊφάδες» υπάρχουν και στις μικρές ερασιτεχνικές ομάδες. Ξέρουμε προέδρους ερασιτεχνικών ομάδων που ανάλογα με ποια μεγάλη ομάδα υποστήριζαν έπαιρναν ως παρωνύμιο το όνομα του ηγέτη της. Αν κάποιος ήταν Ολυμπιακός τον αποκαλούσαν «Γουλανδρή» ή «Νταϊφά», ανάλογα με το ποιος ήταν στην ηγεσία. Αν ήταν Παναθηναϊκός τον έλεγαν «Βαρδινογιάννη», αν ήταν ΑΕΚ «Μπάρλο» και πάει λέγοντας.
Κάναμε προσπάθεια να συγκεντρώσουμε και παρατσούκλια παικτών, προπονητών και παραγόντων από τα Γιάννινα και την Ήπειρο, βγαλμένα κατά κανόνα από τα γήπεδα, χωρίς να μειώνουν ή να ειρωνεύονται την προσωπικότητα αυτών. Μιλήσαμε με παλιούς παίκτες, παράγοντες, δημοσιογράφους και όλοι είχαν κάτι να πουν και να θυμηθούν. Έτσι, μέσα από αυτές τις διηγήσεις και ενθυμήσεις, θα μάθουμε και θα γνωρίσουμε τους «Λόκο», «Τσίτσε», «Πολάκο», «Κουμπίλια», «Σαλάνα», «Νταγιάν», «Αστραχάν», «Μπέμπη», «Μουράτη», «Νταλίκα», «Ναύτη», «Μουστάκα» και άλλους.
Πριν φτάσουμε στους ποδοσφαιριστές, να μείνουμε στο πώς πήρε ο ΠΑΣ Γιάννινα τον χαρακτηρισμό «Άγιαξ της Ηπείρου». Όσο και αν ψάξαμε σε αρχεία εφημερίδων, όσους και αν ρωτήσαμε που είχαν κάποιον ρόλο εκείνη την εποχή, δεν βγάλαμε κάποια άκρη, για να καταδειχθεί συγκεκριμένο πρόσωπο ή δημοσίευμα που να έδωσε για πρώτη φορά αυτόν τον χαρακτηρισμό «Άγιαξ της Ηπείρου» στην τοπική ομάδα. Η μοναδική επίσημη καταγραφή είναι ο ύμνος του Αλέκου Κιτσάκη που κυκλοφόρησε σε ένα δισκάκι 45 στροφών, αρχές Μαΐου του 1973. Όμως η γραμμοφώνιση στο στούντιο της εταιρίας ΜΙΝΩΣ έγινε νωρίτερα, τον Οκτώβριο του 1972. Ο ύμνος είχε τίτλο «ΠΑΣ ΓΙΑΝΝΙΝΑ Ο ΑΓΙΑΞ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ» και αυτός ο τίτλος είναι αποτυπωμένος στον δίσκο που έκανε τεράστια επιτυχία. Αν ο αείμνηστος Αλέκος Κιτσάκης έκανε την εγγραφή του ύμνου στα στούντιο τον Οκτώβριο, σημαίνει ότι οι στίχοι και η μουσική έγιναν νωρίτερα. Άρα μέσα στο καλοκαίρι του 1972 άρχισαν να λένε «Άγιαξ» τον ΠΑΣ, καθώς με τους έξι Αργεντινούς (Παστερνάκη, Γκλασμάνη, Κοντογιωργάκη, Μοντέζ, Αλβαρέζ, Λίσα) έπαιζε καταπληκτικό ποδόσφαιρο, όπως ο «Αίας» της Ολλανδίας που είχε συναρπάσει όλο τον κόσμο. Πριν από το 1971 αποκλείεται να έλεγαν έτσι τον ΠΑΣ, καθώς ήταν άγνωστος στην Ελλάδα και ο Άγιαξ. Άρχισε να γίνεται γνωστός από το 1971 και μετά από τον τελικό στο «Γουέμπλεϊ» με τον Παναθηναϊκό. Κάπου στα 1971 με 1972 είχε γίνει μια προσπάθεια να βγει ο πρώτος ύμνος σε στίχους του τότε αθλητικογράφου Νίκου Κακαϊδή και σύνθεση του Τάκη Μουσαφίρη. Δεν αναφέρθηκε στους στίχους πουθενά ο χαρακτηρισμός «Άγιαξ της Ηπείρου». Συνεπώς, μετά το 1972, που γιγαντώθηκε και ο ΠΑΣ με τους παίκτες από την Αργεντινή, του προσδόθηκε αυτός ο χαρακτηρισμός που έμεινε για πάντα. Καθιερώθηκε στην κοινή γνώμη από τον ύμνο του Αλέκου Κιτσάκη. Ίσως και από τους στίχους του ύμνου να βαπτίστηκε έτσι ο ΠΑΣ Γιάννινα.
