Για άλλη μια φορά η Εταιρεία Ηπειρωτικών Μελετών, με την καλλιτεχνική επιμέλεια της Γεωργίας Αναστάση, το Σάββατο το απόγευμα πρόσφερε στο κοινό της μια εξαιρετική μουσική εκδήλωση. Και δεν είναι σχήμα λόγου, είναι η καθαρή αλήθεια, όπως εκφράστηκε από όλους τους παρευρεθέντες. Μυσταγωγία τη χαρακτήρισαν τη μουσική συναυλία, την οποία απόλαυσαν από τη χορωδία δωματίου Sollartisimo του Σύγχρονου Ωδείου Λάρισας. Την καλλιτεχνική διεύθυνση της χορωδίας, που καλύπτει ένα ευρύ φάσμα χορωδιακής μουσικής από την αναγεννησιακή ως και τη σύγχρονη μουσική, έχει ένας σπουδαίος μουσικός με πολλές περγαμηνές, ο βιολονίστας, μαέστρος χορωδίας και ορχήστρας Νίκος Ευθυμιάδης. Όμως και οι χορωδοί είναι όλοι επαγγελματίες μουσικοί, αλλά και άτομα με χορωδιακή εμπειρία. Γι’ αυτό και το αποτέλεσμα αυτό το βράδυ ήταν εκπληκτικό. Σαν να βρισκόταν σε έναν χώρο δωματίου, το κοινό όμορφα, ήσυχα «κοινώνησε των μυστηρίων» μιας πρωτόγνωρης χορωδιακής μουσικής, που όμοιά της δεν βιώνει συχνά. Οι επεξηγήσεις του μαέστρου, για τα κομμάτια που παρουσιάστηκαν, ήταν μοναδικές. Κι αυτές γίνονταν σιγανά, τραγουδιστά ξεκινώντας από το ευλογημένο κρασί, έως την πρωτοπαιγμένη μουσική του δικού μας κομματιού «Τα πήραμε τα Γιάννενα» η ενορχήστρωση της οποίας έγινε το 1980. Κι από μας προσωπικά, ας δεχθούν όλοι τους το δικό μας χρυσό μετάλλιο.
Το δώρο της αγάπης
Βρεθήκαμε στην εκκλησία της Περιβλέπτου την Κυριακή για το μνημόσυνο του αγαπημένου φίλου του Θόδωρου Νιτσιάκου. Περιττό να επαναλάβουμε τον βουβό θρήνο των δικών του προσώπων για τον ξαφνικό χαμό του, αλλά και των δεκάδων συνεργατών του, εκφρασμένου με μια σπάνια μορφή αγάπης.
Αυτός ο κόσμος όλος δεν βρέθηκε εκεί από απλή υποχρέωση, αλλά από απέραντη αγάπη για τον εργοδότη του, που σφράγισε έναν χώρο κι έφερε νέα ήθη στην πεπατημένη του. Αυτό το πρωινό μας έκανε να σκεφτούμε πολλά για την αγάπη, παίρνοντας αφορμή από εξαιρετικά στιγμιότυπα, που βιώσαμε.
Δεν υπάρχει πιο ευλαβική στιγμή από εκείνη στην κυριακάτικη λειτουργία της αγαπημένης εκκλησίας, όταν βλέπουμε μπροστά μας τη μορφή του πατέρα Ευφραίμ με υψωμένα τα χέρια προς τον ύψιστο (μας παραπέμπει το παρουσιαστικό του πάντα σε βιβλικά πρόσωπα) «…«άνω σχώμεν τας καρδίας ημών». Μια εικόνα που τη σχετίζουμε και πάλι με τον ίδιον τον ιερωμένο στο ευχέλαιο της Μεγάλης Τετάρτης, όταν ψάλλει το εδάφιο περί αγάπης στην Α’ Επιστολή του Απόστολου Παύλου προς Κορινθίους. «Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον…». Το δώρο της αγάπης έχει τόσο μεγάλη αξία, που ξεπερνά κάθε αρετή.
