Η ανεπιθύμητη ανιψιά της Δήμητρας Ιωάννου
(Εκδόσεις Ψυχογιός)
Στα βάθη της ηπειρώτικης επαρχίας της δεκαετίας του ’70, ένα αίνιγμα περιβάλλει τον θάνατο δύο νέων γονιών και τη μοναδική τους κόρη. H Στέλλα Καλλέργη μεγαλώνει «φιλοξενούμενη» στο σπίτι του θείου της: του παντοδύναμου δημάρχου Βρασίδα Δόση. Ζει στην περιθωριοποίηση και στην καχυποψία. Όταν θα συναντήσει τον Σίμο Λαμπρίδη, δημοσιογράφο με δικά του τραύματα, αποφασίζει να σκάψει κάτω από τις σιωπές της οικογένειας και να φωτίσει το δυστύχημα που σημάδεψε τη ζωή της.
Η πόλη της Πρέβεζας γίνεται σκηνικό όπου φαινομενικά «ευπρεπείς» οικογένειες κρύβουν φθόνο και απληστία· καφενεία και αυλές μετατρέπονται σε χώρους ίντριγκας, ενώ τα κουτσομπολιά λειτουργούν σαν υπόγειο δίκτυο πληροφοριών. Μέσα σε αυτή τη μικρή, σφιχτή κοινωνία, ο έρωτας της Στέλλας και του Σίμου δοκιμάζεται από ψέματα, οικογενειακές διαμάχες και έναν φόνο που σοκάρει τους πάντες.
Η Δήμητρα Ιωάννου σκιαγραφεί με λεπτομέρεια τον ρυθμό και τα ήθη μιας άλλης εποχής: αυστηροί κοινωνικοί κώδικες, γυναικεία μοναξιά, ανομολόγητες φιλοδοξίες. Με ατμοσφαιρική γραφή, γεμάτη εικόνες και σασπένς, οδηγεί τον αναγνώστη από ανατροπή σε ανατροπή, μέχρι τη στιγμή που «τα θαμμένα αγριόχορτα» της αλήθειας ξεσπούν ορμητικά στη ζωή των ηρώων.
Μέσα από τη Στέλλα, βλέπουμε μια γυναίκα που, ενώ όλοι τη θέλουν στη σκιά, επιλέγει να αρθρώσει τη δική της φωνή. Δίπλα της, ο Σίμος αντιπροσωπεύει τον άνθρωπο που πιστεύει πως η αλήθεια, όσο επώδυνη κι αν είναι, αξίζει να ειπωθεί.
Αναζητάτε ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με έντονο σασπένς, ρομαντισμό και αυθεντική ελληνική ατμόσφαιρα; Στις σελίδες του Η ανεπιθύμητη ανιψιά, θα βρείτε το θάρρος μιας γυναίκας να διεκδικήσει τη θέση της στον κόσμο, αλλά και την υπενθύμιση πως, ακόμη και στην πιο κλειστή κοινωνία, η αλήθεια πάντα βρίσκει τρόπο να ανάψει τη δική της άσβεστη φλόγα.
«Να με ξεχνάς»: Μπορείς στ’ αλήθεια να ξεχάσεις;
Ειρήνη Βαρδάκη | Εκδόσεις Μίνωας
Κανείς δεν ξεχνά στ’ αλήθεια. Απλώς μαθαίνει να ζει με τα φαντάσματά του.
Έχω αρκετά βιβλία της Ειρήνης Βαρδάκη στη βιβλιοθήκη μου, κι αυτό σημαίνει πως κάθε καινούριο της μυθιστόρημα μπαίνει αυτόματα στη λίστα μου. Το «Να με ξεχνάς» ξεκινάει δυνατά: με φόντο έναν κόσμο που δεν αφήνει τίποτα να ξεχαστεί, δύο χαρακτήρες -ο Σαμ και η Λίλυ-μπλέκουν ξανά σε μια σχέση όπου το πάθος αυξάνεται και το μίσος φουντώνει. Η συγγραφέας χτίζει μια σκοτεινή ατμόσφαιρα, χωρίς να εξωραΐζει καμία πλευρά των ηρώων της. Στις πρώτες σελίδες κυριαρχούν οι πληγές, οι ενοχές, το παιχνίδι ανάμεσα στη λήθη και την εμμονή.