Ο παλιός σύνδεσμος φιλάθλων «Blue Vayeros» πήρε την ονομασία από την παλιά γιαννιώτικη αργκό, όπου ο τρελαμένος λεγόταν «βαγερμένος». Και επειδή οι οργανωμένοι οπαδοί ήταν τρελαμένοι με την ομάδα τους, ήταν δηλαδή μεταφορικά «βαγερμένοι», ονόμασαν έτσι και τον σύνδεσμο που έκανε την παρουσία του στη δεκαετία του ’90 προσφέροντας τεράστιες βοήθειες στον ΠΑΣ. Παράλληλα, ο σύνδεσμος αυτός κυκλοφόρησε το 2008 και ένα αξιόλογο λεύκωμα για την Ιστορία της ομάδας, το μοναδικό στο είδος. Μετά την αλλαγή του αθλητικού νόμου οι «Blue Vayeros» αναγνωρίστηκαν επίσημα ως λέσχη φιλάθλων, αλλά από ένα σημείο και μετά ατόνησε η λειτουργία του.
Ο «Πιάκος» και ο «Μουράτης των Ιωαννίνων»
Όσον αφορά τα παρατσούκλια των ποδοσφαιριστών, στην προ ΠΑΣ Γιάννινα εποχή υπήρχε ο θρυλικός τερματοφύλακας Στάθης Τσανακτσής που μεταγράφηκε το 1955 από τον Ατρόμητο Ιωαννίνων στον Απόλλωνα Αθηνών και στη συνέχεια στον Ολυμπιακό. Ήταν ο πρώτος Ηπειρώτης, γέννημα-θρέμμα, που αγωνίστηκε στην Εθνική Ελλάδας, το 1956, χωρίς να είναι σε μεγάλη ομάδα. Όταν πήγε στον Ολυμπιακό το 1959, του κόλλησαν τον χαρακτηρισμό «Πιάκος». Ως παλιός Γιαννιώτης δεν άλλαξε συνήθειες και στην πρωτεύουσα, χρησιμοποιώντας στην καθομιλουμένη και παλιούς γλωσσικούς ιδιωματισμούς των Ιωαννίνων, λέγοντας στους συμπαίκτες του «αφήστε να πιάκω εγώ τη μπάλα». Έτσι τον έβγαλαν «Πιάκο». Συμπαίκτης του Τσανακατσή, στον Ατρόμητο Ιωαννίνων στη δεκαετία του ’50, ήταν και ο Βασίλης Λέντζος, γνωστός και ως «Μουράτης των Ιωαννίνων». Σε συνέντευξη που του κάναμε το 2015, λίγα χρόνια πριν φύγει από τη ζωή, μας διηγήθηκε αυτή την ιστορία, λέγοντας ότι επειδή έπαιζε στην ίδια θέση με τον θρυλικό «Μιζούρι», ήταν δυναμικός αμυντικός όπως εκείνος, τον αποκαλούσαν «Μουράτη». Επίσης, ο δαντελένιος επιθετικός του Ατρόμητου Αλέξης Ζώης ήταν γνωστός ως «Λέτσιος», ο τερματοφύλακας του Αβέρωφ Παπακώστας ως «Δώρης».
