Η Lady Gaga, περφόρμερ μοναδική και μουσικός από τις λίγες που έγραψε ιστορία και εξακολουθεί να γράφει στα 39 της χρόνια, έδωσε υπαίθρια συναυλία στο Ρίο Ντε Τζανέιρο στις 3 Μαΐου και γέμισε χιλιόμετρα κατά μήκος της Copacabana –κοντά 2,5 εκατομμύρια κόσμου από όλα τα μήκη και τα πλάτη τουλάχιστον της νότιας Αμερικής την απόλαυσαν. Έσπασε όλα τα ρεκόρ πλήθους που συγκεντρώθηκε ποτέ για να απολαύσει γυναίκα τραγουδίστρια, έδωσε μια παράσταση (γιατί δεν τραγουδά μόνο: χορεύει, ερμηνεύει, σολάρει αδιανόητα και ανελέητα) που θα μείνει στην ιστορία της μουσικής και το έκανε αγνοώντας τις απειλές για τρομοκρατική επίθεση που είχαν εκτοξευθεί τις προηγούμενες μέρες από ακροδεξιές οργανώσεις –βλέπετε, η Lady Gaga υποστηρίζει ανοιχτά και ενεργά τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα και αφιερώνει περιστασιακά τις συναυλίες της στα μέλη της, όπως έγινε και σε τούτην εδώ. Η συναυλία της ήταν δωρεάν για το κοινό. Τα έξοδά της αναλαμβάνει κάθε χρόνο (γιατί δεν γίνεται άπαξ –πέρσι, ας πούμε, έπαιξε εκεί η Madonna) το κράτος σε συνεργασία με χορηγούς (τους οποίους ψάχνει να βρει το κράτος). Δεν το κάνει για την καρδιά της μάνας του, ασφαλώς. Το κάνει για καθαρά τουριστικούς λόγους: για να προσελκύσει επισκέπτες από όλον τον κόσμο ιδανικά, ρεαλιστικά από όλη την ήπειρο. Γι’ αυτό και βάζει ρήτρα στα συμβόλαια που υπογράφει με τους παγκοσμίου φήμης καλλιτέχνες που καλεί να μην παίξουν live εκείνη τη χρονιά σε άλλη χώρα της νοτίου Αμερικής. Πληρώνει πολλά χρήματα σε πρώτη φάση, για να του επιστραφούν πολύ περισσότερα σε δεύτερο χρόνο.
Γιατί ασχολείται μια ελληνική, περιφερειακή εφημερίδα με τη Lady Gaga όμως; Υπάρχει εξήγηση. Για να απαντήσουμε στο ερώτημα, πάμε να κατέβουμε κατηγορία σε τοποθεσία, σε οικονομία κλίμακας και σε δημοφιλία καλλιτέχνη, αλλά στον πυρήνα της αυτή η ιστορία δεν διαφέρει πολύ από την προηγούμενη. Πριν από λίγα χρόνια ήταν να έρθουν και να παίξουν στο Ιτς Καλέ οι Tiger Lillies (δεν έπαιξαν ποτέ –θα θυμάστε τον κακό χαμό που έγινε με έναν φύλακα που χρειαζόταν για να ανοίξει η κάτω πύλη του Κάστρου και ο οποίος δεν διατέθηκε ποτέ με αποτέλεσμα να ακυρωθεί η συναυλία). Προηγούμενα (πολύ προηγούμενα) έγινε το 1ο Ευρωπαϊκό Τζαζ Φεστιβάλ στον ίδιο χώρο με καλλιτέχνες να συρρέουν από διάφορες πόλεις της Γηραιάς Ηπείρου. Δεν επαναλήφθηκε ποτέ, κανείς δεν ανέλαβε να το κάνει θεσμό με πολλαπλά (και δευτερογενή τουριστικά) οφέλη. Αντ’ αυτού το «τσίμπησε» η Πρέβεζα και το καθιέρωσε με τα γνωστά πολύ ευεργετικά για τον τουρισμό και την επισκεψιμότητα της πόλης αποτελέσματα. Εμείς μείναμε με τα τοπικής εμβέλειας έκτακτα (όχι τόσο περιοδικά) μουσικά φεστιβάλ, που μια χαρά είναι, αλλά περισσότερο εσωτερικής κατανάλωσης.