Η ζωή έχει γυρίσματα
Οι δρόμοι όλοι μαζί ούρλιαζαν το αδιάβατο.
Έφυγα. Στις χούφτες μου ανάμεσα
σαν να κρατούσα ενός πουλιού την τελευταία ανάσα
προστάτευα την τελευταία χειραψία.
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
Οι αποχαιρετισμοί των τελευταίων εβδομάδων δικών μας ανθρώπων μας προκάλεσαν ανείπωτη θλίψη. Στις σκέψεις μας, στους προβληματισμούς που εμπεριέχουν ως και απολογισμούς της προσωπικής ζωής, έρχεται να προστεθεί ένα μήνυμα από εκείνα που πάντα επιλεκτικά μας στέλνει δική μας, καρδιακή φίλη. Στους ανθρώπους του 20ου αιώνα αναφέρεται το άρθρο και σε ορισμένα χαρακτηριστικά, που τους διαφοροποιούν από τους μεταγενέστερους. Αναφορά γίνεται στην Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, που τη θαύμαζα και διάβαζα τα ποιήματά της. Για έναν άνθρωπο ποιητή και συγγραφέα γίνεται λόγος επίσης σπουδαίο, τον εκδότη Σάμη Γαβριηλίδη, που έφυγε από τη ζωή πριν λίγες μέρες και που άφησε έντονο το στίγμα του στα γράμματα. Ο ίδιος επέκρινε την ευκολία, την ταχύτητα της τεχνολογίας και τη συχνότητα με την οποία παρουσιάζονται βιβλία και συγγραφείς σήμερα, χωρίς να αξίζουν. Θεωρούσε δε το κινητό τηλέφωνο ως θανάσιμο εχθρό της ανάγνωσης. Γιος της Καρολίνας Γαβριηλίδου – Ναχμούλη, που έφερνε τον αριθμό 40392 στο χέρι της ως επιζήσασα των Άουσβιτς, Νταχάου, Μπέργκεν Μπέλσεν και των εαμικών καταβολών του πατέρα του Γαβριήλ (Μπίλλη), δεν θα μπορούσε να είχε διαφορετική πορεία ο σπουδαίος ποιητής.
Εικόνες της Κυριακής
Κι ενώ η κεντρική πλατεία πλημμύρισε από δρομείς, που έπαιρναν μέρος στον Μπιζάνιο δρόμο την Κυριακή το πρωί, οι δρόμοι όλοι είχαν κλείσει στα σημεία από τα οποία περνούσαν οι αθλητές. Γέμισε χρώματα ο χώρος της αφετηρίας κατά τις 9 το πρωί, ενώ πρέπει να δώσουμε τα εύσημα στους άνδρες της τροχαίας, που ρύθμιζαν άριστα την κυκλοφορία καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα. Υπήρξαν βέβαια και τα παρατράγουδα από κάποιους βιαστικούς οδηγούς, που ήθελαν να φτάσουν πρώτοι ως συνήθως στον προορισμό τους, ίσως σε μια καφετέρια. Σημειώθηκαν και μερικά μικρά πεισόδια μπροστά στα μάτια μας στο ύψος της Ακαδημία, στη λεωφόρο Δωδώνης με οδηγούς να βρίζουν. Λίγο αργότερα οι τελευταίοι δρομείς περνούσαν μπροστά από τα πoλυκαταστήματα στη λεωφόρο Ιωαννίνων-Αθηνών και ήταν κυρίως ηλικιωμένοι, που κινούνταν ασθμαίνοντες. Άξιοι που τόλμησαν να λάβουν μέρος στον Μπιζάνιο Δρόμο. Στον παραλίμνιο την ηλιόλουστη αυτή Κυριακή γύρω στη μία το μεσημέρι, όλος ο γύρος πλημμύρισε περιπατητές. Και οι καφετέριες επίσης όλες γεμάτες. Κι έμοιαζε αυτό το πλήθος… σαν να βγήκαν τα σαλιγκάρια από το καβούκι τους.