Όλοι οι Αργεντινοί είχαν παρατσούκλια
Από τον ΠΑΣ Γιάννινα πέρασαν εκατοντάδες ποδοσφαιριστές. Ορισμένοι ήταν γνωστοί και με τα παρατσούκλια τους. Περισσότερο οι παίκτες που ήρθαν από την Αργεντινή στο πρώτο εξάμηνο του 1972 και άλλαξαν ριζικά τα αγωνιστικά δεδομένα της τοπικής ομάδας. Ακόμα και σήμερα οι φίλαθλοι αποκαλούν τον Μοντέζ «Τσίτσε», τον Κοντογιωργάκη «Λόκο», τον Γκλασμάνη «Πολάκο» και τον Αλβαρέζ «Ινδιάνο». Ήταν χαρακτηρισμοί που έφεραν οι ίδιοι από τη Λατινική Αμερική. Στο προφίλ του στο facebook ο Χουάν Μοντέζ έχει στο όνομά του και το παρατσούκλι του. Άγνωστο τι συμβολίζει, προφανώς κάτι από τα παιδικά του χρόνια στην Αργεντινή. Ο Εδουάρδο Κοντογιωργάκης και την ακαδημία ποδοσφαίρου που είχε επί σειρά ετών στα Γιάννινα, κάνοντας σπουδαία δουλειά, την είχε ονομάσει «Loco club». Loco στα Ισπανικά σημαίνει τρελός, αλλά κάθε άλλο παρά τρελός είναι ο παλιός μεγάλος μπαλαδόρος του ΠΑΣ. Απλά ήταν πειραχτήρι, έκανε πλάκες… Σε ένα ματς του ΠΑΣ στο γήπεδο Νεμέας, το οποίο ήταν δίπλα σε μια αυλή του σχολείου, έβαλε γκολ και μετά…σκαρφάλωσε σε ένα δέντρο. Ο δημοφιλής «Λόκο» είναι πρώτος σε συμμετοχές και πρώτος σκόρερ στην Ιστορία του ΠΑΣ Γιάννινα. Τεράστιος ποδοσφαιριστής υπήρξε και ο Αλφρέδο Γκλάσμαν που έγινε μετά…Γκλασμάνης για να περάσει στην ΕΠΟ ως Έλληνας, καθώς τότε (1972) υπήρχε απαγορευτικό για αλλοδαπούς ποδοσφαιριστές στη Β’ Εθνική. Μας εξήγησε πως προέκυψε το παρατσούκλι «Πολάκο». Ήταν από μικρός ξανθός και πολύ ασπριδερός. Έλεγαν ότι μοιάζει με Πολωνό! Τον αποκαλούσαν «ξανθό Πολωνό». Πολωνός στα ισπανικά σημαίνει Polaco. Οπότε «Πολάκο» τον έλεγαν και στην Ελλάδα. Με την ευκαιρία να σημειώσουμε ότι χαφ σαν τον Γκλασμάνη δεν υπάρχει ούτε σήμερα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Γκλασμάνης και Κοντογιωργάκης έμειναν για πάντα στα Γιάννινα και απολαμβάνουν την εκτίμηση των φιλάθλων. Ο Όσκαρ Αλβαρέζ, λόγω καταγωγής αλλά και παραστήματος, με τα μεγάλα μαλλιά και το δικό του ξεχωριστό στυλ, ήταν ο αγαπημένος «Ινδιάνος» για τους φιλάθλους του ΠΑΣ. Έτσι τον έλεγαν και στον Παναθηναϊκό, με τη μεταγραφή του που έγινε το καλοκαίρι του 1976.
