Μην κοιτάξεις πίσω – Ελευθερία Μεταξά
Η αλήθεια κρύβεται, το παρελθόν γυρίζει, οι σκιές απλώνονται. Το «Μην κοιτάξεις πίσω» της Ελευθερίας Μεταξά ανοίγει δρόμο χωρίς επιστροφή. Η Φαίδρα ζει, δουλεύει, ξεχνά. Ένα βράδυ, ένας άντρας εμφανίζεται, μιλά, προειδοποιεί. Οι λέξεις του σπάνε τη σιωπή, ξυπνούν μνήμες, οδηγούν στην αναζήτηση. Επανακυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μίνωας.
Από την πρώτη σελίδα, ένιωσα πως ήμουν μπλεγμένη σε κάτι σκοτεινό και έντονο. Η Φαίδρα, με μια ζωή που φαινόταν τόσο ήρεμη και σταθερή, θα αντιμετωπίσει μια ξαφνική αναταραχή που την αναγκάζει να ανακαλέσει μνήμες που είχε ξεχάσει. Ξαφνικά, η ζωή της ανατρέπεται και δεν υπάρχει επιστροφή.
Ένα ορφανοτροφείο στο νησί, ένας παιδικός έρωτας, η προδοσία του άντρα που αγάπησε όσο τίποτε στην ζωή της, ένας στυγερός εγκληματίας, οι γονείς που δεν γνώρισε αλλά και ένα μυστικό που την στοιχειώνει θα την φέρουν αντιμέτωπη με το παρελθόν και το παρόν της.
Η πορεία της Φαίδρας δεν ήταν απλή και αυτή η πραγματικότητα έρχονταν με το δικό της τίμημα. Το μυστήριο ξεδιπλωνόταν, με την αλήθεια τελικά να φτάνει, αλλά με τον πιο επώδυνο τρόπο. Ήταν μια ιστορία που με συντάραξε και μου έδωσε πολλά να σκεφτώ, για το πόσο πολύ το παρελθόν μπορεί να καθορίσει το μέλλον και για το πόσο βαρύς είναι ο φόρος της αλήθειας. Προτείνω ανεπιφύλακτα το «Μην κοιτάξεις πίσω». Αν αγαπάς τη γραφή της κυρίας Μεταξά, τότε θα απολαύσεις κι αυτή την ιστορία.
Το πετράδι της Ιωνίας – Γιάννης & Μαρίνα Αλεξάνδρου
Με τον Φεβρουάριο να μας φέρνει τις πρώτες ψυχρές του ημέρες και τoν καφέ να απλώνει τη ζεστασιά του στο δωμάτιο, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να παραδοθείς σε μια καλή ιστορία.
Ανοίγοντας «Το Πετράδι της Ιωνίας» των Γιάννη και Μαρίνας Αλεξάνδρου, βρέθηκα να ταξιδεύω σε άλλες εποχές και μέρη, βιώνοντας την ένταση των ηρώων και την ιστορική αναδρομή με έναν τρόπο που με κράτησε από την πρώτη στιγμή.
Είναι ένα μυθιστόρημα χωρισμένο σε πέντε μέρη, κάτι που το κάνει να ρέει φυσικά και να κρατάει το ενδιαφέρον σε υψηλά επίπεδα. Η αναθεωρημένη έκδοση είναι σαφώς καλύτερη από την προηγούμενη, με μια πιο αρμονική ενσωμάτωση των ιστορικών γεγονότων, που παλαιότερα μου φαινόταν κουραστική και βαριά. Τώρα, οι αναφορές αυτές δεν είναι υπερβολικές και δεν αποσπούν την προσοχή από την ιστορία, αλλά την ενισχύουν με τον πιο φυσικό τρόπο.
Και εγένετο φως – Στέφανος Αλεξιάδης
Ο Φεβρουάριος φέρνει αλλαγές. Ο χειμώνας πλησιάζει στο τέλος του, οι μέρες μεγαλώνουν, αλλά το κρύο επιμένει. Είναι ο μήνας που κλείνει παλιούς λογαριασμούς, που αφήνει χώρο για σκέψεις, που θυμίζει πως ο χρόνος προχωρά, αλλά δεν ξεχνά. Το «Και εγένετο φως» του Στέφανου Αλεξιάδη, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μίνωας, ήρθε στα χέρια μου την κατάλληλη στιγμή.
Ο Ηλίας και ο Μάρκος αφήνουν πίσω τους τη Θεσσαλονίκη, το παρελθόν κι ένα σπίτι που τους θυμίζει μια απώλεια που δεν ξεπερνιέται. Ο πατέρας λαμβάνει την απόφαση, ο γιος αντιδρά, παλεύει να κρατηθεί σε κάτι γνώριμο. Το πένθος στέκεται ανάμεσά τους, σιωπηλό, αμετακίνητο. Η μετακόμιση φαντάζει αναγκαία, αλλά τίποτα δεν εγγυάται ότι θα φέρει λύτρωση. Η Κομοτηνή τούς περιμένει. Μια νέα πόλη, ένα νέο ξεκίνημα που κρύβει περισσότερα από όσα δείχνει.
Η γραφή του Στέφανου Αλεξιάδη χτίζει μια ιστορία που δεν διαβάζεται απλώς, αλλά βιώνεται. Το αστυνομικό μυστήριο λειτουργεί ως καμβάς, αλλά ο πυρήνας του «Και εγένετο φως» βρίσκεται στους χαρακτήρες, στις σιωπές, στα συναισθήματα που δεν εκφράζονται. Ο ρυθμός κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, οι αποκαλύψεις έρχονται όταν πρέπει, χωρίς υπερβολές. Η ζωή δεν προσφέρει εύκολες λύσεις. Η αλήθεια δεν εμφανίζεται μαγικά, το σκοτάδι δεν φεύγει από τη μια στιγμή στην άλλη.
Ένα ψυχολογικό θρίλερ που ακροβατεί ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο. Μια βαθιά ματιά στην πάλη ανάμεσα στο καλό και το κακό, στην ελπίδα και την απόγνωση. Το σπέρνει ζωή, αλλά το σκοτάδι, έτοιμο να παρασύρει τους ήρωες σε μια άβυσσο από μυστικά, ξερνά φόβο.
