Ο σχολικός εκφοβισμός έχει αρχίσει και παίρνει μεγάλες διαστάσεις στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Το bullying δεν γνωρίζει φύλο, εθνότητες, σύνορα και ηλικίες. Το τελευταίο διάστημα νέα περιστατικά ήρθαν για να μας θυμίσουν με τον πιο σκληρό τρόπο πως η βία είναι δίπλα μας, σε σχολικές αίθουσες και προαύλια, και δεν θα πρέπει να κάνουμε πως δεν τη βλέπουμε. Παιδιά που κακοποιούνται σεξουαλικά από συμμαθητές τους και βιντεοσκοπούνται με διαδικτυακές διαρροές, παιδιά που, μην αντέχοντας την πίεση διαδικτυακών εκφοβισμών από γνωστούς και συμμαθητές προβαίνουν σε πράξεις βλαπτικές για το άτομό τους, παιδιά απροστάτευτα.
Μέσα στον κυκεώνα των καθημερινών αποκαλύψεων, το συντριπτικό ποσοστό εκ των οποίων δε γνωστοποιείται καν παρά μόνο οι βαριές περιπτώσεις, το Υπουργείο Παιδείας δεν έχει προβεί σε κάποια δραστική ενέργεια για τη μείωση του φαινομένου: ο αριθμός των ψυχολόγων στις σχολικές μονάδες είναι εξαιρετικά μειωμένος ενώ ακόμα και τα σχολεία που διαθέτουν, αυτοί είναι τόσο λίγοι και σε διάστημα πολύ αραιών επισκέψεων (συνήθως μια φορά την εβδομάδα) που δεν επαρκούν παρά μόνο για το θεαθήναι. Κοινωνικοί λειτουργοί ως άκρως απαραίτητη συνεπικουρική ιδιότητα των σχολικών ψυχολόγων, είναι δε ανύπαρκτοι.
Εντός του, εκτός τόπου και χρόνου, ΦΕΚ Β4215/10.08.2022 για το διευρυμένο ολοήμερο Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης (Δημόσια Νηπιαγωγεία και Δημοτικά), το οποίο δε βρήκε καμία ανταπόκριση στη γονική κοινότητα, βλέπουμε την πρόθεση του Υπουργείου να διαμορφώσει σχολεία όπου τα παιδιά θα μπορούν δυνητικά να περνούν έως και 10 ώρες ημερησίως σε δομές όχι μόνο κτιριακά και εξοπλιστικά ακατάλληλες, αλλά και χωρίς την παρουσία ψυχολόγων για την ομαλή καθημερινότητά τους. Φανταστείτε ένα παιδί που υφίσταται σιωπηρά κάποιου είδους σχολικό εκφοβισμό, να πρέπει να παραμένει στη σχολική μονάδα από τις 7 το πρωί (πρωινή προσέλευση) έως τις 17.30 το απόγευμα (διευρυμένο ολοήμερο). Και προς επίρρωση, φανταστείτε ένα σκληρά εργαζόμενο γονέα, χωρίς επίγνωση της κατάστασης, να προσπαθεί να αντιληφθεί τα προβλήματα στη συμπεριφορά του παιδιού του, λόγω της βαναυσότητας που υφίσταται.
Είναι, τελικά, οι σχολικοί ψυχολόγοι και οι κοινωνικοί λειτουργοί πολυτέλεια για το ελληνικό δημόσιο σχολείο; Ρητορικό το ερώτημα, σαφώς και είναι επιτακτική ανάγκη. Αποτελεί υποκρισία η ύπαρξη ενός ψυχολόγου για πέντε ή και περισσότερες σχολικές μονάδες αφού μέσα σε διάστημα μίας εβδομάδας δεν προλαβαίνει ούτε να γνωρίσει ονομαστικά τους μαθητές, πολλώ δε μάλλον να προχωρήσει στη δημιουργία σχέσης εμπιστοσύνης μαζί τους ώστε να αντιληφθεί και στη συνέχεια να λύσει το πρόβλημα.
Όλοι έδειξαν να ενσκήπτουν με στοργή και προστατευτικότητα πάνω από τη μικρή Μαρία του Κολωνού. Μήνες μετά, το κράτος δεν έχει φροντίσει καν να δει το παιδί ένας παιδοψυχολόγος. Μιλάμε, πλέον, για την απόλυτη υποκρισία. Δεν αρκεί μόνο να κατηγορούμε συλλήβδην τη «νέα εποχή» για το φαινόμενο, αφήνοντάς το στην τύχη του, μέχρι το επόμενο περιστατικό που θα έρθει στη δημοσιότητα. Δραστικές λύσεις και πράξεις με κοινωνικό αντίκτυπο, πριν να είναι αργά για το επόμενο παιδί.
