Μουσική Παιδαγωγός είναι το επάγγελμά της. Ένα επάγγελμα που το επέλεξε για να μπορεί να το κάνει με ευχαρίστηση, και να ζει από αυτό. Επάγγελμα που κάνει χαρούμενους και τους μαθητές της. Γιατί δεν είναι μόνο η μουσική που τους διδάσκει, είναι και οι στίχοι, είναι και τα παραμύθια, είναι και το θέατρο, στη θεωρία και στην πράξη.
Και στίχους γράφει και μουσική και παραμύθια και διηγήματα και θέατρο. Και είναι δυο από θεατρικά της μονόπρακτα έργα, τα «Δύο μπλε ένα ροζ» και «Το Γράμμα» που αυτές τις μέρες παίζονται στην πόλη μας στη θεατρική σκηνή «Actina» σε σκηνοθεσία της Αθηνάς Τσικνιά. Και είναι και οι συγκλονιστικές ερμηνείες της Στέλλας Κατσαρού και της Γιολάντας Καπέρδα που κάνουν το κείμενο ακόμη πιο συγκλονιστικό!
Και η Χάρις Μέγα, με χαρά, δέχτηκε να απαντήσει στις ερωτήσεις μας για τα θεατρικά της έργα και για τη δική της την πορεία μέσα στην Τέχνη.
Ήθελα να διδάξω μουσική
Μπορείτε να μας μιλήσετε για τις σπουδές σας; Και γιατί επιλέξατε αυτό τον επάγγελμα;
Σπούδασα Μουσική Παιδαγωγική και Εθνομουσικολογία στη Μουσική Παιδαγωγική Ακαδημία της Φιλιππούπολης. Επίσης δημιουργική γραφή στο Παιδαγωγικό της Φλώρινας, από όπου εξελίχτηκα αρκετά και πήρα πολλά από τους αξιόλογους καθηγητές της σχολής, αλλά και από τους συγγραφείς που δίδασκαν εκεί: Τη Σώτη Τριανταφύλλου, τον Τίτο Πατρίκιο, και τον Θανάση Βαλτινό.
Και γιατί επιλέξατε την Ακαδημία της Φιλιππούπολης για τις σπουδές σας;
Εγώ ήθελα να γίνω δασκάλα μουσικής για να διδάσκω, και τότε η Μουσική Παιδαγωγική Ακαδημία της Φιλιππούπολης ήταν σε πολύ καλό επίπεδο.
Και έγινε η επιθυμία σας πραγματικότητα;
Ναι. Διδάσκω μουσική στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, ρυθμό, διάφορα όργανα. Αλλά και με το θέατρο ασχολούμαι.
Τι γράφετε;
Γράφω στίχους, παραμύθια, διηγήματα, θεατρικά κείμενα, και μουσική.
… για να βάζω μελωδίες στα στιχάκια μου!
Από πότε αρχίσατε να γράφετε;
Από πολύ μικρή. Ήταν ένας τρόπος να εκφράζομαι και να ερμηνεύω τον κόσμο. Και γι’ αυτό έμαθα μουσική, για να βάζω μελωδίες στα στιχάκια μου. Πριν ακόμη μάθω να γράφω, έλεγα τα στιχάκια στη μαμά μου κι εκείνη μού τα έγραφε. Η μαμά μου με βοήθησε πάρα πολύ, εκείνη διέκρινε την κλίση μου και με πήγε στο ωδείο, απο εννιά χρονών, με δάσκαλο τον Χρήστο Τασούλη.
Από το Δημοτικό ακόμη έγραφα μικρά θεατρικά κείμενα, φανταστικές ιστορίες, και με μια ομάδα φίλων τις κάναμε θεατρικές παραστάσεις και τις παίζαμε σε αυλές και σε ταράτσες και με… εισιτήριο καραμέλες και μικροπράγματα. Γυμνάσιο – Λύκειο δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα, η εφηβεία ίσως δεν το επέτρεψε, μόνο κάποια τραγουδάκια στην κιθάρα. Το πρώτο μου τραγούδι που ακούγεται είναι στον καιρό του Πανεπιστημίου, εκεί είχα κάνει κάποιες ηχογραφήσεις.
Στίχους συνεχίζω να γράφω, καθώς και μουσική. Η μουσική για τα θεατρικά μου που παίζονται τώρα είναι δική μου, όπως και στα τρία παιδικά θεατρικά που ανέβηκαν στο Καμπέρειο. Μιας και μιλάμε για μουσική, έχω συνεργαστεί με το θέατρο «Χυτήριο» στην Αθήνα και με το Δημοτικό Θέατρο Ιωαννίνων.
«Η Ασημένια Ζώνη» στη λίστα του καλύτερου παιδικού βιβλίου
Εκδόσατε ένα παραμύθι…
Ναι το παραμύθι μου «Η Ασημένια Ζώνη» εκδόθηκε από τον Πολιτιστικό Όμιλο Πειραιώς, και βρέθηκε στη βραχεία λίστα του καλύτερου παιδικού βιβλίου γνώσεων για το 2020. Γράφω και ταινίες μικρού μήκους. Έστειλα μία σε κάποιον σκηνοθέτη με τον τίτλο «Τα μαύρα σφραγίσματα» με πρωταγωνιστές δύο άντρες. Περιμένω απάντηση.