Ο «Μπέμπης» και ο «Τάγκουρας» του ΠΑΣ
Γνωστός ως «Μπέμπης» ήταν ο μεσοεπιθετικός Κώστας Οικονομίδης, που ξεκίνησε από τον Ατρόμητο Ιωαννίνων και συνέχισε μέχρι το 1974 στον ΠΑΣ. Σε συνέντευξη τον περασμένο Απρίλιο στο «ΦΩΣ» είχε πει: «Παίζαμε μπάλα πιτσιρικάδες στην περιοχή του Κουραμπά, εκεί που είναι σήμερα το ξενοδοχείο Grand Serai. Ο Γιώργος Γάκης, που έπαιζε στον Ολυμπιακό Ιωαννίνων, μας χώριζε στο δίτερμα σε Ολυμπιακούς και Παναθηναϊκούς. Εμένα με έβαλε με τους Ολυμπιακούς και μου είπε “εσύ θα είσαι ο Μπέμπης ”. Και έτσι με φώναζαν στα Γιάννινα, «Μπέμπη», από τον μεγάλο ποδοσφαιριστή Θανάση Μπέμπη του Ολυμπιακού, ο οποίος ήταν Ηπειρώτης, με καταγωγή από τους Φιλιάτες. Ακόμα και σήμερα οι παλιοί Γιαννιώτες έτσι με φωνάζουν».
Άλλη μια μεγάλη φυσιογνωμία στη θρυλική δεκαετία του ’70 ήταν ο Τάκης Γραμμενιάτης, γνωστός ως «Τάγκουρας». Πολύ μοντέρνο μπακ για εκείνη την εποχή. «Παίζαμε ένα ματς με τον ΟΦΗ στην Κρήτη, μας λέει, όπου ένας παίκτης του ΟΦΗ, νομίζω ο πατέρας του Νίκου Μαχλά, πάνω στη βιασύνη και την ένταση του αγώνα ακούστηκε να φωνάζει στους συμπαίκτες του “πιάστε τον Τάγκουρα”, αφού είχε ακούσει ότι με λένε Τάκη. Και από τότε άρχισαν να με φωνάζουν “Τάγκουρα”, παρατσούκλι που πέρασε και στον κόσμο».
Στην προ Αργεντινών εποχή, πολύς σπουδαίος φορ του ΠΑΣ ήταν ο Βασίλης Τσιούρης από τον Κατσικά, μεταγραφή από τη Θύελλα. Πολύ δυναμικός ποδοσφαιριστής με έφεση στο σκοράρισμα. Το παρατσούκλι του ήταν «τρακτέρ». Και αυτό, γιατί οδηγούσε τρακτέρ κάνοντας αγροτικές εργασίες, καθώς τότε οι ποδοσφαιριστές δεν έπαιρναν χρήματα και έπρεπε να δουλέψουν για να ζήσουν. Έπαιζαν περισσότερο για τον κόσμο, τη φανέλα και τη δική τους κοινωνική καταξίωση. Κάποια στιγμή ζήτησε οικονομική βοήθεια από τη διοίκηση του ΠΑΣ για να αγοράσει τρακτέρ. Το έμαθαν αυτό τα…πειραχτήρια της ομάδας και του κόλλησαν αυτό το παρατσούκλι.
Τον τερματοφύλακα Τσιώλη έλεγαν «Σακαφλιά» επειδή είχε καταγωγή από τα Τρίκαλα, τον αμυντικό Κακολύρη «Νησιώτη» (έτσι τον έγραφαν μερικές φορές και οι τοπικές εφημερίδες στη σύνθεση του ΠΑΣ) επειδή ήταν από το νησάκι της λίμνης των Ιωαννίνων.
Ο «Τσέλιγγας», ο «Νταλίκας» και το «Αμερικανάκι»
Στα νεότερα χρόνια, από τη δεκαετία του ’70 και μετά, γνωστός ως «Τσέλιγκας» ήταν ο Αλέκος Παπαγεωργίου, από τα καλύτερα παιδιά που πέρασαν από τον ΠΑΣ Γιάννινα. Ήταν μεταγραφή από τη Λαμία. «Νταλίκας» ήταν ο Γιώργος Κώνστας, που δυστυχώς έφυγε πέρυσι τον Δεκέμβριο από τη ζωή. Είχε μεταγραφεί στον ΠΑΣ στα τέλη της δεκαετίας του ’70 από τον Εθνικό Φιλιππιάδας, μαζί με τον Νίκο Λάππα. Για αρκετά χρόνια ήταν και αρχηγός στον «Άγιαξ της Ηπείρου». Ήταν δυναμικός αμυντικός και γι’ αυτό ο χαρακτηρισμός «νταλίκας».