Από πέρσι όμως ένας άνθρωπος αποφάσισε να φέρει στα Γιάννενα μεγάλο όνομα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, κόντρα στις πιθανότητες και τη γνωστή απροθυμία μας να αντιλαμβανόμαστε τι μας συμφέρει μακροπρόθεσμα προκειμένου να το στηρίξουμε βραχυπρόθεσμα. Οι Thievery Corporation δεν είναι Lady Gaga, αλλά τους ξέρει και κάποιος άλλος εκτός από τη μάνα τους και δυο – τρεις συγγενείς και φίλους. Φέτος θα φέρει ο ίδιος άνθρωπος τους Dandy Warhols (αν όλα πάνε καλά). Εντάξει, να πάμε όσοι αγαπάμε τη μουσική τους, να πούμε και στην παρέα μας να έρθει για να στηρίξουμε την πρωτοβουλία προκειμένου να έχει συνέχεια. Τοπικά όμως και συλλογικά δεν πρέπει κάτι να κάνουμε; Δεν λέμε να αγοράσει ο δήμος ή η περιφέρεια τη συναυλία –προς Θεού, εδώ δεν έχουμε λεφτά να αλλάξουμε λάμπες στους δρόμους και να ανανεώσουμε το χρώμα από καμιά διαγράμμιση.
Δεν θα ήταν καλή και ελκυστική ιδέα αν το διήμερο, που θα γίνει η συναυλία, ήταν ελεύθερη η είσοδος στα μουσεία (που ούτως ή άλλως δεν τα επισκέπτεται ο κόσμος, όπως αναδείχθηκε σε προηγούμενο ρεπορτάζ του Η.Α.); Δεν θα μπορούσε η Ένωση Ξενοδόχων να φτιάξει δελεαστικά πακέτα διαμονής και να τα διαθέσει για εκείνες τις μέρες; Δεν θα ήταν έξυπνο να «κλείσει» ο δρόμος του παραλιμνίου και να προσφέρεται δωρεάν mini tour πέριξ του Κάστρου ή να χαμηλώσει το κόστος στο εισιτήριο για το Νησί (ακόμη καλύτερα, αν υπήρχαν εντελώς δωρεάν επιλεγμένες διαδρομές); Δεν θα μπορούσαν σε συνεννόηση μεταξύ τους -έστω τα μπαράκια της περιοχής της Σκάλας ή της πλατείας Μαβίλη ή και της Καλάρη- να προσφέρουν ποτά σε χαμηλότερο κόστος ή να διοργανώσουν ένα after party; Δεν εμπίπτει στο ευρύτερο πλαίσιο δράσεων της κοινωνικής εταιρικής ευθύνης ηπειρωτικών εταιρειών πανελλήνιας εμβέλειας η χορηγία κάποιου από τα παραπάνω; Κι αυτά είναι τα πρώτα που έρχονται στον νου εντός ανθρώπου που δεν έχει και μεγάλη εμπλοκή και εμπειρία στις διοργανώσεις εκδηλώσεων. Ωστόσο –φαντάζομαι- εκείνοι που έχουν έγνοια και αντικείμενό τους την τουριστική προβολή θα σκεφτούν πολύ περισσότερα. Και μάλιστα σε μια περίοδο που οι επισκέπτες προτιμούν ακρογιαλιές, δειλινά.
Η πόλη είναι brand name, συμφωνούμε. Από μόνη της προσελκύει κάθε χρόνο κόσμο. Εδώ που τα λέμε, δεν χρειάζεται να παλέψει κανείς φοβερά ή να βγάλει κουνέλια από το καπέλο του για να πείσει τον τουρίστα να έρθει, να μείνει και να επιστρέψει. Οφείλει όμως να πάει πέρα από τα τετριμμένα, τα ειωθότα και τις εκθέσεις στο εξωτερικό. Καλές είναι κι οι τελευταίες, αλλά δεν φτάνουν, γιατί δεν κοιτάνε μπροστά, έχουν γίνει τυφλοσούρτης. Πρέπει να δώσουμε τώρα χρήματα με τη μορφή στοχευμένων παροχών, για να τα πάρουμε πίσω μετά τουλάχιστον διπλάσια. Άλλωστε ο πολιτισμός, που παράγεται άφθονος σε διάφορες μορφές στην πόλη και με φεστιβάλ που κατάφεραν να γίνουν θεσμός με διεθνείς συμμετοχές, όπως π.χ. η Photometria, είναι ένα προϊόν εξωστρέφειας στο οποίο αξίζει να επενδύει κανείς (ιδιώτης ή δημόσιο). Τα Plasmata μας έδειξαν πώς μπορεί ο κόσμος να βγει στον δρόμο ή να ταξιδέψει για να έρθει να μας δει. Η Lady Gaga ανέδειξε τη διαχρονική δύναμη και αξία της μουσικής (εκτός από το κλαρίνο, δηλαδή) και το Ρίο ντε Τζανέιρο δείχνει τον δρόμο. Μικρότερο, ασφαλέστερο και πολύ πιο οικονομικό έχουμε να διανύσουμε. Γιατί δεν το κάνουμε;
