Μια μαχαιριά θα ‘ναι κι αυτή για την Εύη και τον Γεράσιμο, τους γονείς. Σχεδόν 40 μέρες πέρασαν από την αποφράδα ημέρα Τετάρτη 13 Αυγούστου, εκείνο το βράδυ που αποσυνδέθηκε ο Επαμεινώνδας τους από την υποστήριξη αναπνοής και μια αερογέφυρα στήθηκε με τα όργανά του, ώστε να χαρίσουν ζωή σε άλλους.
Το γελαστό παιδί έφυγε σε εκείνο το καταραμένο τροχαίο στα μέρη, όπου από μικρό σύχναζε. Και μεγαλώνοντας επέστρεφε πάντα, πανέμορφος κι αγαπημένος από όλους, όσοι τον γνώριζαν.
Αύριο στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών θα τελεστεί το μνημόσυνο. Με το πνεύμα του κοντά στους απαρηγόρητους γονείς του, τις γιαγιάδες Μαρίνα και Ειρήνη, τον παππού Κώστα, τους θείους του να υπερίπταται όλων των συμμαθητών, συμφοιτητών και φίλων του. Εκείνοι, οι φίλοι του, ζουν τη ζωή που δεν έζησε εκείνος. Τη ζουν όμως καλά μέσα στη φουρτούνα των καιρών;
Όμως πάνω εκεί στους ουρανούς -αν υπάρχει ζωή- οι δυο Επαμεινώνδες θα λένε μυστικά. Ο νεαρός με καμάρι θα δείχνει τη χάραξη στο σώμα του με το όνομα του παππού του ως και ημερομηνία γέννησης και θανάτου του προγόνου του, θεωρώντας το τατουάζ ως μια μορφή τέχνης και έκφρασης τιμής προς εκείνον, τον γεννήτορα.
Επιμύθιο, που δεν στηρίζεται στον διδακτισμό, αλλά ας λειτουργήσει ως μια σιωπηλή παύση, σεβασμός και υπόκλιση στη δύναμη του Γεράσιμου και της Εύης και όλων των γονιών που χάνουν το παιδί τους. Με τα λόγια της Λίνας Γιάνναρου για τον θάνατο του άλλοτε συμμαθητή της, ετούτος ο επίλογος: «Ήταν τότε στα 19 μας χρόνια που γνωρίσαμε για πρώτη φορά την απώλεια και το μυστήριο είδος των γονιών που έχουν χάσει παιδί. Κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Παραμένουν όρθιοι. Συνεχίζουν να βάζουν το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και να προχωρούν. Με τα χρόνια θα καταφέρουν να γελάσουν κιόλας, αλλά αν προσέξεις, θα τους αναγνωρίσεις. Δεν είναι μόνο το βλέμμα, είναι η στάση σώματος από το ασήκωτο βάρος που κουβαλούν».