Στη δεκαετία του ’80 αγωνίστηκε για δύο χρόνια και ο Ανδρέας Παπούλιας, που είναι ο μοναδικός Έλληνας ποδοσφαιριστής που φόρεσε τη φανέλα της Εθνικής Αμερικής. Στις ΗΠΑ γεννήθηκε, εκεί έπαιξε σε διάφορες ομάδες, με ένα διάλειμμα στην Ελλάδα σε ΠΑΣ Γιάννινα και Εθνικό Πειραιώς. Γι’ αυτό και στα Γιάννινα τον έλεγαν «αμερικανάκι». Έτσι περνούσε και στις παραθλητικές στήλες του τοπικού Τύπου.
Ο Βασίλης Παπαχρήστου επειδή είχε πάντα μούσι ήταν ο «μουσάτος», ο αμυντικός Γιάννης Ζώης λόγω σωματοδομής και δύναμης ήταν ο «Ράμπο», ο Ανδρέας Μπονόβας που ήταν ακούραστος ήταν το «μηχανάκι», ο Κώστας Γιαννάκης ήταν ο «Πένια», καθώς έμοιαζε με τον Αργεντινό επιθετικό του Ολυμπιακού, Ιγκνάσιο Ραμόν Πένια.
Από τον ΠΑΣ Γιάννινα πέρασαν για λίγο ο Νίκος Βαμβακούλας («Τιραμόλα») και ο Γιώργος Δώνης («τρένο»). Ο χαρακτηρισμός «τρένο» στον Δώνη του δόθηκε αργότερα στον Παναθηναϊκό για την εμφάνιση που έκανε σε έναν αγώνα με τον Άγιαξ το 1996. Τέλος, από τη σημερινή ομάδα του ΠΑΣ, ο νεαρός αριστερός αμυντικός Δημήτρης Ναούμης είναι γνωστός ως «Ζιζού». Ο ίδιος μπορεί να μην πρόλαβε στις μεγάλες του δόξες τον Ζινεντίν Ζιντάν, σε Μπορντό, Γιουβέντους, Ρεάλ και Εθνική Γαλλίας, αλλά κάποιος άλλος θα τον έβγαλε «Ζιζού».
Από τους προπονητές που κάθισαν στον πάγκο του ΠΑΣ, ο Κώστας Χούμης είχε το παρωνύμιο «Ρουμάνος» γιατί ήταν στη Ρουμανία και το 1965 επαναπατρίστηκε. Τον Αντώνη Γεωργιάδη έλεγαν «Ζαβούνα», γιατί, κατά μία εκδοχή από πηγές της Δράμας, είχε αριστερό (ζαβό) δυνατό σουτ όταν ήταν ποδοσφαιριστής της θρυλικής Δόξας. Τον Γιάτσεκ Γκμοχ έλεγαν και «σαγόνια», τον Γκέρντ Πρόκοπ «Γερμανό», τον Θανάση Δημητριάδη «Δάσκαλο», τον Νίκο Αναστόπουλο «μουστάκια».
Οι «Σαλάνα», «Κουμπίλια», «Αστραχάν», «Νταγιάν»
Πολλά τα παρατσούκλια και σε παίκτες που αγωνίστηκαν σε ερασιτεχνικές ομάδες των Ιωαννίνων. Τον αείμνηστο Κώστα Γκόγκο, γνωστό και ως Μαντζιάρα, αποκαλούσαν «Σαλάνα». «Εγώ τον πήρα από τον Τηλυκράτη Λευκάδας και τον έφερα στον Απόλλωνα Ιωαννίνων κατ’ εντολή του προέδρου Θανάση Τσούνη», μας είπε ο ιστορικός φροντιστής του ΠΑΣ, Μιχάλης Ντούσκος, συμπληρώνοντας: «Μπορούσε να παίξει και στον ΠΑΣ Γιάννινα. Ήταν αριστερός εξτρέμ, έκανε καταπληκτικές ντρίμπλες όπως ο Φερνάντο Σαλάνα της Μπενφίκα».
