Συνειδητά. Ήξερα τι θα αντιμετωπίσω και είχα αποφασίσει να το αποφύγω. Τελικά, μπήκα στον πειρασμό να περπατήσω σε αυτή τη διαδρομή το απόγευμα της Κυριακής, απλώς για να επιβεβαιώσω την εικόνα που είχα σχηματίσει στο μυαλό μου. Και η εικόνα αυτή δεν απείχε σχεδόν καθόλου.
Εκατοντάδες άνθρωποι έτρεχαν, περπατούσαν, έκαναν ποδήλατο και πατίνια ή απλώς έπιναν τον καφέ τους δίπλα από τη λίμνη. Οι περισσότεροι όσο πιο κοντά γινόταν στο νερό, αλλά και στον υπόλοιπο δρόμο υπήρχε κοσμοσυρροή. Ωραία εικόνα θα πει κάποιος. Συμφωνώ και επαυξάνω. Τι πιο ωραίο από το να βλέπεις ανθρώπους κάθε ηλικίας να χαίρονται το φυσικό περιβάλλον, χωρίς να υπάρχει ούτε ένα αυτοκίνητο στον ορίζοντα.
Μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα. Με τόσο πολύ κόσμο που μαζεύεται κάθε απόγευμα στην παραλίμνια περιοχή, είναι αδύνατον να τηρηθούν όλοι αυτοί οι κανόνες με τους οποίος μας βομβαρδίζουν όλο αυτό το διάστημα ο κ. Τσιόδρας και οι συνάδελφοί του λοιμωξιολόγοι, αλλά και καλλιτέχνες μέσα από διαφημιστικά σποτ. Αποστάσεις είναι αδύνατον να τηρηθούν, όταν σε τόσα λίγα τετραγωνικά –γιατί λίγα παραμένουν και ας σταμάτησε η κυκλοφορία των οχημάτων- βρίσκονται αθλητές, ερασιτέχνες δρομείς, περιπατητές, οικογένειες με καρότσια, ποδηλάτες και πλήθος κόσμου που απλώς περνάει ευχάριστα την ώρα του.
Δεν είμαι αντίθετος στην απαγόρευση κυκλοφορίας των οχημάτων στην παραλίμνια περιοχή. Και ειδικά για την Ακτή Μιαούλη έχω εκφράσει και μέσα από τον Η.Α. σε ανύποπτο χρόνο και προσωπικά σε δύο αντιδημάρχους την άποψη πως η απαγόρευση οχημάτων μπορεί να έχει μόνιμο χαρακτήρα. Και να συνδυαστεί με έναν διαχωρισμό του οδοστρώματος σε ζώνες για ποδηλάτες, δρομείς και απλούς περιπατητές, μέχρι να έρθει η ώρα της μεγαλεπήβολης ανάπλασης, η οποία πολλάκις έχει εξαγγελθεί. Από τη στιγμή που κατασκευάστηκε η Λεωφόρος Γεννηματά, κατοικίες και ξενοδοχειακές μονάδες μπορούν κάλλιστα να εξυπηρετηθούν από αυτή.
Το λάθος είναι η συγκεκριμένη απόφαση τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Η απαγόρευση κυκλοφορίας λειτούργησε ως κάλεσμα στον κόσμο να κατέβει και να περπατήσει στη λίμνη. Και έσπευσαν όλοι να το πράξουν, αδιαφορώντας για όλα τα υπόλοιπα. Ακόμη και κάτοικοι του Περάματος, της Πεδινής, της Ελεούσας, φόρτωσαν τα ποδήλατα και τα καρότσια στα αυτοκίνητα και έσπευσαν για να βρει τον «ελεύθερο χώρο» που θέλησε να δημιουργήσει η δημοτική αρχή με την απόφασή της. Και σε κάποιες περιπτώσεις, έβαλαν στο αυτοκίνητο τον παππού και τη γιαγιά για να πάρουν και αυτοί λίγο αέρα, βρε παιδί μου.
Και άφησαν, λοιπόν, όλοι αυτοί τις πλατείες στα χωριά άδειες, για να συνωστιστούν στην παραλίμνια περιοχή μαζί με όλους τους υπόλοιπους, που βρίσκονταν εκεί και προ κορωνοϊού, γιατί αυτοί είχαν την ατυχία να ζουν σε μια πυκνοδομημένη γειτονιά, χωρίς ελεύθερους χώρους.
Δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε να περιγράφουμε εικόνες. Άλλωστε, η δημοτική αρχή δε νομίζουμε ότι υπάρχει περίπτωση να πάρει πίσω την απόφασή της τώρα. Γιατί, σίγουρα θα ακούσει όσα δεν άκουσε όταν αποφάσιζε να κλείσει το παραλίμνιο για να μη στοιβάζεται ο κόσμος, που τώρα στοιβάζεται με τις ευλογίες της.
Το μόνο που ελπίζουμε είναι να ομαλοποιηθεί κάπως η κατάσταση όσο επανερχόμαστε σε αυτούς τους περιβόητους ρυθμούς κανονικότητας, με τον κόσμο να επιστρέφει στις δουλειές και στις άλλες του υποχρεώσεις. Και επομένως δε θα υπάρχει τόσος πολύς κόσμος με τόσο πολύ ελεύθερο χρόνο, ώστε να συρρέει μαζικά στην παραλίμνια περιοχή.
Τρέφουμε και μια μικρή ελπίδα να επικρατήσουν η κοινή λογική και η ατομική ευθύνη, ώστε ο κόσμος να προστατέψει τα κεκτημένα του προηγούμενου διαστήματος και να αποφεύγει τον συνωστισμό. Αν και για αυτό το τελευταίο μάλλον η ελπίδα μας θα αποδειχθεί φρούδα. Γιατί, πέραν των παραπάνω, στη σύντομη βόλτα μας είδαμε οικογένειες να έχουν βάλει τα παιδιά τους στην παιδική χαρά στα Σφαγεία και στο Πάρκο Κυκλοφοριακής Αγωγής και να έχουν γίνει όλοι μια παρέα. Σαν να μην υπήρξε ποτέ κορωνοϊός. Και είδαμε, επίσης, την ίδια ώρα που στην Ακτή Μιαούλη γινόταν το πατείς με, πατώ σε, στη λεωφόρο Γεννηματά, η οποία διαθέτει πεζοδρόμια και ποδηλατόδρομο εκατέρωθεν, αλλά και χαμηλό κυκλοφοριακό φόρτο, να μην κινείται κανένα ποδήλατό και οι πεζοί να είναι ελάχιστοι. Είχαν επιλέξει να συνωστιστούν 100 μέτρα παρακάτω.
Και εις άλλα με υγεία, να λέμε, μήπως πιάσουν οι ευχές…