Καθώς ξετυλίγεται η ιστορία, η ζωή των δύο πρωταγωνιστών αναστατώνεται από ανατροπές, μυστικά, μικρές καθημερινές λεπτομέρειες που στήνουν σκηνικό αγωνίας. Γύρω τους κινούνται δευτερεύοντες χαρακτήρες που τροφοδοτούν τη φωτιά: ένας σκύλος, ένα πιάνο που σιγοπαίζει στο σκοτάδι, φίλοι και εχθροί που κρατούν ισορροπίες ή προκαλούν ρήξεις. Ο Σαμ και η Λίλυ πότε αγγίζουν τον έρωτα, πότε την καταστροφή, πότε τη συγγνώμη και πότε το μίσος. Τίποτα δεν χαρίζεται, τίποτα δεν μένει χωρίς αντίκρισμα.
Η Ειρήνη Βαρδάκη δεν να αφήνει περιθώρια για ψευδαισθήσεις. Η ιστορία κρατά την έντασή της ως το τέλος, διατηρεί μυστήριο, αφήνει ερωτηματικά για το τι σημαίνει τελικά να ξεχνάς και να προχωράς. Κλείνοντας το βιβλίο, αναρωτήθηκα αν οι άνθρωποι τελικά προχωρούν ή μένουν κολλημένοι σε μια στιγμή, σε μια υπόσχεση, σε μια λέξη που δεν ειπώθηκε ποτέ. Μήπως το παρελθόν δεν φεύγει ποτέ στ’ αλήθεια;
Η τριλογία των Πυρσών 1: Songlight της Moira Buffini,
Μπήκα στον κόσμο του «Songlight» με εκείνο το αίσθημα ότι κάτι απαγορεύεται κι αμέσως κατάλαβα γιατί. Μια κοινωνία παγιδευμένη στο φόβο, όπου το τραγούδι γίνεται αδίκημα και η διαφορετικότητα βαραίνει σαν κατάρα. Οτιδήποτε ξεφεύγει από τον μέσο όρο πρέπει να κρυφτεί ή να εξαφανιστεί. Οι γυναίκες περιορίζονται, τα παιδιά οδηγούνται με το ζόρι σε ρόλους που δεν διάλεξαν, και το παραμικρό ψίθυρο που υπονοεί αντίσταση γίνεται αιτία τιμωρίας. Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό τοπίο, οι ήρωες της ιστορίας -η Έλσα, ο Ράι, η Κάιρα, ο Πάιπερ- στήνουν ένα δίκτυο μυστικών, φόβου και σιωπής, προσπαθώντας απλώς να υπάρξουν χωρίς να προδοθούν.
Η Buffini τολμά να μιλήσει ανοιχτά για τη βία που ασκεί μια κοινωνία πάνω σε κάθε τι αληθινό και ξεχωριστό. Η Έλσα προσπαθεί να προστατεύσει το χάρισμά της, το songlight, και η αγωνία της γίνεται η δική σου αγωνία. Το τραγούδι εδώ δεν είναι απλά έκφραση -είναι πνοή, τρόπος να σταθείς όρθιος απέναντι σε όσα θέλουν να σε σβήσουν. Ο Ράι γίνεται καθρέφτης των αμφιβολιών, η Κάιρα γκρεμίζει όρια για χάρη της φιλίας, ο Πάιπερ παλεύει με τις ενοχές του. Η αφήγηση δίνει χώρο στη ματιά όλων των χαρακτήρων, μερικές φορές αποδυναμώνοντας το κέντρο της ιστορίας, αλλά ενισχύοντας το βίωμα της καταπίεσης και του ρίσκου. Όλα κινούνται σε ένα μισοσκότεινο φόντο, όπου το τραύμα και η αγάπη είναι σχεδόν συνώνυμα.
Κι ενώ η πλοκή πηγαίνει γρήγορα-–ίσως πιο γρήγορα απ’ όσο θα ήθελα– αυτό που μένει είναι η ερώτηση: πόσο αντέχεις να δείξεις ποιος είσαι όταν ξέρεις ότι το τίμημα είναι βαρύ; Σου χαρίζει, όμως, τη φωνή των ηρώων του να σιγοψιθυρίζει για τη δύναμη της αλήθειας, ακόμα κι αν κανείς δεν έχει το κουράγιο να την ακούσει. Ίσως το πιο σημαντικό τραγούδι, τελικά, να είναι εκείνο που δεν έχει ειπωθεί ακόμη.