Σε ερασιτεχνικές ομάδες αγωνίστηκε και ο Βασίλης Γιάνναρης που έφυγε νωρίς από τη ζωή, γνωστός στην ποδοσφαιρική πιάτσα ως «Κουμπίλια». Ο Λουίς Κουμπίλια ήταν σημαντικός ποδοσφαιριστής της Πενιαρόλ και άλλων ομάδων της Λατινικής Αμερικής, εμπνέοντας τα παιδιά της αλάνας. «Κουμπίλια» λένε ακόμα και σήμερα στην Άρτα, τον επί σειρά ετών πρόεδρο της Μέλισσας, Γιάννη Καψάλα. Έτσι τον αποκαλούσαν όταν έπαιζε ποδόσφαιρο στα νιάτα του.
Στη μεγάλη ομάδα της Αναγέννησης Άρτας από τα σημαντικά ονόματα ήταν ο Κώστας Ευταξίας, γνωστός ως «Αστραχάν». Είχε καλπασμό αλόγου και όποιος του έδωσε αυτόν τον χαρακτηρισμό προφανώς εμπνεύστηκε από την ταινία «Σχολή για σοφερίνες» όπου ένα άλογο έτρεχε στον ιππόδρομο και ποντάριζε σε αυτό ο Θανάσης Βέγγος. Ο Ευταξίας έγραψε μεγάλη ιστορία στην Αναγέννηση. Προπονητής του ήταν ο Ανδρέας Παπαεμμανουήλ, ο θρυλικός «Κούνελος» των γηπέδων. Σε άλλες ομάδες της Άρτας, όπως μας είπε ο Κώστας Μπανιάς, τον Κώστα Κεφάλα του Αετού αποκαλούσαν «ναύτη», έναν ξάδελφό του με τον ίδιο ονοματεπώνυμο έλεγαν «μουστάκα», τον τερματοφύλακα Τόλια Κεφάλα τον έλεγαν «τανάλια». Σε άλλες ομάδες της περιοχής, ο Τάσος Ζέρβας είχε το παρατσούκλι «κανόνι», ο Βαγγέλης Μπακατσέλος του Παναμβρακικού «το πουλί», ο Βαγγέλης Μποτέτσιος του Σκουφά Κομποτίου «σφήκας».
Τέλος, στην περιοχή της Πρέβεζας, ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του παλιού άσου του ΠΑΣ Πρέβεζας στη δεκαετία του ’60, Ανδρέα Σπυράκου, που ακόμα και τώρα τον ξέρουν στην περιοχή ως «Νταγιάν». Μας περιέγραψε ο ίδιος πως του βγήκε αυτό το παρατσούκλι, από το όνομα του στρατηγού και μετέπειτα υπουργού Εξωτερικών του Ισραήλ Μοσέ Νταγιάν, που είχε στο αριστερό μάτι ένα μαύρο κάλυμμα εξαιτίας τραυματισμού στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, λέγοντας σχετικά: «Παίζαμε με τον ΠΑΣ Πρέβεζα ένα σκληρό παιχνίδι τη σεζόν 1967-68, στην Κέρκυρα. Τρώω μια κλοτσιά στο κεφάλι και μου σκίστηκε το φρύδι. Τότε δεν μπορούσαν να μου κάνουν αμέσως ράμματα στο γήπεδο, όπως κάνουν τώρα οι γιατροί για να σταματά το αίμα, και μου έβαλαν μια γάζα που κάλυψε όλο το μάτι. Όταν ανεβήκαμε στο λεωφορείο για να γυρίσουμε στην Πρέβεζα, μου λέει ο οδηγός: “ρε, πώς έγινες έτσι, με δεμένο το μάτι είσαι όπως ο Νταγιάν”. Και από τότε έμεινα….Νταγιάν».