Παίξατε όμως και σε παιδικά έργα σας, θα θέλατε να είστε και ηθοποιός;
Ναι, έπαιξα, σαν ερασιτέχνης μόνο. Την ήθελα πολύ την υποκριτική! Δοκίμασα στο Εθνικό Θέατρο, αλλά δεν μου ήταν πολύ εύκολο να… εκτεθώ προς τα έξω.
Μήπως ήταν ο ίδιος λόγος για τον οποίον κρατούσατε τα θεατρικά σας τόσα χρόνια στο συρτάρι;
Μάλλον ναι, ίσως δεν είχα το θάρρος, την αυτοπεποίθηση…
Μνήμες, μνήμες αλλά και φαντασία, βγαίνουν από το υποσυνείδητο
Να μας πείτε για τα δυο θεατρικά σας έργα που παίζονται αυτές τις μέρες στην πόλη μας; Πώς τα σκεφτήκατε; Είναι η πλούσια φαντασία σας; Είναι κάποιες εμπειρίες; Ακούσματα; Είναι αλήθειες; Πώς βγήκαν από μέσα σας; Είναι τόσο συγκλονιστικά!
Σε όλα τα κείμενά μου -και πιο πολύ στα παιδικά- φαίνονται ξεκάθαρα οι επιρροές από το χωριό του μπαμπά μου, εκεί στα Τζουμέρκα, από τις διηγήσεις και τα παραμύθια της μητέρας του, της γιαγιάς μου. Μνήμες, μνήμες αλλά και η φαντασία. Όλα αυτά έμπαιναν στο υποσυνείδητο του μικρού παιδιού και τώρα βγαίνουν. Τα Τζουμέρκα, τα κακοτράχαλα αυτά βουνά, και όλο το τοπίο, μου δημιουργούσαν ένα δέος! Είναι πολύ εμφανές αυτό στα παραμύθια μου κυρίως, που είναι όλα λαϊκότροπα, αλλά και στο «Το Γράμμα». Εμπειρίες, όχι δεν είναι. Ίσως και κάποια γεγονότα για γυναίκες που κακοποιούνταν και υπέφεραν, όπως άκουγα τότε, να με επηρέασαν. Όλα όμως είναι μυθοπλασία.
Πότε γράψατε αυτά τα κείμενα; Επηρεαστήκατε από τις αποκαλύψεις της εποχής μας, την έμφυλη βία και λοιπά;
Σαφώς και δεν επηρεάστηκα. Έτυχε να βγούνε τώρα προς τα έξω τα κείμενά μου. Εξάλλου εγώ δεν είμαι ειδικός για να μιλήσω για την έμφυλη βία. Το «Το Γράμμα» γράφτηκε πριν δέκα χρόνια. Το «Δύο μπλε ένα ροζ» πριν εφτά χρόνια. Και το «Ακόνιτο» πριν πέντε χρόνια. Παρέλειψα να σας πω ότι αυτά τα έργα μου είναι μια τριλογία, το τελευταίο θα παιχτεί αργότερα. Ήθελα αυτά μου τα έργα να είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, και νομίζω ότι είναι.
Πώς σας βγήκε το «Δύο μπλε ένα ροζ»; Σαν να είστε ψυχίατρος…
Σίγουρα δεν είμαι! Ειλικρινά, δεν ξέρω. Δεν θυμάμαι καθόλου. Ήταν πολύ βασανιστικό όταν το έγραφα. Υπέφερα πάρα πολύ, να το λήξω, κυρίως τη σκηνή του βιασμού. Προσπαθούσα να είναι όσο πιο στρογγυλεμένο γίνεται. Να μην είναι περιγραφικό, αλλά να υπονοείται.
Και νομίζω ότι το καταφέρατε. Όμως τα έργα σας είναι «βαριά», ο θεατής φεύγει με ένα σφίξιμο στο στομάχι…
Έτσι πράγματι είναι τα έργα μου. Δεν έχω γράψει ακόμη κωμωδία, δεν με έλκει. Μου αρέσει όμως το χιούμορ.
Υπάρχει κάθαρση στα έργα σας;
Όχι, τι κάθαρση να υπάρχει!
Αν ήσασταν η σκηνοθέτης των έργων σας;
Εγώ στο μυαλό μου τα έχω σκηνοθετήσει από τότε που τα έγραφα. Αλλά ο κάθε σκηνοθέτης έχει τη δική του άποψη. Θεωρώ ότι είναι πολύ επιτυχημένος ο τρόπος που η Αθηνά Τσικνιά επέλεξε να τα σκηνοθετήσει. Η δε επιλογή των ηθοποιών ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί για τα κείμενα μου!
