Όταν καταργήθηκε το σύστημα των δεσμών για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια, το μόνο μάθημα του οποίου ο τρόπος εξέτασης και η ύλη άλλαξαν εκ βάθρων ήταν η Έκθεση Ιδεών, το οποίο μετονομάστηκε σε Νεοελληνική Γλώσσα και μετά το 2019 σε Νεοελληνική Γλώσσα και λΛογοτεχνία, προκειμένου να επέλθει η ολοκληρωτική καταστροφή.
Και επειδή και στη συγκεκριμένη περίπτωση οι λέξεις έχουν σημασία, για ποιο λόγο ένας άνθρωπος με μητρική την ελληνική να εξετάζεται στη χρήση της γλώσσας, προκειμένου να εισαχθεί σε κάποιο πανεπιστήμιο; Να εξετάζεται, δηλαδή, στο αυτονόητο και το έμφυτο;
Να το κάνω πιο λιανά; Ο υποψήφιος του Πολυτεχνείου, της Ιατρικής, της Φιλολογίας, του Μαθηματικού, της Ευελπίδων, της Πληροφορικής, έχοντας ως μητρική την ελληνική και απόφοιτος του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος είτε ενστικτωδώς, είτε μέσω της διδασκαλίας και της άσκησης στη γλώσσα, δεν ξέρει ότι το ερωτηματικό δηλώνει απορία, προβληματισμό, αγωνία; Ότι το θαυμαστικό θαυμασμό, αγωνία, φόβο; Ότι θα χρησιμοποιήσει την αιτιολόγηση ως τρόπο ανάπτυξης για να εξηγήσει κάτι; Ή μήπως πρέπει να ξέρει την επιστημική και δεοντική τροπικότητα για να δηλώσει τον βαθμό βεβαιότητας ή αναγκαιότητας για τα λεγόμενά του; Γιατί οι υποψήφιοι όλων των σχολών να εξεταστούν στην αξιολόγηση και τον σχολιασμό ενός τίτλου κειμένου (Έχει ρήμα; Τι πρόσωπο; Είναι μεγάλος ή μικρός; Έχει κυριολεκτική ή μεταφορική σημασία; Είναι ελλειπτικός; Έχει σχολιαστικό σημείο στίξης;) Δημοσιογράφοι θα γίνουν; Γιατί θα πρέπει να δικαιολογεί την προθετικότητα του συγγραφέα ενός κειμένου, με βάση τις γλωσσικές του επιλογές; Αφορά αυτό τον γιατρό, τον πολιτικό μηχανικό, τον οικονομολόγο, τον θεολόγο, τον χημικό μηχανικό; Όλα αυτά μπορούν να εξετάζονται, αν χρειάζεται κατά τη διάρκεια των μαθημάτων. Όχι στις εξετάσεις για το πανεπιστήμιο.
Όντας απόφοιτος της Κλασικής Φιλολογίας, φροντιστής για περίπου 30 χρόνια και συγγραφέας τριών ιστορικών μυθιστορημάτων και πολλών άρθρων σε εφημερίδες και περιοδικά, δεν χρειάστηκε ποτέ να εξεταστώ με τέτοιο «αποστειρωμένο» τρόπο για να εξακριβώσει ο εξεταστής μου τη γνώση της μητρικής μου γλώσσας! Με τη συγγραφή ενός κειμένου και μόνο μπορεί κάποιος να σε αξιολογήσει στα πάντα: χρήση γλώσσας, ορθογραφία, έκφραση, σύνταξη, συνθετική, αναλυτική, αφαιρετική ικανότητα, γνώσεις.
Εξετάζονται λοιπόν τα Ελληνόπουλα στη χρήση της μητρικής τους γλώσσας, προκειμένου να εισαχθούν στο πανεπιστήμιο. Για 14 χρόνια δίδασκα στο πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων τα Ελληνικά σε ξένους και ήμουν εξεταστής στις εξετάσεις ελληνομάθειας. Ή ήμουν εγώ εξεταζόμενος, όταν μάθαινα ξένες γλώσσες. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις απαιτείται ο εξονυχιστικός τρόπος εξέτασης της γλώσσας, γιατί δεν πρόκειται για μητρική και γιατί δεν πρόκειται για εισαγωγή στο πανεπιστήμιο. Είναι εντελώς διαφορετικός ο σκοπός της εξέτασης.
Και πάμε τώρα στο φετινό θέμα. Για ποιους λόγους το σχολείο πρέπει να καλλιεργήσει τη δημιουργικότητα των μαθητών και να αναφερθείτε με ποιους τρόπους εσείς εκφράζετε τη δημιουργικότητά σας.
Με δυο λόγια; Η επιτομή της υποκρισίας. Η αποθέωση του εμπαιγμού –σε υποτιμώ κατά πρόσωπο και περιμένω να με ευγνωμονείς. Για κάποιο λόγο, ίσως λόγω θεσμικής τύφλωσης ή απόλυτης αποσύνδεσης από την εκπαιδευτική πραγματικότητα, οι υπεύθυνοι του Υπουργείου Παιδείας θεωρούν ότι το ελληνικό σχολείο προσφέρει απλόχερα στους μαθητές του τα πάντα, τους καλύπτει πλήρως σε όλους τους τομείς (γνωστικό, κοινωνικό, παιδαγωγικό, μορφωτικό, πολιτικό, καλλιτεχνικό) και εθελοτυφλεί συστηματικά, καθώς δεν βλέπει ότι οι απόφοιτοι των ελληνικών σχολείων βρίσκονται μονίμως στον πάτο των αξιολογήσεων, ότι η νεανική παραβατικότητα χτυπάει ταβάνι και αγνοεί το σημαντικότερο: ότι κανένας μαθητής δε θα πατούσε το πόδι του στο λύκειο, αν δεν ήταν υποχρεωτική η φοίτηση, προκειμένου να εισαχθεί στο πανεπιστήμιο.
Καλά αποτελέσματα σε όλους τους μαθητές.
